Αν τον αφήσω θα με φάει…

Ο πληρωμένος  τελάλης της εξουσίας με την βαριά μπάσα φωνή του μπαίνοντας στο μεγάλο χωριό έστειλε με τις πρησμένες φωνητικές χορδές του το απειλητικό μήνυμα στα κλειστά παντζούρια.

-Απαγορεύεται, από την Κεντρική Διοίκηση η κοπή ξύλων στο μεγάλο δάσος. Όποιος τολμήσει να βγει στο μεγάλο δάσος θα αντιμετωπίσει τους γκρίζους λύκους που απελευθέρωσε η Κεντρική Διοίκηση.

Οι τελευταίες λέξεις χιονισμένα γρυλίσματα έπεσαν με ηχητικό θυμό στο κλειστό παντζούρι του Θάνου. Ξύπνησε ξαφνιασμένος από την  απαγορευτική φωνή του τελάλη. 

Όταν βγήκε από την μάλλινη προστασία των σκεπασμάτων ένοιωσε την κρύα ατμόσφαιρα του δωματίου. Το τσουχτερό κρύο του σπιτιού τον ξύπνησε οριστικά.  Το τζάκι σβηστό, μια χοάνη απελπισίας έτοιμη να τον ρουφήξει στην μαύρη δίνη της αφλογίας του. 

Μια ματιά στο κρύο τζάκι μια ματιά στα δωμάτια των παιδιών. Δεν ήθελε και πολύ να πάρει την απόφαση του. Με δύναμη έδεσε τα κορδόνια στις μπότες του, η πίεση που ένοιωσε στα πέλματα του έβαλε μια μυϊκή αποφασιστική τελεία στην απόφαση του. Θα πήγαινε στο δάσος για ξύλα. Δεν είχε επιλογές.

Μπήκε στον στάβλο, το δυνατό του άλογο τον καλημέρισε με ένα ζεστό αχνό από τα ρουθούνια του. Το ζώο τον κοίταξε με απορία όταν κατάλαβε ότι δεν θα το σέλωνε απλά του έβαλε τροφή.

-Φίλε έχει λύκους έξω, έτσι είπε η Κεντρική Διοίκηση, αν σε φάνε θα χάσω ένα πολύτιμο βοηθό.

Έπιασε από τον τοίχο το διπλό τσεκούρι, κληρονομιά από τον παππού του, αθάνατο μέταλλο με περισσή μαστοριά φτιαγμένο. Άφησε το τσεκούρι πάνω στο έλκηθρο  και ζώστηκε ο ίδιος τα λουριά για να το σύρει. Τώρα βέβαια ήταν εύκολη η ολίσθηση γιατί ήταν άδειο, αν όλα πήγαιναν καλά, στην επιστροφή θα ήταν τα δύσκολα. Το άλογο του , ο Μαυρής του χλιμίντρισε την απορία του, όταν τον είδε να σέρνει το έλκηθρο έξω.

-Τι με κοιτάς Μαυρή; Δεν σου πήρα την δουλειά. Είναι επικίνδυνα έξω.

-Είναι επικίνδυνα αλλά ετοιμάζεσαι κυριολεκτικά να πας στην φωλιά του λύκου. Μα καλά δεν άκουσες τι είπε ο τελάλης; ( Του είπε η γυναίκα του καθώς τον είδε να φεύγει για το δάσος.)

-Άκουσα αλλά θα πεθάνουμε από το κρύο, τα ξύλα τέλειωσαν.

-Νομίζω ότι αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό.

-Δεν έχω άλλη επιλογή θα πάω να φέρω ξύλα.

-Να έρθω και εγώ μαζί σου.

-Και τα παιδιά;….

Από την κάτω γειτονιά του χωριού ακούγονταν το απειλητικό μήνυμα του τελάλη. Με γρήγορες δυνατές πατημασιές έφτασε στην άκρη του δάσους. Η απόλυτη λευκή ησυχία του έδωσε το απαραίτητο εσωτερικό σιωπηρό θάρρος για να συνεχίσει. Καθώς μπήκε μέσα στα έλατα πρόσεξε ότι από πλαϊνά μονοπάτια υπήρχαν και άλλα μακρόστενα ίχνη χωρίς σημάδια από πέταλα αλόγων. Δεν ήταν ο μοναδικός που είχε αυτή την ιδέα. Και άλλοι κάτοικοι της κοινότητας είχαν πάρει την μοναχική απόφαση να βγουν στον δάσος. Βέβαια εδώ και καιρό η κοινότητα είχε χάσει την συλλογικότητα της. Με τα νέα μέτρα που είχε πάρει η Κεντρική Διοίκηση, καταργήθηκε το κοινοτικό συμβούλιο, όλες οι αποφάσεις παίρνονταν από την Κεντρική Διοίκηση. Το κάθε σπίτι ήταν ταμπουρωμένο στα όρια της αυλής και του κήπου του. Η επιβίωση κυριαρχούσε για πρώτη φορά της συμβίωσης σε τούτα τα ορεινά μέρη.

