Όταν τα «θέλω» γίνονται ζωή: Από το Δ.ΙΕΚ Άργους στον 13ο Πανελλήνιο Αγώνα 100χλμ.
Στην Ψάθα Αττικής διοργανώθηκε ο 13ος Πανελλήνιος Αγώνας 100χλμ, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στη μνήμη του Αλέξανδρου Θεοφανίδη. Η συγκεκριμένη διαδρομή ήταν επίσημα καταμετρημένη και πιστοποιημένη από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου, με πλήρη τροφοδοσία κάθε 2,5 χλμ και ιατρική κάλυψη.
Στη διοργάνωση συμμετείχε για πρώτη φορά ο εκπαιδευτικός-φυσικοθεραπευτής του Δημόσιου Ι.Ε.Κ Άργους, Στρατής Βαρταλαμίδης, ο οποίος είναι μέλος του συλλόγου δρομέων «Εφυραίοι Ωκύποδες». Στο συγκεκριμένο αγώνα τερμάτισε στην 22η θέση μαζί με τον φίλο και συναθλητή του Θεόδωρο Γκούμα, με χρόνο 10:57΄:41΄΄.
Η εκκίνηση του αγώνα δόθηκε στις 6:30 το πρωί με τη συμμετοχή 68 αθλητών από τους οποίους κατάφεραν να ολοκληρώσουν τον αγώνα οι 48, αφού οι υπόλοιποι είτε εγκατέλειψαν, είτε δεν κατάφεραν να τερματίσουν εντός του χρονικού ορίου που για πρώτη φορά έθεσε ο ΣΕΓΑΣ (πέρασμα των 80χλμ έως τις 16:15).
Αξιοσημείωτο είναι ότι οι πρώην πρωταθλητές Αθανασόπουλος Λεωνίδας και Καμπαξής Παντελής, «ανταγωνίστηκαν» και τελικά εγκατέλειψαν σχεδόν ταυτοχρόνως, πριν καν ολοκληρώσουν τα 70χλμ του αγώνα. Την πρώτη θέση κατέλαβε ο Γιώργος Τάσιος με χρόνο 8:12΄:23΄΄ ενώ τη δεύτερη θέση κατέλαβε ο Βασίλης Μίχος με χρόνο 8:27΄:10΄΄ και την τρίτη θέση ο Βαγγέλης Γανιάρης με χρόνο 8:44΄:02΄΄. Στις γυναίκες πρώτη τερμάτισε η Κατερίνα Βυθούλκα με χρόνο 11:11΄:30΄΄, δεύτερη κατετάγη η Μαρία Σταμούλη με χρόνο 11:18΄:56΄΄ και την τρίτη θέση κατέλαβε η Γεωργία Ζαφειροπούλου με χρόνο 12:21΄:27΄΄.
Ο Στρατής Βαρταλαμίδης με αφορμή την συμμετοχή του στον παραπάνω αγώνα, έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα της Μυτιλήνης «Δημοκράτης» μεταφέροντας τις πολύ όμορφες και ενδιαφέρουσες στιγμές της πρωτόγνωρης εμπειρίας που είχε.
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:
1. Πως προέκυψε αυτός ο στόχος;
Στόχοι ουσιαστικά δεν υπάρχουν. Όλα ξεκινούν από προσωπικά βιώματα που στη συνέχεια γίνονται όνειρα, στόχοι, όπως θέλετε πείτε το. Από κάπου ξεκινάς, κάτι θέλει το μέσα σου να πει και αρχίζεις… να γράφεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να τρέχεις, να ονειρεύεσαι! Όλα αυτά, πολλά άλλα και κάθετι που μας εκφράζει, από μόνα τους φτιάχνουν μια διαδρομή. Αυτή τη διαδρομή θέλουμε να διανύσουμε ο καθένας με το δικό του ρυθμό, τα δικά του βήματα και τις δικές του ανάσες. Κάπως έτσι και εγώ έφτασα να τρέξω τα 100 χιλιόμετρα σε μια προσωπική ανάσα που γίνεται χωρίς να το καταλαβαίνεις.
