Ας εκλέξουμε άλλον λαό
Δεν πρόκειται ν’ ασχοληθούμε με την εκλογή Μώραλη στον Πειραιά, αλλά με μια προτροπή του Θ. Δρίτσα, υποψήφιου δημάρχου Πειραιά, που δεν πέρασε στην δεύτερη Κυριακή, προς τους ψηφοφόρους του. «Ούτε Μώραλη ούτε Μιχαλολιάκο», είπε, χωρίς να αμφισβητήσει την λαϊκή ετυμηγορία, που δεν τον «έπαιρνε» κιόλας, χαρακηρίζοντας το σχετικό δίλημμα ‘άγονο’. Δεν είναι δικό μου θέμα να κρίνω κατά πόσον το δίλημμα ήταν ή όχι άγονο, εκείνο που ξέρω όμως είναι ότι το να γυρίζεις την πλάτη σου στην πραγματικότητα, δεν σου επιτρέπει να αλλάξεις κι αυτός δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος σκέψης για έναν αριστερό. Το ενδιαφέρον και παράξενο της όλης ιστορίας, επειδή ουδόλως με ενδιαφέρει το πώς σκέπεται ο κ. Δρίτσας ούτε το πόσο αριστερός είναι, το παράξενο και ενδιαφέρον λοιπόν είναι ότι η δήλωση-προτροπή απευθύνθηκε προς όλους τους ψηφοφόρους και των άλλων παρατάξεων. Τους είπε δε καθαρά ότι με την ψήφο τους και την απόρριψη της υποψηφιότητάς του, (είπαμε: δεν πέρασε στη δεύτερη Κυριακή,) ο Πειραιάς έχασε, ήτοι ότι ο λαός του Πειραιά έκανε λάθος που δεν τον εξέλεξε και αυτό, πάντα κατά την γνώμη μου, (αν κάνω λάθος, διορθώστε με,) δεν δείχνει και μεγάλο σεβασμό προς την λαϊκή ετυμηγορία, απλώς είναι λίγο πιο ευγενικό και φτιασιδομένο από του να τους πέταγε στα μούτρα: «Είσαστε όλοι μακάκες, που δεν με ψηφίσατε!»
Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε ή πόσοι έχετε διαβάσει ότι μετά τον θάνατο του Στάλιν, το 1953, στις χώρες του Παραπετάσματος ξέσπασαν ταραχές που στην Ανατολική Γερμανία κορυφώθηκαν στις 17 Ιουνίου. 500.000 άνθρωποι απέργησαν τότε σε 373 μεγάλες και μικρότερες πόλεις, εμποδίζοντας την λειτουργία 600 κρατικών επιχειρήσεων και στις διαδηλώσεις υπολογίζεται να πήραν μέρος 1.000.000 – 1.500.000 λαού. Η εξέγερση κατεστάλη με την επέμβαση σοβιετικών αρμάτων, που άνοιξαν πυρ κατά των διαδηλωτών και περίπου 50 άνθρωποι σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα. (Τα στοιχεία είναι απ’ το βιβλίο της Anne Applebaum «Iron Curtain: The Crushing of Eastern Europe 1944-1956», που κυκλοφόρησε το 2012.
Εκείνο που δεν θα ξέρετε, είμαι σίγουρος, είναι ότι χρόνους μετά την αμαρτία, που την είπαν αρετή και την ευλόγησαν, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έγραψε ένα ποίημα, που δεν ήταν ποίημα, ένα γλείψιμο στην τότε εξουσία ήταν, χωρίς να έχω πρόθεση να παραγνωρίσω την λογοτεχνική αξία του ανδρός, αλλά όταν τον κατελάμβανε η κομμουνιστική του μανία,
τα έκανε ελαφρώς μούσκεμα, όσο πατάει η γάτα δηλαδή. Έγραψε λοιπόν για την εξέγερση των συμπατριωτών του:
Μετά την εξέγερση της 17ης Ιουνίου
μοίρασε ο γραμματέας της Ένωσης Συγγραφέων
προκηρύξεις στη λεωφόρο του Στάλιν.
