«Πεθαίνω σα χώρα» με τον Τάσο Μπλάτζιο στο Κρανίδι

Το εμβληματικό, σχεδόν προφητικό κείμενο, του Δημήτρη Δημητριάδη, “ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑ ΧΩΡΑ”, γραμμένο το 1978, θα παρουσιαστεί στον Πολυχώρο ΑRΤίκι ‘Μαράικε Ηλιού Ντε Κόνινγκ’, την Τετάρτη 31 Αυγούστου, ώρα 21:00, στο πλαίσιο του 3ου Φεστιβάλ Θεάτρου «Ερμηνείες στην Ερμιονίδα».

Συντελεστές:
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης
Ερμηνεία: Τάσος Μπλάτζιος
Σκηνοθεσία: Τάνια Κίτσου
Διασκευή: Τάσος Μπλάτζιος
Μουσική-Ήχοι: Τάκης Μανιάτης
Φωτισμοί: Ιων Ξυπολιάς

Είναι το ουρλιαχτό της ψυχής, όταν άλλο δεν αντέχει τα πορίσματα του μυαλού… κείμενο αλληγορικό, σκοτεινό, αποτελεί μια δυστοπική παραβολή που εστιάζει στην απόγνωση, την τρέλα και τον πόνο… Μια χώρα χάνει έναν πόλεμο και δέχεται ξένη εισβολή…. Η χώρα, σαπισμένη από τα «μέσα», γκρεμίζεται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και σε σύντομο διάστημα αργοπεθαίνει. Άνθρωποι κάθε είδους τρελαίνονται, άλλοι αλλαξοπιστούν για να επιβιώσουν, κάποιοι αυτοκτονούν, άλλοι δραπετεύουν στο εξωτερικό, το σύμπαν παραδίδεται σε έναν άκρατο μηδενισμό.

Το κείμενο μοιάζει φοβερά επίκαιρο … με αφορμή την πρόσφατη εφιαλτική πραγματικότητα στην Ελλάδα … πολύ δύσκολα πράγματι, μπορεί να αποφύγει κάποιος την αντιπαραβολή με τη σημερινή κατάσταση της διογκούμενης ανέχειας, της κατάρρευσης αξιών και ιδεολογιών και της καλπάζουσας εσωτερικής ερημίας. Σε ορισμένα σημεία οι ομοιότητες και οι αναλογίες με το σήμερα είναι φοβερές.
 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΚΚΟΣ
“Η οραματική και βίαιη γραφή του δανείζεται από όλα τα στρώματα της ελληνικής γλώσσας. Με ένα ενδόμυχο ξέσπασμα, στα όρια της εξομολόγησης, δημιουργεί μία ανεπανάληπτη λογοτεχνική αλχημεία όπου η υπέρμετρη βαρβαρότητα συμβαδίζει με την υπερβατικότητα, όπου η παθολογία του εμφυλίου αντικατοπτρίζεται στους αρχαίους πολέμους, όπου η ανθρωποκτονία, ο εξευτελισμός, η χλεύη, ο βιασμός συμμειγνύονται με την προσευχή, και την αγριότητα της μοναξιάς. Ένα παραισθησιογενές σύμπαν που αφηγείται, σαν ένας εφιάλτης εν εγρηγόρσει, την σφοδρή εκτόξευση ενός εθνικού υποσυνείδητου προς το μηδέν. Ένα «πάθος» κατακλυσμένο από την σκιά της Ιστορίας όπου μόνο η ομορφιά και ο πόθος της γραφής σώζουν από την φρίκη. Ο Δημητριάδης είναι ο ποιητής του ασυμφιλίωτου”.

MICHEL VOLKOVITC
“Η ιστορία της λογοτεχνίας σηματοδοτείται, κατά καιρούς, από κάποια μοναχικά έργα, που μία τελειότητα στην έκφραση της απελπισίας ή της φρίκης τα κάνει να λάμπουν σαν μαύρα διαμάντια. Το “Πεθαίνω σαν Χώρα” ανήκει σ’ αυτήν την εντυπωσιακή οικογένεια. Γίνεται να βυθιστούμε πιο βαθιά απ’ όσο αυτό το βιβλίο στα έγκατα του ανθρώπου; Ο φυσικός και πνευματικός θάνατος μιας ηττημένης χώρας αποτελεί εδώ την προσωποποίηση ενός άλλου θανάτου πιο ριζικού, εκείνου όλων των ανθρώπινων αξιών και του ίδιου του ανθρώπου. Δεν μας δίνεται καν η παρηγοριά να ελπίζουμε σ’ έναν καλύτερο μελλοντικό κόσμο, μ’ αυτήν την εσαεί στείρα ανθρωπότητα όπου οι γυναίκες δεν μπορούν πλέον να τεκνοποιήσουν. […] Αν υπάρχει ένας ήρωας σ’ αυτό το φαινομενικώς δίχως κεντρικό πρόσωπο βιβλίο, αυτός είναι χωρίς αμφιβολία η γλώσσα, οι λέξεις, που εδώ εξαίρεται η ισχύς τους, εφόσον είναι ικανές “να κάψουν για πάντα τη γλώσσα”. Και πιο συγκεκριμένα την ελληνική γλώσσα, της οποίας βλέπουμε να παρελαύνουν, καθώς πάνω σε πλημμυρισμένο ποτάμι, συντρίμμια αποσπασμένα από ολόκληρη την ιστορία της, από όλες τις κλίμακές της -δίχως να γνωρίζουμε εάν όντως πρόκειται, όπως το αναγγέλλει το κείμενο, για ένα ύστατο πυροτέχνημα, ή, αντιθέτως, για μία επίδειξη ανανεωμένης αφθονίας και ζωής”.