Amour fou, μια ιστορία συναισθημάτων, ένας ψίθυρος που κραυγάζει…

Το βιβλίο «τρελή αγάπη» του Δημήτρη Βαρβαρήγου, μοιάζει ν’ αναζητά τον έρωτα μέσα απ’ τον έρωτα. Μέσα από μια δύσβατη διαδρομή αυτογνωσίας, ο συγγραφέας αφήνει ν’ αναδυθεί η ιερότητα της ψυχής που βιώνει την αγάπη. Σαν ψίθυρος που απλώνεται γλυκά, το «amour fou», σου δίνει την αίσθηση πως συμβαίνει σε δυο κόσμους παράλληλους, τον ονειρικό και τον πραγματικό. Κι αυτή η αίσθηση συντελεί στη μαγεία της αφήγησης. 

«Και τώρα ακόμα που ξύπνησα ούτε που νιώθω αν είμαι στ’ όνειρο ή στην πραγματικότητα, γιατί παντού είσαι εσύ. Είσαι μια συνέχεια, χωρίς τελειωμό.»

 Ο συγγραφέας, με την εμπειρία και τη δεινότητα της γραφής του, στοχάζεται όσα τον κάνουν να νιώθει χωρίς ο ίδιος να είναι αποστασιοποιημένος από το συναίσθημα. Η οπτική αυτή, δίνει στο βιβλίο μια φιλοσοφική χροιά. Εσωτερική η δράση των ηρώων, οδηγεί σ’ ένα  αργό παραλήρημα φωτός που απελευθερώνει την ψυχή απ’ τις ενοχές και τους φόβους. 

Η αγάπη που τρελαίνει είναι εκείνη που σε κάνει να βλέπεις. Που σε τοποθετεί απέναντι από τους προσωπικούς σου δαίμονες και σε καλεί να τους αντιμετωπίσεις. Όμως, όταν μπορείς να στοχάζεσαι τον πόνο, μπορείς και να τον νικήσεις. 

Στο «amour fou», ηττώνται οι σκιές. Οι πρωταγωνιστές είναι κυρίαρχοι του κόσμου που δημιούργησαν. Τον γεύονται με κάθε τρόπο ενώ παράλληλα τον αναζητούν. Η καθημερινότητα είναι γι αυτούς προσήλωση στο ανώτερο αίσθημα του μοιράσματος.

 «Η αγκαλιά, γίνεται ο δικός μας βαθύς κόσμος, ανυστερόβουλος γεμάτος συνείδηση, συνείδηση σπλαχνική».

 Μαγεύονται από την ουτοπία του παρόντος που συνθλίβει το ίδιο το παρόν, εξιδανικεύοντάς το. Το «amour fou», δεν είναι μια συναισθηματική ιστορία. Είναι μια ιστορία συναισθημάτων , ένας ψίθυρος που κραυγάζει… 

 «έλα τώρα να σου πω… κι έχω τόσα που δεν πρόλαβα… άκου».

Εκείνο που δεν εκπληρώθηκε κρατάει το χρόνο ζωντανό. Για το συγγραφέα λύτρωση είναι ό,τι εξαϋλώνεται στο παρόν και με τη δική του δυναμική ανασυντίθεται αυτοφυές και καινούριο. Και μόνο η κατανόηση του κενού εκείνης τη μικρής σαν ψέμα στιγμής που μεσολαβεί, μπορεί να διαλύσει τα πάντα.

Σε κάθε πρόταση ελλοχεύει και μια υπέρβαση. Η αγάπη αποζητά την τρέλα που θα εδραιώσει τη θεϊκή της υπόσταση. Γιατί κάποιες επιθυμίες όπως έχει γράψει ο Πλάτωνας, συμπορεύονται με το Θεό, κι ο έρωτας δεν είναι τίποτε άλλο από μια θεία τρέλα.