Η μεγαλύτερη απόσταση που είχα τρέξει έως τότε ήταν τα 50χλμ και πάλι στον Πανελλήνιο αγώνα, στην Ψάθα (14/02/2015). Στη διάρκεια της διαδρομής γνώρισα την πρωταθλήτρια Ελλάδας (1η θέση στην κατηγορία της, στον Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθήνας 2015, με χρόνο 3:13΄:32΄΄) Χριστίνα Δεμέστιχα, η οποία μου έκανε την τιμή να με συνοδεύσει από το 24ο χιλιόμετρο έως και το 45ο. Όταν επιτέλους τερμάτισα στην 31η θέση μεταξύ 129 αθλητών μετά από 4:53΄:42΄΄, βλέποντας τη Χριστίνα να συνεχίζει, όπως και οι υπόλοιποι αθλητές των 100 χλμ, εντυπωσιάστηκα! Ο θαυμασμός που ένιωσα για εκείνους, με έκαναν να ξεχάσω την κόπωση και τους πόνους του 5ωρου. Εκείνη τη στιγμή ψιθύρισα μέσα μου: «του χρόνου στα 100».
Αυτομάτως γεννήθηκε ένας νέος στόχος, ένα νέο προσωπικό δρομικό στοίχημα…να καταφέρω να «είμαι εκεί»! Δεν είναι κακό να θέλει κάποιος να δοκιμάσει τα όριά του, αλλά για να μπορέσεις να τρέξεις έναν αγώνα υπεραπόστασης χρειάζεται να έχεις αποκτήσει εμπειρία μέσα από αγώνες μικρότερων αποστάσεων. Αυτό σε βοηθάει να προσαρμοστείς ευκολότερα στις συνθήκες ενός δύσκολου αγώνα, να αποφύγεις την καταπόνηση και πιθανούς τραυματισμούς. Δεν είναι «αστεία» απόφαση η συμμετοχή σε αγώνες υπεραποστάσεων. Χρειάζεται προσωπική ευθύνη. Εννοείται φυσικά πως απαιτείται στοχευμένη προπόνηση, κατάλληλη διατροφή και ψυχική αντοχή.
Ο στόχος αυτός πραγματοποιήθηκε τελικά τη φετινή χρονιά, καθώς ένας σοβαρός τραυματισμός ένα μήνα μετά τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας 2015, δεν μου επέτρεψε να λάβω μέρος νωρίτερα.
2. Πόσο σκληρός ο ανταγωνισμός;
Στους αγώνες δρόμου, μικρών και μεγάλων αποστάσεων, όλοι οι αθλητές είναι ικανοί για το καλύτερο. Προσπαθούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και αυτό δημιουργεί μια ατμόσφαιρα, όχι ανταγωνισμού, αλλά μιας απαράμιλλης άμιλλας που μας συνοδεύει από την αφετηρία έως τον τερματισμό. Μια πορεία που δεν καταπίνει απλά χιλιόμετρα, αλλά χτίζει γέφυρες ανάμεσα σε ανθρώπους που βρέθηκαν στον ίδιο δρόμο, στηρίζουν και στηρίζονται βήμα-βήμα, ανάσα-ανάσα και τερματίζουν χέρι-χέρι!
Έτσι και στον συγκεκριμένο αγώνα, αντί να σκέφτομαι το χρόνο και τα περάσματα, πορεύτηκα για 13 χλμ (32ο-45οχλμ) με έναν νέο φίλο, τον Χρήστο Κατσικογεώργο (αγωνιζόταν για τα 50χλμ), με τον οποίο «αλέσαμε» τα χιλιόμετρα συζητώντας και γελώντας. Τρέχαμε για το τώρα, τρέχαμε γι’ αυτές τις «μικρές» στιγμές που σε γεμίζουν χαρά και ευτυχία και σε κάνουν να χαμογελάς. Πρέπει, όμως, να έχεις πάντα τη σοφία να τις αναγνωρίζεις, γιατί είναι φευγαλέες και πριν το καταλάβεις, έχουν περάσει. Αν τρέχεις για τη χαρά, αν αυτός είναι ο βασικός λόγος που βγαίνεις στο δρόμο, δεν έχεις κίνητρο να κάνεις κάτι που δεν την υπηρετεί. Ο ανταγωνισμός δεν χωράει σε τέτοιους αγώνες!
