Tο δέρμα

Το δέρμα μου είναι αδιάβροχο.
Δεν περνά η βροχή,
παρά μόνον λίγα δάκρυα, κάποιες έρημες νύχτες.
Είναι ελαστικό…
συσπάται, τσαλακώνεται, κάμπτεται…
Έχει κι άλλες ιδιότητες πολλές.
Σε παρακμή…
Όνειρα μεσήλικα σε βλέμμα νοτισμένο,
βλεφαρίδες πεσμένες στο χώμα,
αναίσθητα πτώματα πλάι σε ανύποπτα έντομα.
Χείλη που τρέμουν τους υπαινιγμούς του χειμώνα,
μάτια που τρυπώνουν επίμονα στο παρελθόν.
Τίποτα.

Το δέρμα μου είναι πλαστικό.
Κάποτε, συγκρούεται αναπόφευκτα με τον κόσμο.
Ατύχημα…  με νεκρά δυο συναισθήματα
που δεν πρόλαβαν να γεράσουν…
Ευτυχώς, άφησα τη μνήμη μου ενέχυρο.
Ευτυχώς, οι τοκογλύφοι της ζωής μου,
την ξέχασαν σε ένα παλιό συρτάρι.
Δεν την ψάχνει κανείς,
δεν με ψάχνει κανείς.
Κι έτσι μένω μονάχος,
να φυλάω το δέρμα μου μέχρι το καλοκαίρι,
μέχρι οι κανόνες του κόσμου
να μου φορέσουν άλλο…
Μέχρι τότε,
μπορώ απερίσπαστος να παρατηρώ
τους αμήχανους μορφασμούς του,
όταν τολμώ  να ψιθυρίσω ότι
-ακόμη κι εγώ, όσο σέρνομαι-
υπάρχω…

Πέτρος Λυγίζος