Αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι και αθέμιτος ανταγωνισμός. Το χοντρό “δούλεμα” του περιφερειακού Τύπου

Ο διασυρμός του δημοσιογραφικού κόσμου με αφορμή τις κρατικές διαφημίσεις που φτάνουν τις περισσότερες φορές επιλεκτικά στα media, και το ξεκατίνιασμα του Αθηναϊκού Τύπου που ακολούθησε, άφησε στη γωνιά για μία ακόμα φορά τον Περιφερειακό Τύπο, που παρακολουθεί άναυδος το προσκήνιο και το παρασκήνιο της μάχης που δίνεται αυτές τις ημέρες για την περιβόητη ρεκλάμα «Μένουμε Σπίτι».

Αυτό που απασχολεί και αποτελεί το μεγάλο πρόβλημα των Αθηνοκεντρικών Μέσων Ενημέρωσης είναι αν έγινε μεταξύ τους δίκαιη (όπως την εννοούν) …μοιρασιά και αν έμειναν κάποιοι στην απ΄ έξω, για λόγους που δεν αφορά το συγκεκριμένο σημείωμα.

Και τα ποσά που ακούγονται ότι πήγαν εδώ κι εκεί στα Media με έδρα την Αθήνα να είναι θεόρατα (εφόσον αληθεύουν) και να μην έχουν καμία σχέση με τα τιμολόγια που εκδόθηκαν για τη συγκεκριμένη διαφήμιση από τα Μέσα Ενημέρωσης της Περιφέρειας.

Και μαζί με όλα αυτά να βλέπουμε και τη λίστα με την αντίστοιχη καμπάνια που έγινε την εποχή της «Συμφωνίας των Πρεσπών», όπου απουσιάζει παντελώς ο Περιφερειακός Τύπος.

Για μία ακόμα φορά η μάχη των μεγαλοεκδοτών δίνεται πάνω από το πτώμα του Περιφερειακού Τύπου που στην πλειοψηφία του παρέχει Local news και επομένως έχει θεωρητικά περιορισμένο γεωγραφικά αναγνωστικό κοινό, άσχετα αν σε αρκετές περιπτώσεις ξεπερνά σε αναγνωσιμότητα και εγκυρότητα κάποια από τα Μέσα Ενημέρωσης με έδρα την Αθήνα, με μηδενική αναγνωσιμότητα ή επισκεψιμότητα, παρά τα εκατομμύρια των κατοίκων της πρωτεύουσας.

Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης επομένως εν γνώση τους συνέβαλαν στη δημιουργία αθέμιτου ανταγωνισμού του κεντρικού με τον περιφερειακό Τύπο, με ενέσεις ρευστότητας στα Μέσα Ενημέρωσης με έδρα την Αθήνα, ακόμα και σε περιπτώσεις που αυτά τα διάβαζαν μόνο οι εκδότες τους. 

Και κουνάνε το δάκτυλο, με τον Περιφερειακό Τύπο να στέκεται στη γωνιά και να παρακολουθεί ως θεατής.

Κι ας ξέρουν ότι ο Περιφερειακός Τύπος φορτώνεται με χαράτσια τύπου ΕΔΟΕΑΠ, ενώ παράλληλα στερείται το 30% που εκ του Νόμου δικαιούνταν (μέχρι να καταργηθεί) από την κρατική διαφήμιση, κινδυνεύοντας επί σειρά ετών με λουκέτα, αφού ούτε θαλασσοδάνεια έχει λάβει (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), ούτε φέσια έχει ρίξει.

Ας δοθούν λοιπόν στη δημοσιότητα τα ποσά της καμπάνιας «Μένουμε Σπίτι», αλλά και αντίστοιχων προγενέστερων κρατικών διαφημίσεων για να βγει το συμπέρασμα και να φανούν οι διαφορές και οι αδικίες που γίνονται δεκαετίες τώρα προς τον Περιφερειακό Τύπο.  

Άκης Γκάτζιος