3. Πόσο καλά πρέπει να είσαι προετοιμασμένος; Είναι θέμα άσκησης-προπόνησης ή και μυαλού; Ανταγωνίζεσαι τις δυνάμεις σου ή το χρονόμετρο;
Ποτέ δε νιώθεις προετοιμασμένος. Ετοιμάζεις το σώμα, το νου, το συναίσθημα, την αντοχή. Το σώμα σου είναι απλά ένα εργαλείο. Όσο το «κουρδίζεις» καλά με καθημερινή δουλειά, σωστή διατροφή και αγάπη γι’ αυτό που κάνεις, τόσο ο δρόμος σου γίνεται πιο εύκολος.
Τα χρονόμετρα είναι αναγκαία αν θέλεις να προετοιμαστείς για κάποιο συγκεκριμένο στόχο, όπου πρέπει να αναμετρηθείς με το χρόνο και να τον βελτιώσεις. Είναι αναγκαία στις κρίσιμες προπονήσεις που δουλεύεις το ρυθμό σου, τις διαλειμματικές προπονήσεις και πασχίζεις να κάνεις καλύτερο χρόνο.
Πέραν αυτών όμως, ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνεις τρέχοντας είναι πως στόχος είναι να ξεπερνάς τον εαυτό σου. Να γίνεσαι καλύτερος από τη μία φορά στην άλλη, όπως και αν μετριέται «το καλύτερο», με χιλιόμετρα, ταχύτητα, αντοχή, ή χαρά. Αντίπαλός σου είναι περισσότερο ο εαυτό σου παρά ο άλλος. Με σένα αναμετριέσαι στη διαδρομή, εσένα ξεπερνάς στη γραμμή του τερματισμού. Το κέντρο σου είσαι εσύ!
Η εμπειρία των δρόμων σου μαθαίνει πως αξία έχει το «να είσαι εκεί», στη γραμμή της εκκίνησης, έτοιμος να ξεπεράσεις τα όριά σου και να κατακτήσεις τη δική σου κορυφή. Μέσα από το «ταξίδι» του σώματος, ταξιδεύει το μυαλό και η ψυχή. Η δύναμη της ψυχής είναι αυτή που κινητοποιεί εμάς τους ερασιτέχνες δρομείς και όχι τόσο τα σωματικά προσόντα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι απαραίτητη και η προετοιμασία.
Όπως καταλαβαίνετε στους αγώνες μικρών και μεγάλων αποστάσεων δεν είναι όλα θέμα χρονομέτρου, δεν είναι όλα θέμα επιδόσεων, αλλά πόσο θες να ξεπεράσεις με την τελευταία εκμάδα της δύναμής σου τον ίδιο σου τον εαυτό, να σταθείς στη γραμμή της εκκίνησης και να χαρείς το «ταξίδι!».
4. Θα μπορούσες και καλύτερα;
Πάντα υπάρχει το καλύτερο. Ο καθένας μας κάνει το καλύτερο δυνατό. Αυτό το ξέρουμε πριν καν ξεκινήσουμε και πολύ περισσότερο, όταν και αν τερματίσουμε!
Όπως στη ζωή, έτσι και στους δρόμους σημασία έχει να αγαπάς αυτό που κάνεις. Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, προσπαθείς να το κάνεις όσο γίνεται καλύτερα. Το καλύτερο για εμάς τους δρομείς, δεν μετριέται με ένα συγκεκριμένο αριθμό χιλιομέτρων που διανύθηκαν, ούτε με χρόνους στο ρολόι.
Ο δρόμος, οι χάρες και οι κατακτήσεις του, τα μαθήματα που παίρνεις και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζεις είναι στοιχεία του κόσμου σου. Ενός κόσμου που επιλέγει την ζωντάνια αντί της απραξίας!
Το «είμαι δρομέας» δεν ορίζεται από την ταχύτητα και την κατάταξη στους αγώνες, ούτε καν από τα χρόνια που ασχολείσαι με αυτούς. Είμαστε «μαγεμένοι» ερασιτέχνες δρομείς…και μόνο! Αυτό είναι το καλύτερο!
5. Ποιες οι συνθήκες κατά τη διάρκεια του αγώνα;
Τις τελευταίες εβδομάδες είχα αρχίσει να προσέχω τη διατροφή μου και έδινα ιδιαίτερη προσοχή στις προπονήσεις μου. Σχεδίαζα την τακτική του αγώνα και αγωνιούσα για τον καιρό.
