Έγιναν ξανά κολλητοί, μετά το reunion

“Μπορούμε και μετά από 33χρονια ν΄ αγαπιόμαστε”. Αυτό ήταν που κυριάρχησε στη συνάντηση συμμαθητών αποφοίτων από τα Λύκεια του Ναυπλίου Λυκείων το 1984.

Μια βραδιά που κύλησε σε κλίμα συγκίνησης και συναισθηματικής φόρτισης.  33 ολόκληρα χρόνια μετά από τότε που πήγαιναν σχολείο, οι τότε συμμαθητές κατάφεραν να ξαναγίνουν φίλοι και πλέον πολλοί από αυτούς να βλέπονται καθημερινά.

 

 

Ήταν μια βραδιά, που κανείς δεν ήθελε να τελειώσει. Το μούδιασμα της πρώτης στιγμής, η αμηχανία του γνωστού – άγνωστου που ερχόταν τετ α τετ με τον άλλον, αλλά δεν θυμόταν το όνομά του, διαδέχθηκαν την μέθη της επιθυμίας να ξαναζήσουν την εφηβική αθωότητα ή τολμηρότητα (διάβασέ το όπως θες), την τρέλα εκείνης της ηλικίας, που όμως παραμένει βαθιά χαραγμένη στους σημερινούς μεσήλικες από τους οποίους ο καθένας έχει πάρει το δρόμο του και βιώνει ξεχωριστά τη ζωή του.

 

 

Ήταν ένα από τα πλέον επιτυχημένα reunion των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα, με συμμετοχή τουλάχιστον 150 συμμαθητών από την ίδια σχολική χρονιά, που από την πρώτη στιγμή είχαν την αίσθηση ότι γυρίζουν το χρόνο πίσω και ξανακάθονται στα σχολικά θρανία τους με τους φίλους και συμμαθητές.

 

Αγκαλιές, φιλιά, αλλά και δάκρυα, γέλια, χαρές και θύμισες… Γεμάτη θύμισες ήταν αυτή η βραδιά στο Ναύπλιο.

 

 

Όλοι έπαθαν «κοκομπλόκο» – όπως σχολίασε ο τότε κοπανατζής, μιας και όπως αποδείχθηκε «ο χρόνος δεν άγγιξε τουλάχιστον… την ψυχή μας» – όπως είπε μια άλλη συμμαθήτρια, που ακριβώς λόγω αυτής της συνάντησης έχει ξεφύγει εδώ και καιρό από την συνηθισμένη καθημερινότητά της και ζει στιγμές που ονειρευόταν εδώ και χρόνια, με τους ανθρώπους που έζησε κάτω από τη σχολική στέγη, μέχρι που ενηλικιώθηκε.

 

 

Οι στιγμές ήταν μοναδικές. Δεν ήταν ούτε ο χορός, ούτε η μουσική, ούτε το φαγητό, ούτε τίποτα από όσα φρόντισαν οι μπροστάρηδες της πρωτοβουλίας, που έμειναν στη μνήμη από αυτή τη βραδιά. Αυτό που έμεινε ήταν κάτι βαθύτερο, που δύσκολα μπορεί να το καταλάβει όποιος δεν ήταν εκεί.

 

 

Και βέβαια, έμεινε το τρακ του Ντίνου Σταθογιαννόπουλου που ανέλαβε με τα λόγια του να σπάσει τον πάγο, το ποίημα της Νιόβης Ιωάννου που διάβασε η Κωστούλα Ταραντίλη και έβαλε το νου να τρέξει στα παλιά, η τούρτα του Μιχάλη Κόκκινου και τα κεράκια για τη συνάντηση που έσβησε η Βιβή Παπαδοπούλου, το βίντεο του Κώστα Ναυπλιώτη που άνοιξε την όρεξη για επόμενες συναντήσεις, οι φωτογραφίες της Βιβής Φωταράκη που κρατούν άσβεστη τη στιγμή, το hangover της Χρύσας Κουτελιά που τραγούδησε τον 50άρη τα ξημερώματα, η βόλτα στο φάρο για όσους επέμεναν να ξημερώσει πριν επιστρέψουν στα σπίτια τους.

 

 

Αλλά και αυτοί που ήταν μακριά και δεν κατάφεραν λόγω απόστασης να βρεθούν στο Ναύπλιο αυτή την ημέρα, ήταν μαζί με τους κολλητούς τους μέσω των κοινωνικών δικτύων παρακολουθώντας τι έγινε και περιμένοντας την επόμενη φορά, για να έρθουν και αυτοί.

 

«Όλοι έδειχναν λιγότερο ή περισσότερο πως πέρασαν τα χρόνια, αλλά όλοι μας νιώθαμε λιγότερο ή περισσότερο όπως τότε, στο σχολείο! Όμορφη βραδιά, πολλές αναμνήσεις, ζεστή επανασύνδεση», όπως είπε ο Τάσος Ηλιάδης, για όλους αυτούς που «έγραψαν και συνεχίζουν να γράφουν τη νεότερη ιστορία του Ναυπλίου», που επισήμανε ο Άκης Γκάτζιος.

 

Αλλά ίσως τα λόγια της Ευαγγελίας Παπαϊωάννου τελικά – απ΄ όσα πολλά και εύστοχα είπαν όλοι -, να δίνουν το στίγμα της επιτυχημένης αυτής συνάντησης:  «Ήταν μία από τις καλύτερες βραδιές που είχα, όχι τα τελευταία χρόνια, αλλά τις τελευταίες δεκαετίες. Ένιωσα ξανά παιδί, όπως και όλοι μας! Χόρεψα, έπαιξα, φώναξα, γέλασα… ακριβώς σαν ένα μικρό παιδί, χωρίς έγνοιες και άγχη για το αύριο. Ήταν μία βραδιά “διαφυγή” από την καθημερινότητά μου, μία βραδιά η οποία μου προσέφερε αμέτρητα όμορφα συναισθήματα, σε σημείο που να μη θέλω να τελειώσει, καθώς γνώριζα ότι θα επιστρέψω και πάλι με το ξημέρωμα, στην γεμάτη ευθύνες ζωή του ενήλικα! Οι χθεσινές ώρες ήταν ένα “μικρό παραθυράκι” από την πραγματικότητα, το οποίο οδήγησε σε μία άλλη απρόβλεπτη πραγματικότητα, “μαγική” για εμένα»!