Η έσχατη αρμονία για την Χαρά Κοσεγιάν

Κάποτε
έρχεται ριπή
ουριοδρόμου ανέμου

και το ταξίδι ξεκινά

τότε η νύχτα ενώνεται
με καταρράκτες αστεριών

 και ο καιρός
μας περιπαίζει
με άγγιγμα θανάτου

έσχατη συναυλί
που παιανίζουν
νικητήρια κύμβαλα
σε ατονικές συγχορδίες

ο θάνατος του έρωτα είνε
εκείνος που θρηνώ
και της γραφής

σε μια μέρα μόλις
ερωτεύτηκες την τέχνη
τώρα πια
σε πείσμα των αιώνων
ο έρωτας σου χάθηκε

το πύκτωμα
έφυγε μαζί με τον άνεμο

κι εσύ ήρεμα
χαίρεις
χωρίς αυταπάτες
το γλεύκος της ανυπαρξίας

την δίχως τάξη
αρμονία των σκιών