Ο Μανώλης Γλέζος, άφησε σήμερα την τελευταία του πνοή στις 13.15 λόγω καρδιακής ανεπάρκειας.
Κάποτε όταν τον ρώτησαν για την πιο έντονη στιγμή στην ζωή του απάντησε:
«Η πιο έντονη ανάμνηση της ζωής μου, είναι η μάνα μου. Με ρωτάνε διαρκώς για τη σημαία. Εγώ όμως, ακόμα κι από την ιστορία της σημαίας, θυμάμαι τη μάνα μου. Όταν γυρίζαμε εκείνη την ημέρα στα σπίτια μας, η ώρα ήταν περασμένη, μετά τα μεσάνυχτα. Πάω στο σπίτι και βλέπω τη μάνα μου ένα κουβάρι στα σκαλοπάτια απ’ έξω. Με περίμενε. Την πλησιάζω και της λέω, “Μάνα!”. Σηκώνεται απότομα, με πιάνει από τον λαιμό, με πάει στην κουζίνα για να μην ακούσουν οι άλλοι και ξυπνήσουν και μου λέει, “Πού ήσουν;”. Τότε εγώ ανοίγω το σακάκι και της δείχνω το κομμάτι της σβάστικας που είχαμε κόψει. Με αγκαλιάζει, με φιλάει και μου λέει, “Πήγαινε κοιμήσου”. Την άλλη μέρα το πρωί, ακούω τον εξής διάλογο: Ο πατριός μου τη ρωτάει, “Πού ήταν χθες το βράδυ ο μεγάλος σου γιος;”. Του απαντάει, “Ανέβα στην ταράτσα και κοίταξε στην Ακρόπολη”. Ποτέ μου δεν τη ρώτησα πώς το κατάλαβε. Θα το θεωρούσα προσβολή στη νοημοσύνη της. Αλλά για μένα αυτό ήταν το πιο συγκινητικό συμβάν στην ιστορία μου. Η μάνα μου».
Ο Μανώλης Γλέζος είχε επισκεφτεί αρκετές φορές την Αργολίδα, Την 10ετία του 90 είχε αναφερθεί για το «θαύμα» στην Απείρανθο της Νάξου, μιλώντας στο «Ελεύθερο ραδιόφωνο» του Άργους και στην συνέχεια στο εργατικό κέντρο Αργολίδας όπου ανέπτυξε το μυστικό των μικροφραγμάτων που οδήγησαν στο να ξαναβγάλουν νερό οι πηγές της Νάξου, σε αντίθεση με τα φαραωνικά έργα που είχαν κάποιοι στο μυαλό τους τότε –και κάποιοι ακόμα και σήμερα- στο να ανακτήσει η Αργολίδα πόσιμο νερό στον υπόγειο υδροφορέα της.
Μερικά χρόνια αργότερα ξαναεπισκέφτηκε το Άργος και παρότρυνε παλαιούς επιχειρηματίες και τους απογόνους τους να διεκδικήσουν χρήματα για τις επιχειρήσεις τους που καταστράφηκαν από τις δυνάμεις κατοχής του B’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Παράλληλα συνέχισε τους αγώνες του για τις γερμανικές αποζημιώσεις και βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών διεκδικήσεων.
Ο Δημοσιογράφος Άκης Ντάνος θυμάται τον Μανώλη. «Η πρώτη μου γνωριμία μαζί του ήταν στον Κινηματογράφο Ακροπώλ στην Αθήνα. Τότε η ΕΔΑ σχεδίαζε κοινή κάθοδο στις εκλογές με τον Ρήγα Φεραίο (Β` Πανελλαδική Συνδιάσκεψη), που τελικά δεν ευόδωσε. Κάποια στιγμή κάποιοι παλιοί της ΕΔΑ του είπαν “εμείς ξοφλήσαμε, ετούτα τα παιδιά θα μπορούσαν να κάνουν επανάσταση” κούνησε το κεφάλι του σαν να συμφωνούσε κι όμως εκείνα τα παιδιά που τροφοδότησαν με στελέχη το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ ακόμα, όχι μόνο επανάσταση δεν έκαναν αλλά έσβησαν και την φλόγα της. Αντίθετα ο Μανώλης συνέχισε να ακόμα και μόνος του να παλεύει για ένα καλύτερο κόσμο. Χρόνια αργότερα συναντηθήκαμε στο ‘Ελεύθερο Ραδιόφωνο’. Εγώ ως ιδιοκτήτης – δημοσιογράφος κι αυτός ως πολιτικός ντυμένος με την μισή ιστορία της Ελλάδας πάνω του. Μιλήσαμε για τα μικροφράγματα και το πώς το χωρίο του και το έργο του βραβεύτηκαν από την ΕΟΚ. Μερικά χρόνια αργότερα συναντηθήκαμε για τις αποζημιώσεις επιχειρήσεων. Είχε μάθει πως ο παππούς μου είχε μία την οποία την διέλυσαν οι Γερμανοί (εργοστάσιο αλατιού). Του εξήγησα πως δεν μπορεί να ενταχθεί, μιας και οι αποζημιώσεις αφορούσαν μόνο εκείνες των οποίων οι Γερμανοί πήραν την παραγωγή τους για τα Γερμανικά στρατεύματα, ενώ την δικιά μας όπως και δεκάδες άλλες στην Αργολίδα απλά την κατέστρεψαν.
Πέρα από το πολιτικό κομμάτι παρουσία κι άλλων αργειτών μας άνοιξε το βιβλίο της ζωής του. Πώς μορφώθηκε στην φυλακή και πως χαλιβουργήθηκε η ψυχή του με τις διώξεις και τις εξορίες. Παρέμενε ενας νέος επαναστάτης, όχι γιατί έτσι θέλει να τον πλάθει η φαντασία μας, αλλά γιατί τέτοιος υπήρξε μέχρι το τέλος του. Στο Άργος αλλά και στο Ναύπλιο, κέρδισε πολλούς φίλους που θα συνεχίσουμε να τον κρατάμε ζωντανό μέσα από τα έργα του».
Διαβάστε Ακόμα: