Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι στεφάνωναν με κλαδιά δάφνης τους νικητές των αθλητικών αγώνων, αφού η δάφνη συσχετιζόταν με τη νίκη, την υπεροχή και την δόξα, κάτι που ισχύει μέχρι και σήμερα. Οι Ρωμαίοι μάλιστα την ονόμαζαν Laurare, που σημαίνει εξυμνώ.
Σήμερα, δάφνινα στεφάνια καταθέτονται σε τάφους και ανδριάντες προς τιμήν σημαντικών ανθρώπων, ενώ με δάφνη στολίζονται και οι ορθόδοξες εκκλησίες την Κυριακή των Βαΐων.
Ένα τέτοιο στεφάνι κείτεται εδώ και αρκετές ημέρες στον ανδριάντα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στο ομώνυμο Πάρκο στο Ναύπλιο, το οποίο μάλιστα συνοδεύεται από ένα σημείωμα.
«Η Δάφνη του Απόλλωνα μες στο Μοριά φυτρώνει στεφάνια για να πλέκονται σε εσέ Κολοκοτρώνη», γράφει το στιχάκι δίπλα στο δάφνινο στεφάνι.
Έτσι λοιπόν …ενέταξαν στο Ελληνικό Πάνθεον τον Κολοκοτρώνη, δίπλα στον Απόλλωνα.
Δείτε τις σχετικές εικόνες:
Η Δάφνη του Απόλλωνα
Η Δάφνη η Απολλώνιος ή δάφνη η ευγενής ή αλλιώς βάγια, είναι αειθαλής αρωματικός θάμνος ή μικρό δέντρο που φυτρώνει στις περιοχές της Μεσογείου, της Ασίας, της Αφρικής, στα Κανάρια νησιά και σε όλα τα μέρη της Ελλάδας (ειδικά στη Χαλκιδική, το Πήλιο και πολλά νησιά). Είναι το φυτό της δόξας και της ευημερίας.
Στην αρχαιότητα η Δάφνη θεωρούταν ιερό φυτό, το οποίο ήταν αφιερωμένο στον θεό της μαντικής, Απόλλωνα. Κατά τη μυθολογία, η νύμφη Δάφνη ήταν η αγαπημένη του θεού, η οποία μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο φυτό και υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι των Δελφών, όπου γινόταν η μαντική διαδικασία. Επιπλέον, αναφέρεται ότι η Πυθία του Μαντείου των Δελφών πριν δώσει τον χρησμό της μασούσε φύλλα δάφνης.
Εκτός από τον Απόλλωνα, η δάφνη ήταν αφιερωμένη και στον θεό Ασκληπιό, λόγω των φαρμακευτικών ιδιοτήτων της. Η δάφνη θεωρούνταν σύμβολο σοφίας και ποίησης, ενώ υπάρχει αναφορά της και στην Οδύσσεια του Ομήρου.
Ο Θεόφραστος στο βιβλίο του “Φυτών Ιστορίαι” περιγράφει δύο ποικιλίες δάφνης, τη λεπτόφυλλο και την πλατύφυλλο, ενώ αναφέρει ότι από το ξύλο της έφτιαχναν μπαστούνια και τρυπάνια γιατί δε φθειρόταν.
Μάλιστα, για τους αρχαίους προγόνους μας συμβόλιζε και την ευημερία, ενώ πίστευαν ότι προστάτευε τα σπίτια από την κακοτυχία και τους κεραυνούς.
Οι Βεδουίνοι της ερήμου έβαζαν στον καφέ τους ένα φύλλο δάφνης για να τον αρωματίσουν. Ο Πλίνιος την είχε ονομάσει θυρωρό και φύλακα των αυτοκρατόρων, γιατί φύτευαν το φυτό μπροστά στις πύλες των αυτοκρατορικών ανακτόρων.