Κάποτε κινούσαν όλοι μαζί για υλοτομία, για τρύγο, για θέρο. Με τις νέες εξελίξεις χάθηκε η συλλογική δουλειά. Μεγάλες εταιρείες με θεόρατα μηχανήματα έκαναν την παραγωγική δουλειά. Οι ίδιοι καλλιεργούσαν αλλά δεν έλεγχαν το προϊόν ούτε την τελική του διαδρομή. Αν και ριζωμένοι στην γη τους σιγά – σιγά ξεριζώνονταν. Όταν κάποτε διαμαρτυρήθηκαν έντονα η Κεντρική Διοίκηση τους απείλησε με περικοπή των περιβόητων επιδοτήσεων.

-Τελικά αυτές οι επιδοτήσεις ( μονολόγησε καθώς τράβηξε το πόδι του από μια χιονολακκούβα) μας έχωσαν όλο και πιο βαθιά στην εξάρτηση από το Κέντρο. Χάσαμε την δύναμη που μας έδινε η γη μας. 

Περπατώντας και τραβώντας  έφτασε στο μεγάλο πέτρινο αλώνι. Το χιόνι είχε παγώσει και το είχε κάνει ένα μεγάλο κυκλικό παγοδρόμιο. Σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα στην άκρη του πετρωτού κύκλου. Θυμήθηκε τα μεγάλα γλέντια που είχαν γίνει σε αυτό το χώρο. Οι δονήσεις από τους κυκλικούς χορούς ήταν τα ρυθμικά σινιάλα της αυτόνομης  κοινότητας. Ενωμένοι στον κυκλικό χορό έβρισκαν την δύναμη της συνέχειας τους, τότε δεν είχαν ανάγκη από καμία Κεντρική Διοίκηση.

Στην άλλη άκρη του αλωνιού απέναντι του διαμορφωνόταν μια μικρή κοίλη πλαγιά, εκεί ένα γερασμένο δέντρο περίμενε το τσεκούρι του Θάνου, να χαράξει τον τελευταίο κύκλο της ζωής του. Η προστατευτική διαμόρφωση της πλαγιάς θα εμπόδιζε τους δυνατούς ήχους και θα προστάτευε τον ξυλοκόπο από απειλητικές επισκέψεις.

Με ιδιαίτερα προσεκτικές κινήσεις στο μήκος μιας νοητής διαμέτρου ο Θάνος μαζί με το έλκηθρο πέρασε το παγωμένο αλώνι. Έκρυψε προσεκτικά το έλκηθρο του, ζέστανε τα χέρια του και έπιασε το τσεκούρι του.

Δεν πρόλαβε να ρίξει ούτε μια τσεκουριά στο ξύλινο κορμί του έλατου όταν ακούστηκε ένα άγριο απειλητικό σούρσιμο, μαζί με απειλητικά γρυλίσματα λύκου.

-Ούτε μια τσεκουριά δεν έριξα και με αντιλήφθηκαν οι λύκοι. (Σκέφθηκε.)

Έσκυψε το αυτί του στο χιονισμένο έδαφος. Τα ουρλιαχτά και τα σουρσίματα έρχονταν από τον ίδιο δρόμο που είχε πάρει και  εκείνος για να έρθει στο παγωμένο αλώνι. Μπορεί ο πάγος να τον έσωζε αφού νέο στρώμα πάγου είχε καλύψει τα ίχνη και τις μυρωδιές του.

Έριξε μια ματιά στο έλκηθρο του ήταν καλά κρυμμένο , πέρασε λοξά στην πλάτη του το τσεκούρι και ανέβηκε στο έλατο, αντί για θύμα του τώρα το γέρικο δέντρο έγινε ένας προστατευτικός πράσινος φύλακας.

Στην άκρη του μονοπατιού, το ίδιο μονοπάτι που είχε πάρει και ο ίδιος είδε να εμφανίζεται ένας τεράστιος αγριεμένος λύκος. Ήταν σίγουρος ότι αυτόν έψαχνε.

Τα μάτια του ζώου κατακόκκινα, ένα ερυθρό σημάδι οργής και θυμού. Το βάδισμα του όμως ήταν δυσανάλογα αργό σε σχέση με  τον  όγκο και την μυϊκή του δύναμη. Με μιας ο λύκος μπαίνει μέσα στο κυκλικό αλώνι και ο Θάνος δεν πίστευε αυτό που έβλεπαν τα μάτια του.

