Από το κόμμα νέου τύπου, στο κόμμα κουλουβάχατα

Η προφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου φέρνει πάλι στην επικαιρότητα την παρακμή του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ. Θα μπορούσα απλώς να χαρώ και να επαναλάβω προς τους παλαιούς μου συντρόφους (είτε ανήκουν στο ΚΙΝΑΛ είτε ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ) ότι σας τα έλεγα από το 1996 και απαντούσατε ότι είμαι παλαιοκομματικός(!!!) και με καταψηφίζατε σε όλες τις εσωκομματικές διαδικασίες.

Παλαιοκομματικός με την έννοια ότι ήθελα το κόμμα να αποτελείται από σφιχτές και συνεκτικές οργανώσεις και όχι να ψηφίζουν ακόμα και οι περαστικοί (!!!).

Παλαιοκομματικός, με την έννοια ότι ήθελα να γίνεται έλεγχος όλων όσων τοποθετούνται σε θέσεις ισχύος – και κύρια στα οικονομικά τους- . Αυτό τους έμοιαζε παλιό. Τους θύμιζε το αγωνιστικό ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 70.

Παλαιοκομματικός, γιατί δυσπιστούσα για τον μονόδρομο της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης και των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. Στην οποία κατεύθυνση δεν διαφωνούσαν ούτε και οι τωρινοί του ΣΥΡΙΖΑ.

Δυστυχώς, εύρισκα μπροστά μου τις δύο εκσυγχρονιστικές τοπικές «φράξιες χωρίς αρχές» που είχαν διανείμει καταλλήλως τα «χαρτάκια» των υποτακτικών τους και «μοιράζονταν» τις «νεκρές ψήφους» (χιόνιζε πολύ). Εύρισκα τις δυο τοπικές εκσυγχρονιστικές συσσωματώσεις, οι οποίες το μόνο που ήθελαν ήταν να διανείμουν τις θέσεις εξουσίες – με ό,τι «καλό» συνεπάγετο αυτό.

Σήμερα όταν ακούς τα ονόματα Μαντέλης, Τσουκάτος, Τσοχατζόπουλος, Παπαντωνίου, δεν πάει το μυαλό σου σε πρώην υπουργούς, αλλά σε ανάγνωση πινακίου ποινικού δικαστηρίου. Αυτό ήταν αποτέλεσμα της διάλυσης του κόμματος, της δημιουργίας των μελών μιας χρήσης, της επιβολής των ΜΜΕ αντί του εσωκομματικού διαλόγου και της απαξίωσης της κομματικής βάσης. Δεν είδα πολλούς να ανεβαίνουν πολιτικά με τη δράση τους στις Τοπικές και Νομαρχιακές… είδα όμως πολλές μεταγραφές από την ανανεωτική αριστερά (Παπαντωνίου, Μπιρμπίλη,) από την Κομμουνιστική Αριστερά (Δαμανάκη, Ανδρουλάκης Μ., Κοτζιάς,) από την « « επαναστατική αριστερά»» (Τσουκάτος, Πανταγιάς), από το κέντρο (Βενιζέλος, Βούγιας) και από την «επάρατο» δεξιά (Κοντογιαννόπουλος). Είδαμε τους πολιτικούς που «ανέβαζε» το Μέγκα (θέος σχωρές το) και εξυμνούσαν οι δημοσιογράφοι – παπαγαλάκια. Και τώρα ανακαλύπτουμε ότι εκτός από φελλοί ήταν και λαμόγια – λες και δεν φαινόταν από τότε.

Το ότι χρειάστηκαν 15 χρόνια για να προφυλακιστεί ο Παπαντωνίου και μάλιστα όχι για δωροληψία, αλλά για ξέπλυμα μαύρου χρήματος… είναι μεγίστη ντροπή για το πολιτικό μας σύστημα. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν έχει ικανοποιηθεί. 

Θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει την μετατροπή του κόμματος σε … «κουλουβάχατα»… αν υπήρχε εσωτερικός έλεγχος. 

Για να μην πείτε ότι έχω ροπή προς τον λενινισμό, θα αναφέρω ένα ιστορικό παράδειγμα από ένα κόμμα της συντηρητικής δεξιάς. Ο Στρατηγός Ντε Γκωλ θέλησε, μεταπολεμικά, από αρχηγός της Γαλλικής Αντίστασης να ηγηθεί μαζικού πολιτικού κόμματος. Όλες οι αιτήσεις των μελών πέρασαν από την έγκριση μιας μυθικής τριάδας: Ντεμπραί (πρωθυπουργός), Αντρέ Μαλρώ (ο μεγάλος λογοτέχνης) και «συνταγματάρχης Πασύ» (αρχηγός της ΚΥΠ της αντίστασης). Ελέγχθησαν μία προς μία οι αιτήσεις των μελών ώστε να αποκλειστούν μαυραγορίτες, κρυπτοφασίστες, εισοδιστές από άλλα κόμματα και πάσης φύσεως λαμόγια. 

Τώρα στην Ελλάδα έχουμε τα ανοικτά κόμματα – αλλά χωρίς οργανωμένες τάσεις- έτσι ώστε να προωθούνται άτομα που δεν δίνουν κανένα λόγο στην κομματική βάση παρά μόνο σε επιχειρηματικά γραφεία και να δημιουργούνται νέοι «Γιάννοι».

Στη φωτό έβαλα έναν τάφο… όχι του ψευδεπίγραφου εκσυγχρονισμού, αλλά του στρατηγού Ντε Γκωλ (ο σταυρός της Λωραίνης ήταν το σήμα των Ελεύθερων Γάλλων στην Κατοχή).

Τόλης Κοΐνης