Αρετές

Για να καταλάβετε τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, φτάνει να τον δείτε την ώρα της νίκης του. Τότε, την ώρα του θριάμβου, βγάζει τον πραγματικό εαυτό του. Τα λέω αυτά, γιατί παρατήρησα τις εκφράσεις των πολιτικών που νομίζουν ότι έχουν νικήσει, ότι έχουν θριαμβεύσει. Αυτά την πρώτη Κυριακή των Δημοτικών και Περιφερειακών εκλογών, ξεχνώντας ότι στις περισσότερες περιοχές υπάρχει και επαναληπτικός γύρος. Και δεν ξέρουμε τι θα γίνει τότε, γιατί, αν ξέραμε, δεν θα χρειαζόταν ο δεύτερος γύρος.

 

Ένα απ’ τα καλά της τηλεόρασης είναι ότι οι κάμερες καταγράφουν τα πάντα και, όταν αποφασίσουν να μας τα δείξουν, –πράγμα που δεν συμβαίνει πάντα,– όσοι έχουν μυαλό και μπορούν να κρίνουν, βγάζουν τα συμπεράσματά τους. Έτσι έγινε και τις προάλλες, όταν παρακολουθούσαμε στο mega τις δηλώσεις της κ. Δούρου. Ήθελε να μείνει μόνη της στις κάμερες και να απομακρυνθούν όλοι οι άλλοι, που την έγραψαν κανονικότατα και δεν θέλετε να σας πω πού την έγραψαν και συνωστίζονταν γύρω της, σε απόσταση αναπνοής.

 

Το γεγονός μου έδωσε αφορμή για σκέψεις. Τι είναι εκείνο που κάνει κάποιον/α να θέλει να ηγηθεί των άλλων; Αυτή η ερώτηση με απασχόλησε και κάπου κατέληξα. Απαιτείται εγωισμός! Πρέπει να το πιστεύει μέσα του κανείς ότι είναι καλύτερος απ’ τους άλλους και πρέπει να τους καθοδηγήσει. Πρέπει επίσης να πιστεύει ότι μπορεί να τους επιβληθεί και να τους κάνει να υπακούσουν στις εντολές του. Πρέπει να έχει πειθώ ή αρκετή έως μεγάλη δύναμη για να τους αναγκάσει να πειθαρχήσουν, αν δεν πείθονται με το καλό. Μια αρετή που δεν φαίνεται να κατέχει η κ. Δούρου γιατί κανείς δεν υπάκουσε στην εντολή της, να απομακρυνθούν οι αντιπεριπερειάρχες. Και έμειναν δίπλα της, με τις βλοσυρές φάτσες τους, ίδιον όλων των αριστερών και αριστεριζόντων. Δεν έχουν χιούμορ οι άνθρωποι! Θα ψάξουμε να βρούμε γιατί δεν έχουν χιούμορ παρακάτω.

 

Με τον εγωισμό τους λοιπόν και το σύμπλεγμα ανωτερότητας που τους διακρίνει, μην περιμένετε να ενδιαφερθούν για μας και τα προβλήματά μας. Κι αν κανείς το κάνει, θα το κάνει πάλι από εγωισμό, κυνηγώντας την υστεροφημία του, ήτοι για να γράψει η Ιστορία καλά πραγματάκια για πάρτη του. Το πιάσατε το νόημα;

 

Ο Ντε Γκολ ήταν ένας μεγάλος ηγέτης, ελπίζω να μην το αμφισβητήσετε αυτό. Δεν ήταν αριστερός και διέθετε χιούμορ. Αντιμετώπιζε τις πιο δύσκολες καταστάσεις με νηφαλιότητα και χιούμορ. Κατά την διάρκεια του Μάη του ’68, όταν η Γαλλική Δημοκρατία κλονιζόταν εκ βάθρων, ο αρχηγός της αστυνομία τού πρότεινε να συλλάβουν τον Σαρτρ, που ήταν επί κεφαλής, τρόπον τινά, των εξεγερμένων φοιτητών κι ο Ντε Γκολ, εκείνη την δύσκολη ώρα, απάντησε με χαμόγελο: «Δεν μπορούμε να συλλάβουμε τον Βολταίρο, κύριε!» και άλλοτε, όταν σε περίπατο με την σύζυγό του, σκόνταψε και παραπάτησε και παρά λίγο να πέσει (θα έπεφτε από… ψηλά, γιατί ήταν πανύψηλος,) η γυναίκα του αναφώνησε: «Θεέ μου!» κι ο Ντε Γκολ, μόλις ξαναβρήκε την ισορροπία του, της είπε: «Για σας, κυρία μου, μόνο στρατηγός!»

 

Το χιούμορ είναι αρετή. Η ζωή είναι πολύ μεγάλη, για να την πάρουμε πολύ στα σοβαρά. Ε, λοιπόν, οι αριστεροί παίρνουν τη ζωή πολύ στα σοβαρά, λες κι έχουν επωμιστεί όλα τα βάσανα και τη δυστυχία του κόσμου, ίσως γιατί θέλουν να πείσουν τους άλλους ότι, –μπορεί και τους εαυτούς τους, δεν ξέρω, γιατί δεν μπορεί να μην βλέπουν και καταλαβαίνουν το τι γίνεται γύρω τους,– όταν μιλούν για ένα ανεφάρμοστο σύστημα, μιλάνε σοβαρά κι έχουν δίκιο.