Τώρα πια σε κυκλικό τροχιά είδε το πιο παράξενο θέαμα της ζωής του . Ο γείτονας του ο Κωστής κρατούσε σφιχτά την ουρά του λύκου, τόσο κοντά και τόσο σφιχτά που ο λύκος δεν μπορούσε να γυρίσει να τον δαγκώσει. Σε μια αδιέξοδη ενστικτώδη προσπάθεια το ζώο τον έσερνε στον παγωμένο κύκλο. Αλλά και πάλι ο Κωστής αντιστεκόταν με επιτυχία.

-Κωστή τι κάνεις εκεί;

Ο Κωστής γύρισε αλαφιασμένος προς το έλατο που του μίλησε, δεν είχε αντιληφθεί τον Θάνο και παραλίγο να χάσει την πετυχημένη ουρίσια λαβή του.

-Πατριώτη βγήκα για ξύλα και με έπιασε ο λύκος.

-Σε έπιασε ο λύκος ή εσύ έπιασες τον λύκο;

-Πρόλαβα και έπιασα έτσι την ουρά του αλλά δεν θα αντέξω για πολύ.

-Σταμάτα να  τον κρατάς άσε τον να φύγει.

-Αν τον αφήσω θα γυρίσει και θα με φάει!!!

Ο Θάνος σκέφθηκε ότι είχε δίκιο ο γείτονας του, ο γκρίζος λύκος ήταν προγραμματισμένος για μια και μοναδική αποστολή να κατασπαράξει όσους θα τολμούσαν να μπουν στο δάσος.

-Κρατήσου λίγο ακόμα και κατεβαίνω. ( Τότε ο τρομοκρατημένος Κωστής κατάλαβε την φωνή του φίλου και γείτονα του.)

-Κωστή μην κατέβεις θα πάμε χαμένοι και οι δύο.

Ο Κωστής ήδη είχε πάρει θέση μάχης στην άκρη του αλωνιού. Μόλις έφτασε ο λύκος στο ύψος του τσεκουριού του έδωσε το πρώτο χτύπημα, τον βρήκε στα πλευρά. Μανιασμένος ο αιματοβαμμένος γκρίζος λύκος έκανε ακόμα ένα ματωμένο κύκλο. Το δεύτερο χτύπημα τον βρήκε στο κεφάλι.

Ο Κωστής μετά από λίγα λεπτά αφού συνήλθε, ένοιωσε ξανά το αίμα να περνά από τις παλάμες του κοιτούσε με ευγνωμοσύνη τον Θάνο.

-Ο Θεός σε έστειλε, δεν ξέρω πως θα στο ξεπληρώσω.

-Είσαι καλά;

-Ναι μια χαρά.

-Ε τότε έλα να με βοηθήσεις να κόψουμε ξύλα και πατσίσαμε.

Οι δυο γείτονες και φίλοι δούλεψαν, εντατικά για ώρες, γέμισαν το έλκηθρο με πολλά ξύλα. Δυο πλάτες και τέσσερα χέρια έσυραν πιο εύκολα το φορτωμένο έλκηθρο. Μοιράστηκαν τα ξύλα. Τα νέα διαδόθηκαν πολύ γρήγορα στο χωριό. Με αυτή την παράξενη ιστορία των δυο γειτόνων έγιναν σιγά – σιγά ξανά κοινότητα.

Όλο και πιο πολλοί, δίπλα ο ένας στον άλλο πήγαιναν στην πλαγιά του αλωνιού για υλοτομία. Φαίνεται ότι τα νέα πέρασαν και στους γκρίζους λύκους, ο φόβος του αίματος πέρασε σε αυτούς.

Σε λίγες μέρες με τόσες σίγουρες πατημασιές έσπασε ο πάγος του αλωνιού, οι προγονικές πέτρες ένοιωθαν και πάλι τις δονήσεις των κατοίκων της κοινότητας. Πήραν το πιο αισιόδοξο μήνυμα μετά από πολλά χρόνια. Τούτη την Άνοιξη σε κυκλικούς  χορούς θα νοιώσουν και πάλι τους κατοίκους να καλωσορίζουν την επιστροφή στην Κοινότητα.

 

*Η ιστορία είναι φανταστική. Αλλά μιλώντας με τον Δημήτρη για την πραγματικότητα που μας περιβάλλει μου είπε ότι είμαστε σαν και αυτόν που έπιασε τον λύκο από την ουρά( όπου λύκος ένα σώμα από  μέτρα , φόροι, νέοι εφαρμοστικοί νόμοι κλπ) . Κάποιος από μακριά ,χωρίς να διακιντυνέψει την όποια εμπλοκή του, φωνάζει

-Ας τον να φύγει..

-Αν τον αφήσω θα γυρίσει να με φάει…. (και χάθηκε σερνάμενος από τον λύκο).

Αν επιδιώξουμε την συλλογική Κοινοτική , πατριωτική δράση , μέσα στο κυκλικό αλώνι της συνέχειας όσοι λύκοι και να μπούνε καταδικασμένοι θα είναι…. το διπλό τσεκούρι του παππού κόβει ακόμα…