Η πραγματική ειρηνική επανάσταση είναι το Κέντρο
Είναι μάταιο να προσπαθούμε να βρούμε τον Έλληνα Macron – για να είμαστε ειλικρινείς δεν υπάρχουν ισχυρές ομοιότητες ανάμεσα στις δύο χώρες ώστε να αναζητούμε τέτοιου είδους αναλογίες. Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι μπορεί να σηματοδοτήσει, μαζί με τη επανεμφάνιση του Renzi στην Ιταλία, μία σταδιακή ισχυροποίηση των κεντρώων δυνάμεων στην Ευρωπαϊκό Νότο μέσω της πολιτικής αλληλοεπίδρασης που ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι υπάρχει ανάμεσα σε αυτές τις χώρες.
Γιατί για τη χώρα μας η ύπαρξη μεγάλων σχηματισμών στον χώρο του Κέντρου ήταν πάντα, από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι τις μέρες μας, η απαραίτητη συνθήκη σημαντικών προοδευτικών αλλαγών και πραγματικών μεταρρυθμίσεων στο κράτος και την κοινωνία.
Ο λόγος είναι ότι τα κόμματα του Κέντρου δεν έχουν παραλυτικούς δογματισμούς. Δεν είχαν προσκολλήσεις στις πρώτες ύλες που δημιούργησαν το νέο ελληνικό κράτος, όπως είναι η εκκλησία, το στέμμα, τα συμφέροντα των μεγάλων γαιοκτημόνων, η λόγια γλώσσα, τα συντηρητικά ήθη, οι παρωχημένες παραδόσεις, όταν αυτές έγιναν δυνάμεις οπισθοδρόμησης. Όταν δημιουργήθηκε η ανάγκη του αστικού εκσυγχρονισμού της χώρας η συντηρητική παράταξη δεν μπορούσε να συγκρουστεί με τις αγκυλώσεις που κρατούσαν τον τόπο προσκολλημένο στην ακινησία γιατί
αυτός ήταν και ο δικός της φυσικός χώρος. Κάτι που ισχύει μέχρι τις μέρες μας.
Τα κόμματα της αριστεράς από την άλλη, και κυρίως της κομμουνιστικής, είχαν επίσης τις δικές τους αντίστροφες συντηρητικές αγκυλώσεις – εκ των πραγμάτων μπορούσαν να αποτελούν μόνο παραπληρωματικές δυνάμεις
κοινωνικού εκσυγχρονισμού και φυσικά χωρίς πρωταγωνιστικός ρόλο.
Είδαμε τι έγινε μόλις απέκτησαν τέτοιο ρόλο. Πλην ελαχίστων συγκυριών που έμοιαζαν περισσότερο με εκπλήξεις της ιστορίας και λιγότερο νομοτελειακές (όπως ήταν οι θητείες του Κωνσταντίνου Καραμανλή), το Κέντρο ήταν αυτό που καλείτο πάντα να μαζέψει τα σπασμένα της ιστορίας και να δώσει κάθε φορά στη χώρα την αναζωογονητική ώθηση που
χρειαζόταν για να συναντήσει το μέλλον.
Την παρηκμασμένη μετά την τραγωδία του 1897 χώρα, το Κέντρο ήταν που υπό τον Βενιζέλο έβαλε στη ρότα της διοικητικής ανασυγκρότησης και των μεταρρυθμίσεων, κυρίως δε της υψηλής διπλωματίας και της στρατιωτικής οργάνωσης που τότε είχε ανάγκη για να διπλασιάσει τα σύνορά της. Το Κέντρο ήταν που ανέλαβε να επουλώσει τις βαθιές πληγές
στο σώμα της πατρίδας και της κοινωνίας που άνοιξε η Μικρασιατική καταστροφή και να θέσει τις βάσεις του αστικού εκσυγχρονισμού της χώρας.
Οι κυβερνήσεις του Κέντρου ήταν που προσπάθησαν να γλείψουν τις πληγές του εμφυλίου όταν το μίσος ανάμεσα σε νικητές και ηττημένους ήταν άσβεστο. Και το Κέντρο ήταν πάλι εκείνο που οριστικά τερμάτισε τον εμφύλιο, με τη αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης, την κατάργηση του κράτους κοινωνικών φρονημάτων, το κάψιμο των φακέλων.
Το Κέντρο ήταν τέλος εκείνο που δημιούργησε το μεγάλο κύμα κοινωνικού φιλελευθερισμού και ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού που εκτόξευσε τη χώρα στην προ κρίσης ζηλευτή θέση της στον Παγκόσμιο Χάρτη. Στα μεσοδιαστήματα δικτατορίες που γεννούσαν οι κακοήθεις αποφύσεις της δεξιάς και των ανακτόρων, σκληρό αστυνομικό κράτος , μηχανική μίσους και διχασμού, σκοτεινές περίοδοι εθνικής εσωστρέφειας και στασιμότητα.
Η πραγματική ειρηνική επανάσταση είναι το Κέντρο. Ο φορέας της προόδου, του νεωτερισμού, της καινοτομίας, των μεταρρυθμίσεων, της εξωστρέφειας, της αμφισβήτησης των παραδοσιακών αγκυλώσεων. Το Κέντρο είναι η πραγματική μεγάλη δύναμη που χρειάζεται η χώρα μας και σήμερα.
Λίνα Παπαδάκη
