Ολλανδοί αμφισβητούν την περίφημη ακουστική του Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου!
Οι ξεναγοί μπορεί να σας πουν ότι μπορεί να ακούσει κανείς μία καρφίτσα να πέφτει ή ένα σπίρτο να ανάβει, από οποιαδήποτε θέση του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου, αλλά οι επιστήμονες διαφωνούν, σημειώνει ο Guardian. Και κατέληξαν ότι πρόκειται για ελληνικό μύθο!
Συγκεκριμένα Ολλανδοί επιστήμονες πραγματοποίησαν έρευνα για την ακουστική του θεάτρου της Επιδαύρου και άλλων αρχαίων θεάτρων. Ο Κόνσταντ Χακ, επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Τεχνολογίας του Αϊντχόβεν και οι φοιτητές του (μεταξύ των οποίων μία Ελληνίδα), που έκαναν μια σειρά από σχετικές επιστημονικές ανακοινώσεις και δημοσιεύσεις, πραγματοποίησαν αποστολή στην Ελλάδα για να κάνουν ακουστικές μελέτες σε τρία αρχαία θέατρα, της Επιδαύρου, του ‘Αργους και του Ηρώδου του Αττικού στην Αθήνα, σε συνδυασμό με εργαστηριακά ακουστικά πειράματα.
Στην Επίδαυρο χρησιμοποίησαν 20 μικρόφωνα, τα οποία τοποθέτησαν σε 12 διαφορετικά σημεία του θεάτρου, και δύο μεγάφωνα. Το ένα τοποθετήθηκε στο κέντρο της ορχήστρας και το άλλο στο πλάι. Τα μεγάφωνα έπαιζαν, με μικρή καθυστέρηση το ένα από το άλλο έναν ήχο που εναλλασσόταν από χαμηλή σε υψηλή συχνότητα σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Συνολικά, έκαναν περίπου 2.400 ηχογραφήσεις.
Η ομάδα των ερευνητών χρησιμοποίησε αυτά τα δεδομένα για να υπολογίσει την ισχύ των ήχων, σε διαφορετικά σημεία του αρχαίου θεάτρου. Στη συνέχεια, έκαναν εργαστηριακές ηχογραφήσεις ήχων, μεταξύ άλλων ένα κέρμα που πέφτει, το σχίσιμο χαρτιού και ένα άτομο που ψιθυρίζει. «Επαιξαν» αυτούς τους ήχους στους μετέχοντες στην έρευνα, οι οποίοι προσάρμοζαν την ένταση των ήχων μέχρι να τους ακούσουν μέσα σε θόρυβο. Ακολούθησαν υπολογισμοί, για το πόσο μακριά από την ορχήστρα ακούγονται αυτοί οι ήχοι.
Παρότι το κέρμα που έπεφτε και το σχίσιμο του χαρτιού ακούγονταν σε όλο το αμφιθέατρο, γινόταν αντιληπτό τι ακριβώς ήταν αυτός ο ήχος μόνο μέχρι τη μέση των σειρών των θέσεων. Χειρότερο ήταν το αποτέλεσμα με τον ήχο σπίρτου που άναβε, ενώ ο ψίθυρος ακουγόταν μόνο στις μπροστινές θέσεις.
Περαιτέρω δοκιμές, με μεγάφωνα που έπαιζαν ανθρώπινες φωνές, αποκάλυψαν ότι μόνο όταν οι ηθοποιοί μιλούσαν δυνατά μπορούσε κάποιος να καταλάβει τι έλεγαν στις πιο απομακρυσμένες θέσεις από την ορχήστρα.
Ο δρ. Μπρούνο Φαζέντα, του Κέντρου Ακουστικής Ερευνας στο Πανεπιστήμιο του Σάλφορντ- ο οποίος είχε κάνει αντίστοιχη έρευνα στο Στόουνχετζ- καλωσόρισε τα αποτελέσματα της μελέτης, δηλώνοντας ότι επιτέλους καταρρίφθηκε ένας μύθος.
Από την άλλη, ο Αρμάντ Ντ’ανζούρ, επίκουρος καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, επεσήμανε ότι η έρευνα αποκαλύπτει τη σημερινή ακουστική του αρχαίου θεάτρου, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αποκαλύπτει κάτι για το παρελθόν. «Η έρευνα έγινε σε ένα θέατρο που άλλαξε με τους αιώνες. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η σημερινή ακουστική αποτυπώνει εκείνη του παρελθόντος», τόνισε.