«Μη μ’ αγαπήσεις ποτέ σαν ένα κοινό θνητό. Μην έχει η αγάπη σου όλα εκείνα τα’ ανθρώπινα στοιχεία, γιατί ποτέ δε θα φτάσεις στην αλήθεια της. Αγάπησε δυνατά, έξω απ’ τ’ ανθρώπινα, σπλαχνίσου και σπάσε τα όρια και νιώσε κάθε κομμάτι της, επούλωσε κάθε έλλειψή της, αφού κάθε κομμάτι της, κάθε έλλειψή της θα είμαι εγώ. Εγώ είμαι. Ναι, εγώ είμαι που σε κάνω ν’ αφουγκράζεσαι τ’ όνειρο.»
Στο «amour fou», η σιωπή κλέβει ανάσες από τις σκιές, αφήνοντας τα σώματα μετέωρα στο χωροχρόνο. Οι ήρωες υπάρχουν μέσα από το βαθύ συναίσθημα, οι δράσεις τους-εσωτερικές πάντα-κάνουν επιτακτική την ανάγκη να γνωρίσουν τον εαυτό τους αποδεχόμενοι στον «άλλο» τα σημεία που πρέπει να επαληθεύσουν ο καθένας στο δικό του παραπλανημένο «εγώ».

Η σκέψη ψάχνει μέσα σου, λέει ο συγγραφέας προβάλλοντας ισχυρά την πεποίθησή του πως εντός μας κυοφορούνται οι μεγαλύτερες αλήθειες, εκείνες που έχουν εγκαθιδρυθεί στα κύτταρά μας ως μνήμες αρχέγονες, ικανές ωστόσο να διαμορφώσουν τις αξίες και τις επιλογές μας.

Η πρώτη ενότητα του βιβλίου «Carpe diem», ένα αυτογνωσιακό εγχειρίδιο ,επίσης στοχεύει στην κατανόηση της ψυχής εστιάζοντας στο θαύμα της ζωής που επιτυγχάνεται μέσα από τον αυθεντικό εαυτό μας που συνειδητά απορρίπτει ό,τι αρνητικό μπορεί να σταματήσει την πορεία στο Φως.

Όλες οι απαντήσεις στα ερωτήματά σου βρίσκονται στο βάθος της ύπαρξής σου, γράφει ο συγγραφέας στο carpe diem.

Γιατί το «αmour fou» και το « carpe diem», συνδέονται μ’ έναν τρόπο μαγικό. Μυστικά κι αθόρυβα το ένα εισχωρεί στο άλλο αφού η ψυχή μοιάζει να είναι ο μοναδικός κι αδιαμφισβήτητος προορισμός.

«Αγαπάς τον άνθρωπο ή μήπως τις ελλείψεις σου που θέλεις να επουλωθούν από το συναίσθημα, την πνευματικότητα και τη σωματική επαφή μαζί του»; απευθύνει το ερώτημα ο συγγραφέας στο «carpe diem»… κι έρχεται ο ίδιος στο «amour fou» να πει: « Πώς ν’ αγαπώ με ρώτησες και σου είπα να κάνεις το ίδιο που κάνω εγώ για σένα».

Ν’ ακολουθείς την αλήθεια, να την κατακτάς, είναι η δύναμη που θα σε βοηθήσει μέσα απ’ όσα θα γνωρίσεις στη ζωή να παραμείνει αθώος, γράφει στο carpe diem.

Η αλήθεια για το συγγραφέα είναι πάντοτε αθώα. Ωστόσο δεν καθιστά αδύναμο κανέναν από κείνους που την αποζητούν ή την βιώνουν, αντίθετα του χαρίζει την ήρεμη δύναμη και την ασφάλεια της επίγνωσης του πιο ισχυρού εαυτού, εκείνου που μάχεται για να αντέχει.
Το carpe diem είναι ένα εγχειρίδιο καλής συμπεριφοράς πρωτίστως στον εαυτό μας αφού οι συμπεριφορές και οι πράξεις μας πάντα έχουν αποδέκτες εμάς τους ίδιους.

Άπλωσε το χέρι σου και δώσε ένα χάδι. Πες μια γλυκιά κουβέντα κι αυτή θα σου επιστραφεί ακόμα πιο γλυκιά και θα σε κατακτήσει.
Amour fou-Carpe diem. Carpe diem και Amour fou. Ένα βιβλίο που είμαι σίγουρη πως θα λατρέψουν οι αναγνώστες, ένα βιβλίο που αξίζει να υπάρχει σε κάθε βιβλιοθήκη.

Νιόβη Ιωάννου