Το βράδυ πριν τον αγώνα είχα ξαπλώσει από νωρίς για να προλάβω να ξεκουραστώ. Στριφογύριζα στο κρεβάτι μου, αγχωμένος από χιλιάδες σκέψεις που έμοιαζαν να έχουν κάνει επίθεση στο μυαλό μου.
Έχω αποφασίσει σωστά για τα ρούχα μου; Αν έχει κρύο μήπως κρυώσω; Αν έχει ζέστη μήπως ζεσταθώ; Αν βρέξει μήπως πρέπει να έχω αδιάβροχο; Θα φτάσει το φαγητό που θα’χω μαζί μου; Έχω φορτίσει το ρολόι μου; Έχω πάρει μαζί μου την αλοιφή για τις φουσκάλες; Έχω φορέσει τις σωστές κάλτσες; Μήπως χρειαστώ γάντια; Θυμάμαι τη διαδρομή; Να φορέσω σκούφο το πρωί και μετά καπέλο; Κάθε πότε θα πίνω και θα τρώω; Είμαι έτοιμος; Έχω κάνει αρκετή προπόνηση;
Και κάπως έτσι έφτασα στη «μεγάλη» μέρα, σχεδόν άυπνος!
Είναι 6:00 το πρωί. Νιώθω το αεράκι του ξημερώματος να με χτυπάει στο πρόσωπο. Η γραμμή της εκκίνησης είναι γεμάτη με δρομείς διαφορών ηλικιών (από 25 έως και 71 ετών, όπως ο κος Βασδέκης Παύλος που συμμετείχε στο αγώνα των 50χλμ) που χαμογελούν και χαιρετούν ο ένας τον άλλο. Όλοι ανταλλάσσουν ευχές: «καλό αγώνα», «καλό τερματισμό σε όλους μας».
Η αφετηρία έχει την αμηχανία της πρώτης φοράς, την αγωνία του αποτελέσματος και την αυτό-αμφισβήτηση. Μαζί της έχει την ικανοποίηση που κινητοποιεί την επιθυμία για τη συνέχεια και τη θέληση που σε σπρώχνει στο επόμενο βήμα, στο καλύτερο, αυτό το καλύτερο που χαρακτηρίζει τη διαδρομή.
Η στιγμή που όλοι περιμέναμε με αγωνία έφτασε! Έχω σταθεί στην εκκίνηση μετά από προπόνηση τριών μηνών και ξεκινάω τον μεγαλύτερό μου αγώνα στις 6:30 το πρωί. Το «μπαμ» του αφέτη, ακόμη και τώρα, ηχεί στα αυτιά μου. Μεγάλη η συγκίνηση, κάνω το σταυρό μου και ξεκινώ…!
Τη φασαρία και την πολυκοσμία των πρώτων μέτρων τη διαδέχεται η ηρεμία του μοναχικού τρεξίματος δίπλα στη θάλασσα. Μετά από μερικά χιλιόμετρα αρχίζει να χαράζει. Στο 12ο χλμ τρέχεις πλέον παρέα με τον ήλιο, ο οποίος έχει ανατείλει και σου χαμογελάει. Ανάσα την ανάσα η θερμοκρασία ανεβαίνει και στο 33ο χλμ. οι πρώτες κράμπες κάνουν την εμφάνισή τους. Είναι η ώρα που πρέπει να αλλάξεις στυλ και ρυθμό στο τρέξιμό σου. Αφού καταφέρεις να απαλλαγείς από αυτούς τους ανεπιθύμητους επισκέπτες (κράμπες), επιστρέφει η ηρεμία και απολαμβάνεις τη διαδρομή. Έχεις φτάσει στα μισά και είσαι αισιόδοξος ότι θα τα καταφέρεις. Συνεχίζεις να προσπαθείς, νιώθεις δυνατός και «ανοίγεις».
Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η κουβέντα του συναθλητή Κώστα Νικολόπουλου, ο οποίος μου φώναξε: «Εεε…, θα σε καταγγείλω!». Έστριψα το βλέμμα μου επάνω του, κοιτάζοντάς τον με απορία. Και εκείνος συνέχισε χαμογελώντας… «Έχεις τον φτερωτό Άγγελο μαζί σου, γι’ αυτό αντέχεις ακόμα!». Αυτό και μερικές άλλες ωραίες δρομικές στιγμές ομορφαίνουν τη διαδρομή. Είναι αυτές οι στιγμές που δυναμώνουν τη θέληση, σφυρηλατούν το χαρακτήρα σου, σου διδάσκουν την υπομονή, την επιμονή και την αξία της προσπάθειας. Όλα αυτά «ζυμώνονται» και γίνονται προσωπικά σημεία αναφοράς. Σε οδηγούν να λες «μπορώ», πολλές φορές κόντρα στη διάθεση της στιγμής.
Και ενώ λοιπόν ο αγώνας κυλάει καλά μέχρι το 77ο χλμ, ξαφνικά αλλάζουν όλα! Ήρθε αυτό που κάθε δρομέας ξέρει και αρνείται να παραδεχτεί. Η κόπωση! Η εξάντληση και οι «φωνές» που λένε ότι «δεν είναι δυνατό να τα καταφέρεις!».
Το σφίξιμο στην κοιλιά μεγαλώνει και δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Αυτό το σφίξιμο που άλλους τους παραλύει και άλλους τους πεισμώνει ακόμη περισσότερο αυξάνοντας την αγωνιστικότητά τους. Κάθε σου βήμα είναι «ξυραφιά» και κάθε ανάσα «κόπος» καθώς ο ήλιος «βαράει» και σου σκοτεινιάζει τα μάτια. Κάθε δευτερόλεπτο είναι χρόνος που αναρωτιέσαι «πόσο ακόμα μπορώ να αντέξω;».
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…79ο χλμ. έχεις φτάσει τόσο μακριά και όμως είσαι τόσο μακριά από τον τερματισμό. Η θέληση υπάρχει αλλά η εγκατάλειψη σου «κλείνει το μάτι». Πως όμως γίνεται να εγκαταλείψεις όταν μέσα σου ακούς τα λόγια των δικών σου αγαπημένων ανθρώπων να σου φωνάζουν και να σε εμψυχώνουν; Πώς να σταματήσεις όταν πλησιάζεις στο 80ο χλμ και είσαι εντός του χρονικού ορίου που έχει θέσει ο ΣΕΓΑΣ ως «κόφτη»; Πώς να τα παρατήσεις όταν βλέπεις να περνάς άλλους αθλητές, πολύ πιο έμπειρους από εσένα, που λόγω τραυματισμού ή εξάντλησης έχουν μειώσει την ταχύτητά τους;
Φτάνεις στο 80ο χλμ, εκεί που «ξεκινά ο αγώνας» όπως λένε…ή «τελειώνει»! Το κορμί αρχίζει να μην ακούει…η κούραση μεγαλώνει, έχεις φλεγμονές παντού, είσαι στεγνός και αφυδατωμένος. Τα πρώτα σημάδια της εξάντλησης έχουν κάνει ήδη την εμφάνισή τους. Μέσα στη γενική κατάπτωση προσπαθείς να σκεφτείς, να βρεις κάτι μαγικό να σε αφυπνίσει… όμως άθελά σου πάλι σκέφτεσαι τα καταπονημένα, «ξύλινα» πόδια σου. Ο εγκέφαλος έχει χάσει τη μάχη της γλυκόζης από τους μύες που κουβαλούσαν το φορτίο σου για περίπου εννέα ώρες. Συνεχίζεις να προσπαθείς…το πρόσωπο σε σύσπαση…αναρωτιέσαι: «θα αντέξω τελικά»; Πλησιάζεις στο 81ο χλμ…να χαμογελάσεις ή να κλάψεις; Πώς να χαμογελάσεις; Με όση δύναμη σου απομένει συνεχίζεις εξουθενωμένος με τον ήλιο να σε μαστιγώνει αλύπητα.
Τα χιλιόμετρα ατελείωτα! Όμως, έχεις καταφέρει να φτάσεις στο 82ο χλμ. Κάτι θα έχουν προσθέσει…σκέφτεσαι!! Η σκέψη χάνεται, επανέρχεται, το μυαλό θολωμένο…το κορμί πάει μηχανικά! Κάθε βήμα παλεύεις με τα όριά σου, κάθε δευτερόλεπτο ξεπερνάς τον ίδιο σου τον εαυτό. Βλέπεις συναθλητές σου να εγκαταλείπουν τον αγώνα λόγω υπερκόπωσης ή τραυματισμών (κράμπες, φλεγμονές, αιματώματα, φουσκάλες, κ.α). Οι συνθήκες έχουν γίνει αντικειμενικά δύσκολες υπονομεύοντας την ποιότητα του τρεξίματος. Οι αρνητικές σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Το σώμα σου δεν μπορεί και δε θέλει άλλο να συνεχίσεις. Καθώς τρέχεις θα σου πει να σταματήσεις, όμως το μυαλό σου πρέπει να παραμείνει δυνατό! Πρέπει να διαχειριστείς τον πόνο με στρατηγική. Δεν είναι η ηλικία, δεν είναι η διατροφή. Είναι η θέληση να συνεχίσεις και να ολοκληρώσεις την προσπάθεια.
Όπως στη ζωή, έτσι και εδώ, όλα κρίνονται σε μία στιγμή που μπορεί να μας αλλάξει τα πάντα! Σε μια στιγμή που μας σπρώχνει μπροστά όταν αυτό φαίνεται αδύνατο. Είναι η ώρα που χρειάζεσαι αυτό το «κάτι» να σε αφυπνίσει, να σου δώσει ώθηση να συνεχίσεις. Εκεί είναι που χρειάζεσαι τη στήριξη των δικών σου ανθρώπων. Για μένα αυτή η στιγμή «δώρο» ήρθε. Ο πατέρας μου ήταν εκεί! Στο 83ο χλμ περνώντας από μπροστά του, τον άκουσα με σταθερή φωνή να μου λέει: «Μαζί σου, μαζί σου πάντα…μια ζωή!». Αμέσως σκέφτηκα: «είμαι ευλογημένος που έχω αυτούς τους γονείς!». Αυτό ήταν…η μηχανή ξαναπήρε μπρος! Η αλλαγή είχε γίνει μέσα μου. Άφησα τη φωνή του να με οδηγεί. Άκουγα την καρδιά μου να χτυπά ξανά δυνατά, ένιωθα τα μέλη να λύνονται, να «υπάρχω» πάλι κόντρα στην κόπωση της επανάληψης.
Και έτσι, με πόδια βαριά, στόμα στεγνό, μυαλό θολωμένο και τα λόγια του πατέρα σου να σε συντροφεύουν, νικάς το κορμί και συνεχίζεις. Καταθέτεις ψυχή! Και όπως συνεχίζεις, αρχίζει να ξεδιπλώνεται μπροστά σου το μεγαλείο της προσπάθειας, της ανθρώπινης θέλησης να ξεπεράσεις τα όριά σου, να φτάσεις στην υπέρβαση, να πετύχεις αυτό που μέχρι πριν λίγα δευτερόλεπτα έμοιαζε ακατόρθωτο.
Γεμάτος δύναμη και αυτοπεποίθηση, νιώθοντας πλέον ότι μπορείς τα πάντα, περνάς το 89ο χλμ και στο βάθος αντικρίζεις το πέρασμα των 90 χλμ. Χαμογελάς και σκέφτεσαι ότι απέμειναν τα τελευταία 10χλμ. Δέκα, που μοιάζουν με αιώνα. Δεν θέλεις να πιείς, δεν θέλεις να φας, γυρίζεις την πλάτη σου στον ήλιο, τον βάζεις πίσω μου, πετάς καπέλο και γυαλιά, λες το τροπάριο του Ταξιάρχη και απλά συνεχίζεις. Συνεχίζεις παρέα με ένα υπέροχο άνθρωπο που γνώρισες εκεί, τον συναθλητή Θεόδωρο Γκούμα. Όλα σίγα σιγά γίνονται ακόμα πιο εύκολα, γιατί με τη δρομική παρέα του Θεόδωρου δυναμώνει και άλλο η αίσθηση του «μπορώ» και μεγαλώνει ο ενθουσιασμός καθώς πλησιάζεις στο τέρμα. Κάθε βήμα, κάθε ανάσα, κάθε χτύπος της καρδιάς και κάθε σταγόνα ιδρώτα, μας έφερνε πιο κοντά στη γραμμή του τερματισμού.