Σε αυτές διαβάσαμε ότι ο λαός
πρόδωσε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης
και τώρα, μόνο με διπλή δουλειά
μπορεί να την επανακτήσει. Μήπως
θα ήταν καλύτερα η κυβέρνηση να διαλύσει
τον λαό και να εκλέξει έναν άλλον;
Έλα ντε! Λέτε να γίνεται; Το κομμουνιστικό αυτό παραλήρημα δεν το ’βγαλα απ’ την κοιλιά μου, είναι αναρτημένο και στο ιντερνέτ. Όσοι ενδιαφέρονται, ας δώσουν στο Google τις λέξεις: «Μετά την εξέγερση της 17ης Ιουνίου» και θα τα βρουν όλα χαρτί και καλαμάρι και μετά ας μην ακούσω καμιά αλακία (με «μ» μπροστά,) ότι πράκτορες της ιμπεριαλιστικής δεξιάς τα ανάρτησαν, γιατί θα εκνευριστώ. Η αλακία (με το «Μ» κεφαλαίο) χτυπάει και την αριστερά.
Αντί να αναλίσκομαι με αυτά όμως, πρέπει να σας πω ότι σαν μεθαύριο, Κυριακή 1η Ιουνίου 1941, έπεσε η Κρήτη και χρωστάμε σεβασμό και απότιση τιμής σ’ αυτούς που υπερασπίστηκαν το νησί, στρατιώτες και πολίτες! Ο αγώνας τους δεν πρέπει να ξεχαστεί ποτέ! Θα παραλείψω αυτά που θα σας είπαν άλλοι, ότι σαν χτες, το 1453, έπεσε η Κωνσταντινούπολη, γιατί η γνώμη μου είναι ότι καλά έκανε και έπεσε! Φανταστείτε, λέει, να μην είχε πέσει και, αφού ο μουρόχαυλος αυτοκράτορας, (όχι ότι οι άλλοι ήταν καλύτεροι, για να εξηγούμεθα δηλαδή,) ο Κωνταντίνος Παλαιολόγος, τα είχε βρει με τον πάπα κι έφερε και καρδινάλιο που είπε στην Άγια Σοφιά το Σύμβολο της Πίστεως με το filioque μέσα, δηλαδή, όπως το λένε οι καθολικοί, να είχαμε τους καθολικούς να κάνουν κουμάντο στα εδάφη μας. Οραματιστείτε την εικόνα: Ο πάπας στη μέση, βασιλιάδες, πρίγκιπες, δούκες, κόμητες, βαρόνοι και πολλοί ιππότες τριγύρω, με την Ιερά Εξέταση να λύνει και να δένει και να μας κάνει μπάρμπεκιου, όταν γούσταραν και όλα τα σχετικά, που υπέφεραν οι λαοί της υπόλοιπης Ευρώπης. Μας γλίτωσαν τα τουρκάκια από πολλά δεινά, όχι από αγάπη ή φιλία βεβαίως, αλλά από θέληση επέκτασης. Έμειναν μαζί μας 400 χρόνια κι έγιναν κι αυτοί οι μουρόχαυλοι που είναι σήμερα, όσο μουρόχαυλοι είμαστε κι εμείς. Είναι κολλητική η μουροχαυλωσύνη, τι να κάνουμε τώρα.
Πέραν όλων αυτών, ουδέποτε θεώρησα το Βυζάντιο ως Ελληνικό κράτος κι ας λέει ο,τι θέλει η βυζαντινολόγα μας κ. Γλύκατζη-Αρβελέρ. Γιατί αν ήταν Ελλάδα, ο Αλάριχος δεν θα είχε κατέβει ποτέ στην Πελοπόννησο, να σφάζει τον κοσμάκη, ακολουθούμενος, εκτός απ’ τους Βησιγότθους του, και από εσμούς μισότρελων, αφιονισμένων και μισαλλόδοξων ντόπιων καλόγερων. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος τους έφερε. Τους βάφτισε χριστιανούς στον Κορινθιακό κόλπο και τους αμόλυσε. Δοξάστε τον!
Γι’ αυτό μένω στους Κρήτες, που μπορεί να είναι αμετανόητοι ΠαΣοΚοι, αλλά, τουλάχιστον, είναι Έλληνες! Θα σας πω την Δευτέρα πώς και γιατί έπεσε η Κρήτη το ’41.
ο θείος Τάκης
Το σχόλιο που μόλις διαβάσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.
Και
Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο για ποιοτικό φαγητό, την ωραιότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και
Του Εικαστικού Καφενείου CIЯCULO cooperativa, Βασιλέως Κωνσταντίνου 6, Ναύπλιο, με ωραιότατο και καλοφτιαγμένο καφέ, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας και μια βιβλιοθήκη, για να περνάμε επωφελώς τον καιρό μας.
Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! (Αυτό το τελευταίο σημαίνει ότι οι χορηγοί μπορεί να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν αντιδρούν).
