Πέντε καλλιτέχνες δίνουν χρώμα σε πέντε ερείπια του Ναυπλίου
Μία πρωτότυπη εικαστική δράση με τίτλο #5Buildings_ArtProject εγκαινιάζεται στις 10 Ιουλίου στην Παλιά Πόλη του Ναυπλίου, στα πλαίσια του Πολιτιστικού Φεστιβάλ «Δρόμοι Πολιτισμού Αργολίδας». Σημείο συνάντησης θα είναι η Πλατεία Συντάγματος.
Επιμελήτρια της εικαστικής δράσης είναι η Ιστορικός Τέχνης Νικολένα Καλαϊτζάκη, η οποία σημειώνει σχετικά: «Το #5Buildings_ArtProject , δημιούργημα 5 σύγχρονων εικαστικών καλλιτεχνών: της Μάγδας Μάρα, του Νίκου Μαρίνη, της Ειρήνης Μώρου, του Δημήτρη Παπαχρήστου και της Βασιλικής Σαγκιώτη, φιλοδοξεί να δώσει σε επιλεγμένα, ιστορικής σημασίας, κτήρια της παλιάς πόλης του Ναυπλίου, μια νέα νοηματοδότηση. Οι καλλιτέχνες, έχοντας εμπνευσθεί από τα ίδια τα κτήρια καθώς και από τον περιβάλλοντα χώρο που τα πλαισιώνει, ντύνουν τις προσόψεις τους με μεγάλου μεγέθους μουσαμάδες/εικαστικά έργα που η θεματολογία και η τεχνική απόδοση τους ακολουθεί την ξεχωριστή, προσωπική εικαστική προσέγγιση του κάθε δημιουργού.»
«Διαθλάσεις» ορίζουν το έργο της Μάγδας Μάρα, το οποίο αποτελεί «μια απόπειρα της εικαστικού να αποδώσει την ζωογόνο και αέναη μεταβλητότητα του υγρού στοιχείου. Δεκάδες ποτήρια, με διαφορετική κάθε φορά στάθμη νερού, διαθλούν το φως με τη γωνία πρόσπτωσης στην επιφάνεια του νερού στο κάθε ποτήρι ξεχωριστά. Ο θεατής καλείται να κινηθεί γύρω από το έργο, όπου οι γωνίες των ακτινών πρόσπτωσης συνεχώς μεταβάλλονται, δημιουργώντας την αίσθηση της αέναης μεταβλητότητας του νερού της θάλασσας».
Ευγενή συνάντηση δύο κόσμων που συχνά στις μέρες μας αντιπαλεύουν, βρίσκουμε στο έργο του Νίκου Μαρίνη. «Τα οργανικά, επαναλαμβανόμενα στοιχεία της ζωγραφικής επιφάνειας μοιάζουν σαν να αναδύονται από το στοχαστικό κοίταγμα της φύσης μέσα από μικροσκόπιο. Το δε κατασκευασμένο περιβάλλον της πόλης, δεν αφήνει περιθώριο για ελεύθερη ανάπτυξη, παρά συντάσσεται γύρω από ένα αυστηρό πολεοδομικό σχέδιο».
Η φύση πρωταγωνιστεί στο έργο της Ειρήνης Μώρου. Όπως η ίδια σημειώνει: «Το υλικό που με απασχολεί τα τελευταία χρόνια, είναι κυρίως οι φυτικές ύλες και η επεξεργασία τους, έτσι ώστε να μεταβληθούν σε κάτι άλλο. Χρησιμοποιώ τα υπολείμματα από διάφορα είδη τροφής ή λουλούδια, δημιουργώντας συνθέσεις που σχετίζονται με την ιστορία της τέχνης ή τη λαϊκή παράδοση».
Στο έργο του Δημήτρη Παπαχρήστου «η εικόνα αναπαριστά ένα συριακό – αραβικό μοτίβο, αποτελούμενο από ποτήρια γεμισμένα με υγρό. Η ιδέα της χρήσης ποτηριών βασίζεται στις έννοιες που παράγει η σχηματοποίηση του υγρού μέσα σε αυτά. Η στάθμη του υγρού παραμένει πάντοτε σταθερή – όπως και οπουδήποτε βρίσκεται το υγρό στοιχείο – παραπέμποντας στις έννοιες της ισορροπίας, της ηρεμίας και της σταθερότητας, ενώ το γεγονός ότι η ποσότητα του υγρού οφείλει να προσαρμοστεί στον εκάστοτε χώρο ή περιβάλλον που το περικλείει, συνδέεται με τις έννοιες της προσαρμοστικότητας, της συνεχούς μεταβολής και της αναγκαίας αλλαγής».
Τέλος, η Βασιλική Σαγκιώτη αναφέρει, μεταξύ άλλων, για το έργο της: «Όταν οι άνθρωποι εγκαταλείπουν έναν τόπο, η φύση δημιουργεί μια νέα σχέση ανταγωνιστική μέσα από ένα φυσικό κύκλο ζωής, γέννησης, ανάπτυξης, ωρίμανσης. Φυτά ως ανεπιθύμητοι διεκδικητές, καταλαμβάνουν το κτήριο ενάντια στη μανία της ιδιοκτησίας του ανθρώπου».