Κοντά στα τελευταία χιλιόμετρα που καθρεφτίζουν μια γενναία πορεία που μετριέται με τη γενναιοδωρία και την ταπεινότητα όσων προσπάθησαν και άντεξαν.
Πριν τον τερματισμό υπάρχουν δύσκολες στιγμές που σε κουράζουν και σε ταπεινώνουν. Μα είναι αυτές, οι «μικρές» αθέατες στιγμές που συγκροτούν τη δύναμη και την ταυτότητα του δρομέα. Σε βοηθούν να κατανοήσεις πως το αποτέλεσμα συνδέεται με την προσπάθεια, αρκεί να θελήσεις, αρκεί να τολμήσεις.
Η χαρά του τερματισμού είναι μεγάλη και η πρώτη σκέψη είναι: «το έκανα, τα κατάφερα»! Η εμπειρία μου με δύο λέξεις; Ταξίδι «μαγικό»! Εμπειρία που μένει για πάντα μέσα σου και χαίρεσαι να τη διηγείσαι. Ναι, θα ήθελα να το να ξαναζήσω!
Τελικά το αξιοθαύμαστο σε όλο αυτό το «ταξίδι» δεν είναι ότι τερματίζεις, είναι ότι έχεις τη θέληση και τη δύναμη να το ξεκινήσεις. Και αυτό γιορτάζεται μόνο με αγκαλιές και χαμόγελα!!!
6. Ποια τα στοιχεία που πρέπει να έχει ή να καλλιεργήσει ένας αθλητής που θέλει να λάβει μέρος σε έναν τέτοιο αγώνα;
Η συμμετοχή σ’έναν αγώνα υπεραπόστασης είναι άθροισμα πολλών παραγόντων. Είναι αποτέλεσμα πολύπλευρης προσπάθειας και δεν έχει να κάνει μόνο με το «είμαι κάθε μέρα στο δρόμο και τρέχω» ή με το «προπονούμαι στο γήπεδο και τα δίνω όλα». Είναι πολλά όλα αυτά τα γύρω από εσένα που πρέπει να σου «ταιριάξουν» και να τα «ταιριάξεις», όπως τρόπος ζωής (διατροφή, ύπνος, αποκατάσταση), ψυχολογική υποστήριξη, διαχείριση απογοήτευσης, κίνητρα για να συνεχίσεις, μεθοδολογία συμπερασμάτων, καθορισμός στόχων μετά από μια προπόνηση πολλών χιλιομέτρων κ.α.
Εκτός από καθημερινή προπόνηση και σωστή διατροφή, στην προσωπική του «εργαλειοθήκη», ο κάθε αθλητής θα πρέπει να διαθέτει ατσάλινη θέληση, επιμονή, εγκράτεια, καρτερικότητα και αγάπη γι΄αυτό που κάνει.
Πολύ σημαντικό είναι να έχεις δουλέψει σε προσωπικό επίπεδο με τον εαυτό σου. Το πόσο καλά γνωρίζεις τις δυνατότητές σου και τα προσωπικά σου όρια, επηρεάζει τη στάση που κρατάς απέναντι στο αγώνα. Είναι δηλαδή και θέμα αυτογνωσίας, καθώς επίσης και προσωπικών στόχων που θέτεις σε σχέση με τον εαυτό σου. Η εσωτερική ισορροπία και η επαφή με τον ψυχισμό σου είναι μία διαρκής αναζήτηση, γιατί όταν τρέχεις αντλείς δύναμη από τα αποθέματα που έχεις μέσα σου. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα πρέπει να έχουν ευκρίνεια και οι αποφάσεις που παίρνεις κάθε στιγμή, π.χ. αν πρέπει να κάνεις εξοικονόμηση ενέργειας, ή αν πρέπει να δοκιμάσεις τον εαυτό σου στα όριά του, είναι καθοριστικές και για τον αγώνα αλλά και για την υγεία σου.
