Οδός Ευαγγελία Δεϊλάκη: Μια σημαντική ημέρα για το Ναύπλιο
28 Ιουλίου 2020. Μια σημαντική ημέρα για την μικρή κοινωνία του Ναυπλίου. Το Τοπικό Συμβούλιο Ναυπλίου μετά από πρόταση της παράταξης «Ανάπλι εμπρός!» αποφασίζει να δοθεί το όνομα της Ευαγγελίας Δεϊλάκη στον δρόμο που ανεβαίνει στην Ακροναυπλία.
Ήταν ένας φόρος τιμής από όλους τους πολίτες του Ναυπλίου για έναν άνθρωπο που συνέβαλλε τα μέγιστα για να είμαστε σήμερα όλοι υπερήφανοι για την υπέροχη αυτή πόλη.
Σε πείσμα των τότε μικρόνοων συμφερόντων και με συμπαράσταση κάποιων ελάχιστων τότε “γραφικών” της πόλης, η Ευαγγελία Δεϊλάκη αγωνίστηκε για την προστασία της τεράστιας πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Και τα κατάφερε. Και έτσι η πόλη παρέμεινε σπουδαία σε πείσμα των τότε εργολάβων της αντιπαροχής.
Η τοπική παράταξη «Ανάπλι Εμπρός!» καταγράφει ένα γεγονός:
Πως σήμερα τα οφέλη που απολαμβάνουμε σήμερα λόγω τους πείσματος και των αγώνων της Ευαγγελίας Δεϊλάκη είναι πολλαπλά. Κυρίως για το γεγονός ότι ζούμε σε μια μαγευτική πόλη με την αύρα του σπουδαίου παρελθόντος, αλλά και διότι και τα οικονομικά οφέλη για την τοπική κοινωνία είναι προφανή από το γεγονός ότι το ιστορικό κέντρο μαγεύει τους επισκέπτες.
«Ήταν μεγάλη ντροπή για την πόλη που δεν είχε δοθεί μέχρι σήμερα το όνομά της σε μία οδό της πόλης. Ήταν χρέος μας. Ελπίζουμε ότι οι διαδικασίες για την ολοκλήρωση της ονοματοδοσίας θα προχωρήσουν με γρήγορους ρυθμούς», επισημαίνουν τα μέλη της παράταξης.
Η Ευαγγελία Πρωτονοτάριου Δεϊλάκη
Προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αργολίδας τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, που δεν δίστασε να συγκρουσθεί με τοπικά, επιχειρηματικά αλλά και πολιτικά συμφέροντα της εποχής προκειμένου να προστατεύσει αυτόν τον μικρό πολιτιστικό και αρχιτεκτονικό θησαυρό από τη στρεβλή οικονομική και τουριστική ανάπτυξη που σάρωνε τη χώρα. Εφαρμόζοντας με περισσή αυστηρότητα τον Αρχαιολογικό Νόμο και τη “Χάρτα της Βενετίας”, επέβαλε κανόνες και περιορισμούς σε κάθε μορφή επιχειρηματικής δραστηριότητας στην προστατευόμενη πόλη και συγκρούστηκε με εργολάβους και επιχειρηματίες που στα χρόνια της δικτατορίας θέλησαν να “εκσυγχρονίσουν” το Ναύπλιο με πολυκατοικίες και τσιμεντένια ξενοδοχεία. Στη μάχη της αυτή η Δεϊλάκη βρέθηκε απελπιστικά μόνη.
Οι κάτοικοι της πόλης την θεωρούσαν εχθρό της ανάπτυξης και των συμφερόντων τους, ο εμπορικός σύλλογος οργάνωνε απεργίες εναντίον της και οι παράγοντες του τόπου έστελναν παράπονα και καταγγελίες εις βάρος της στο καθεστώς των συνταγματαρχών. Όταν τελικά το 1973 κατάφεραν να πετύχουν την πολυπόθητη μετάθεση της αρχαιολόγου από το Ναύπλιο στον Βόλο ήταν πια γι’ αυτούς αργά. Ώς την πτώση της χούντας τρία τσιμεντένια κτήρια προλαβαίνουν να σηκωθούν στο Ναύπλιο και η πόλη περνά σχεδόν αλώβητη από τη λαίλαπα της “ανάπτυξης”. Το Ναύπλιο, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, είναι ό,τι ο Νόμος και η απαρέγκλιτη τήρησή του κατάφεραν να διατηρήσουν αναλλοίωτο. Αυτός ο μικρός αλλά ιστορικός πόλος έλξης εκατομμυρίων επισκεπτών είναι ό,τι σώθηκε από την τυφλή και αλόγιστη επιχειρηματικότητα που κάποτε ήθελε να ρίξει τη Δεϊλάκη στην πυρά και σήμερα απολαμβάνει τα τεράστια οφέλη της τότε αυστηρής εφαρμογής του Νόμου.
Η προσήλωση της αρχαιολόγου στη νομιμότητα έδωσε καρπούς ανεκτίμητης αξίας για τους σημερινούς κατοίκους της πόλης που οφείλουν ένα τεράστιο ευχαριστώ σε αυτή την επιστήμονα που κόντρα σε κάθε μορφή συμφερόντων και οπλισμένη με τον Αρχαιολογικό Νόμο έσωσε το Ναύπλιο από την “ανάπτυξη” και το γλίτωσε από τον μαρασμό, καθώς σήμερα οφείλει την επισκεψιμότητά του στην διατήρηση του παραδοσιακού χαρακτήρα του.
Η “κακιά” αρχαιολόγος που δεν άφηνε τους Ναυπλιώτες να αλλάξουν ούτε παντζούρι στο σπίτι τους και αγωνίστηκε ώστε να μην γεμίσει η πόλη με τα ξενοδοχειακά τερατουργήματα που ο ΕΟΤ κατάφερε τελικά να σηκώσει πάνω στα τείχη της Ακροναυπλίας, κατάφερε ό,τι κατάφερε έχοντας στα χέρια της έναν νόμο. Χωρίς αυτόν τον νόμο καμία και κανένας αρχαιολόγος δεν θα μπορέσουν να σώσουν το Ναύπλιο και το κάθε Ναύπλιο.
Η Ευαγγελία Πρωτονοτάριου Δεϊλάκη απεβίωσε στις 24 Ιουλίου 2002, σε ηλικία 71 χρονών.