 

Έναν αριστερό γνώρισα με χιούμορ. Άνθρωπος του κεφιού, του γλεντιού, του κρασιού και της παρέας. Όταν μας πρόκυψε η χούντα όμως, το «μαύρο» ’67, μάγκωσαν τον Βαγγέλη και απ’ το Δημαρχείο που εργαζόταν, τον έστειλαν εκπρόσωπο του Δήμου Αθηναίων στο πρώτο νεκροταφείο Αθηνών. Ο Βαγγέλης μελαγχόλησε! Δεν ήταν συνηθισμένος σε κλαυθμούς και οδυρμούς, κηδείες και κοράκια κι έπεσε σε βαριά μελαγχολία. Έκοψε τις παρέες, την ταβέρνα, τις επαφές με φίλους και πάνω απ’ όλα, έκοψε το κρασί, πράγμα ανήκουστο για τον φίλο μου. Κάνα-δυο βδομάδες αργότερα, όταν δεν είχα ακούσει τίποτα απ’ τον Βαγγέλη, πήρα την γυναίκα του στο τηλέφωνο στη δουλειά της, γιατί κατάλαβα ότι κάτι συνέβαινε. Δεν ήξερα την νέα θέση εργασίας του και φοβήθηκα μήπως τον έχουν στείλει δια… διακοπές στη Γυάρο. Πήρα τηλέφωνο και δεν ήξερα τι να πω. Πώς ρωτάνε τώρα; Τι να ‘ελεγα; «Μήπως μπουζουριάσανε τον Βαγγέλη, Πόπη μου;» Δεν λέγεται. Η Πόπη με έβγαλε απ’ τη δύσκολη θέση, προσκαλώντας με για φαγητό εκείνο το μεσημέρι. Πήρα κι εγώ μια μπουκάλα καλό κρασί (τι να ’παιρνα; Λουλούδια ή σοκολατάκια;) και πήγα. Ήρθε κι ο Βαγγέλης, έβαλε τραπέζι η Πόπη, χωρίς κρασί. «Γαμώ το, ακόμη κι αν δεν είχαν, έφερα εγώ», σκεπτόμουνα. «Πού είναι το κρασί;» Κάθεται κι ο Βαγγέλης, δεν βλέπει κρασί στο τραπέζι, «ρε γυναίκα, πού είναι το κρασί; Το ξέχασες;» είπε. «Μα δεν πίνεις πια, Βάγγο μου», αντέτεινε η Πόπη, «αλλά μας έφερε ένα μπουκάλι ο Τάκης». «Ε, φέρ’ το, βρε ευλογημένη, πώς θα πάει κάτω το φαΐ, χωρίς κρασί;»

 

Το κρασί ήρθε στο τραπέζι και η Πόπη που είχε θορυβηθεί, γιατί άλλον άντρα έβλεπε από ’κείνον που είχε συνηθίσει τις τελευταίες εβδομάδες, τον ρώτησε πώς ήταν η μέρα του στη δουλειά. «Εξαιρετική!» αναφώνησε ο Βαγγέλης κεφάτος και η Πόπη με κοίταξε ανήσυχη. Δεν ξέραμε τι να υποθέσουμε, τι να περιμένουμε στη συνέχεια, αλλά μας έλυσε την απορία ο φίλος μου. «Πολύ καλό το μαγαζί, γυναίκα! Δεν μπορείς να πιστέψεις πόσο μεγάλη εμπιστοσύνη του ’χει ο κόσμος. Να φανταστείς ότι όλοι με κλειστά μάτια μπαίνουν μέσα!» Αυτό ήταν! Το είχε ξεπεράσει και ξαναβρήκαμε τον Βαγγέλη μας! Ελαφρύ ας είναι το χώμα που τον σκέπασε!

 

Δεν ξέρω τι καταλάβατε εσείς απ’ όλο αυτό, εγώ πάντως κατάλαβα ότι το χιούμορ μας βοηθάει να ξεπερνάμε δυσκολίες. Μια ιδιότητα-αρετή που οι αριστεροί δεν διαθέτουν γι’ αυτό –ίσως– δεν μπορούν να πείσουν. Κάποιος πρέπει να τους πει ότι όλο το σύμπαν δεν περιστρέφεται γύρω απ’ τον Μαρξ και τον μαρξισμό. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή μας. Και μην ξεχνάτε ότι το γέλιο είναι αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε απ’ τα άλλα ζώα. Έχετε δει ζώα να κλαίνε, είμαι σίγουρος. Δεν πιστεύω όμως να έχετε δει ποτέ ζώο να γελάει!

 

Φιλικά

ο θείος Τάκης

 

Το σχόλιο που μόλις ακούσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνα υλικά.                                                         

Και

Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, για ποιοτικό φαγητό, την ωραιότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

Και

Του Εικαστικού Καφενείου CIЯCULO cooperativa, Βασιλέως Κωνσταντίνου 6, Ναύπλιο, με ωραιότατο και καλοφτιαγμένο καφέ, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας και μια βιβλιοθήκη, για να περνάμε επωφελώς τον καιρό μας.

 

Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός!

 

Η επιλογή και  ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! (Αυτό το τελευταίο σημαίνει ότι οι χορηγοί μπορεί να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν αντιδρούν).