Ακόμη, ένα από τα βασικότερα στοιχεία που πρέπει να έχει ένας αθλητής για να συμμετάσχει σε αγώνες υπεραποστάσεων είναι η ψυχική ανθεκτικότητα, η ψυχική αντοχή. Δηλαδή να μπορείς να ανταπεξέρχεσαι σε στρεσογόνες καταστάσεις, να επανέρχεσαι μετά από αποτυχίες και τραυματισμούς, να επιμένεις και να παραμένεις ήρεμος, συγκεντρωμένος και να έχεις αυτοπεποίθηση. Η αυτοπεποίθηση, η σταθερότητα, ο έλεγχος, η αυτοεκτίμηση, οι θετικές σκέψεις, η αποφασιστικότητα και ο οραματισμός είναι μερικά από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν και συνθέτουν την ψυχική αντοχή. Άλλωστε όπως έχει πει και ο Lao Tzu (κινέζος φιλόσοφος) «το να γνωρίζεις τον εαυτό σου είναι διαφωτιστικό, το να ελέγχεις τον εαυτό σου απαιτεί αντοχή».
Παρόλα αυτά, όταν τα 100 χιλιόμετρα «ανοίγονται» μπροστά σου νιώθεις πως δεν υπάρχει καμία προετοιμασία, καμία συνθήκη, κανένας όρος, κανένας αγώνας. Είσαι εσύ, ο δρόμος και ο Θεός!
7. Ποιος ο επόμενος στόχος; Θ’ανεβάσεις τον πήχη για να μειώσεις το χρονόμετρο; Θα συμμετάσχεις σε άλλη διοργάνωση με περισσότερα χιλιόμετρα; Ή υπάρχει περίπτωση να ασχοληθείς με άλλο άθλημα;
Αν και οι αντοχές μου είναι φθίνουσες (είμαι ήδη στα μισά μετά τα δεύτερα …άντα), διατηρώ στο ακέραιο τον κάπως παιδιάστικό μου ενθουσιασμό για όσα μου αρέσουν και αγαπώ. Νιώθω την επιθυμία και λαχταρώ να τα μοιράζομαι και έτσι πολλαπλασιάζεται η χαρά μου. Αυτό είναι στάση ζωής, δεν αλλάζει! Μα με τα χρόνια έμαθα να προστατεύομαι, γι’αυτό εδώ και αρκετές ημέρες ξεκουράζομαι αγωνιστικά, τρέχω σε χαλαρούς ρυθμούς και απολαμβάνω τον «μπαχτσέ» των συναναστροφών μου, με τους καλούς μου φίλους και τους δικούς μου αγαπημένους ανθρώπους.
Είναι η στιγμή που απολαμβάνω. Για αρκετούς μήνες δεν επιτρέπεται να συμμετάσχω σε άλλο αγώνα πολλών χιλιομέτρων.
Κάθε ευκαιρία που μας δίνεται αποτελεί ένα εφαλτήριο για νέες προσπάθειες ώστε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Με το να υπερβαίνουμε τον εαυτό μας, κατανοούμε καλύτερα τις στιγμές. Μόνο τότε μαθαίνουμε και ξέρουμε το γιατί. Μόνο τότε διαχειριζόμαστε το τώρα μας και σχεδιάζουμε αποτελεσματικά το μετά, με ένα μοναδικό τρόπο. Τον τρόπο αυτού που θέλει, καταλαβαίνει, αλλάζει και απολαμβάνει τις καταστάσεις, αντί να τις αφήνει απλά να συμβαίνουν!
Όσο αντέχω σωματικά και πνευματικά θα συνεχίσω να αθλούμαι και να κυνηγάω τα όνειρά μου. Ο έρωτάς μου για το τρέξιμο δεν βλέπω να τελειώνει γρήγορα. Με τη βοήθεια του Θεού εύχομαι να γίνω και εγώ σαν αυτούς τους 75αρηδες που συναντώ στους αγώνες να τρέχουν με χαρά και να τερματίζουν χαμογελώντας με την αισιοδοξία χαραγμένη στα πρόσωπά τους και στο φακό. Τους βλέπω και διερωτώμαι πόσο «μικρός» και «λίγος» όταν έλεγα «δεν μπορώ». Τους κοιτώ και είναι σαν να μου λένε «Ναι, μπορείς να ξεπεράσεις τα όριά σου! Τρέξε, αγωνίσου, ξεπέρασε τον εαυτό σου και φτάσε στα θέλω σου». Πραγματικά, τους θαυμάζω και τους καμαρώνω.
