Τι κάνουμε εμείς;

Εμείς χτενιζόμαστε! Δηλαδή δεν κάνουμε τίποτα. Απλώς περιμένουμε πότε θα ωριμάσει η αγανάκτηση του κόσμου, για να έρθουν οι ΗΠΑτζήδες να τα πάρουν τα πετρέλαιά μας. Γιατί δεν θέλουν μόνο να τα πάρουν. Θέλουν να τα πάρουν και με τη θέληση του λαού. Για να μην υπάρξουν αντιδράσεις. Θα φτάσει λοιπόν κάποια στιγμή ο κόμπος στο χτένι και θα δώσουμε την συγκατάθεσή μας να πουλήσει η κυβέρνηση τον εθνικό μας ορυκτό πλούτο. Για ψίχουλα, όπως πουλάμε συνήθως εμείς οι… γαλαντόμοι. Μέχρι τότε όμως, θα έχουμε πει το ψωμί ψωμάκι. Γι’ αυτό μας καλόμαθαν από το ’65 και ’δώ. Ειδικά μετά το ’81, που γίναμε σοσιαλιστές και να βγάλω το μάτι μου εγώ με ένα πιρούνι αν ξέρει το 5% όσων ψήφισαν τότε και συνέχισαν να ψηφίζουν αργότερα τι σημαίνει η λέξη. Πλούσια τα ελέη μας από τότε. Να αυτοκίνητα, δυο-τρία σε κάθε σπίτι, να πολυτέλειες, να εξοχικές κατοικίες, να μπιχλιμπίδια, –μέχρι φτερά παγωνιών φέρναμε από Ταϊλάνδη, για να στολίζουμε τα σπίτια μας,– να οι επιδοτήσεις, που δεν έπεσαν στην παραγωγή, αλλά έγιναν βίλες στον κάμπο, να ρέει το χρήμα ποτάμι, με τις λίγες βιομηχανίες μας να κλείνουν η μια μετά την άλλη, βιομηχανίες που έφερναν συνάλλαγμα και τις εισαγωγές να αυξάνουν κατακορύφως: Πατάτες απ’ την Αίγυπτο, ζαρζαβατικά απ’ την Τουρκία, (πάνω από €1 δις το χρόνο πληρώνουμε στους Τούρκους για ζαρζαβατικά κι ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τι στο διάολο φυτρώνει στην Τουρκία και δεν μπορεί να φυτρώσει εδώ, πορτοκάλια και χυμούς πορτοκαλιών απ’ την Βραζιλία και ποιος ξέρει τι άλλο εισάγουμε.

 

Πάμε πίσω στα πετρέλαια τώρα, γιατί αυτό είναι το θέμα μας. Ποια είναι η εξέλιξη στο ζήτημα αυτό; Υποσχέσεις, υποσχέσεις και τίποτ’ άλλο από υποσχέσεις. Θα έλεγε κανείς ότι κάθε κυβέρνηση θα ήθελε να βγάλει το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, γιατί τότε θα έρεε το χρήμα, θα υπήρχε ανάπτυξη, δεν θα είχαμε τον βραχνά του ΔΝΤ κλπ. Ναι, έτσι θα ήταν, –σ’ αυτό το σημείο ακριβώς αρχίζουμε να κάνουμε υποθέσεις,– αν οι κυβερνήσεις μας ήταν ελληνικές κυβερνήσεις, που θα φρόντιζαν τα συμφέροντα του έθνους και του λαού. Αν, –επαναλαμβάνω «αν», υποθέσεις κάνουμε τώρα,– οι κυβερνήσεις μας ήταν διορισμένες από ξένη δύναμη, δεν θα ήταν τα πράγματα διαφορετικά; Δηλαδή, για να το κάνω σαφέστερο, εμάς θα κοίταζαν οι –υποθετικά– διορισμένες κυβερνήσεις ή τ’ αφεντικά τους, αυτούς που τους διόρισαν; Το ατύχημα είναι ότι και τ’ αφεντικά, που δεν φημίζονται και για την ευστροφία τους, –το μόνο που ξέρουν είναι να συμπεριφέρονται ως ταύροι εν υαλοπωλείω, όταν δεν μπορούν να πείσουν με τα λόγια,– έχουν άλλα αφεντικά, τους λεφτάδες, που δεν χορταίνουν με τίποτα, δεν στομώνει τ’ άντερό τους, όσα κι αν φάνε. Ε, αυτοί λοιπόν, που το ΚΚΕ αποκαλεί καπιταλιστές, ιμπεριαλιστές κλπ, λυμαίνονται τον πλανήτη ολόκληρο, εμάς θα λυπόντουσαν; Για να φτάσουν όμως εκεί που έφτασαν και να εξουσιάζουν τον κόσμο όλο, πρέπει να έχουν μυαλό στα κεφάλια τους. Άρα σκέπτονται και γνωρίζουν ότι δεν αρκούν οι κυβερνήσεις των άλλων κρατών να είναι δικές τους, γιατί οι κυβερνήσεις πέφτουν, αλλάζουν και η εποχή των πραξικοπημάτων και των δικτατοριών πέρασε, άσε που είναι πράγματα επίφοβα και επικίνδυνα αυτά. Ενώ με την δημοκρατία μπορούν να κάνουν ο,τι θέλουν και κανείς δεν μπορεί να έχει αντίρρηση, αφού οι αποφάσεις, όσο αντιδημοκρατικές κι αν είναι, στηρίζονται σε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Για να είναι σίγουροι λοιπόν, αγοράζουν και τις αντιπολιτεύσεις και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Επαναλαμβάνω: Υποθετικά όλ’ αυτά.

 

Ας πούμε τώρα, –είπαμε: υποθέσεις κάνουμε– ότι έρχεται μια πρόταση από το αντίπαλο δέος, για την εκμετάλλευση των πετρελαίων μας και του αερίου μας. Ας πούμε μια πρόταση που μας συμφέρει, αφού μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και ας πούμε πάλι ότι μας προσφέρουν το 50% των κερδών, χωρίς να βάλουμε για εγκαταστάσεις, γεωτρήσεις, αγωγούς κλπ ούτε μονόλεπτο. Πρώτη προσφορά είν’ αυτή και για να την υποβάλουν, σημαίνει ότι είναι διατεθειμένοι να δώσουν κάτι παραπάνω. Δεν αποδέχεται κανείς την πρώτη προσφορά χωρίς συζητήσεις, χωρίς παζάρια. Νομίζω ότι το 50% μπορούσε εύκολα να γίνει 55%. Δεν θα έπρεπε να το κουβεντιάσουμε το θέμα, αν είχαμε τέτοια προσφορά; Θα μου πείτε τώρα: «Τι λες, ρε φίλε; Κουζουλοί είναι να κάνουν τέτοια προσφορά;» Όχι, φίλοι μου, πρακτικοί και ρεαλιστές είναι! Πού θέλουν να διοχετεύσουν το πετρέλαιο και το αέριο μας; Στην Ευρώπη ασφαλώς. Πού θα το βγάζουν; Σίγουρα στην Ευρώπη! Από πού θα περνάνε οι αγωγοί, για να πάνε στην Ευρώπη; Από το έδαφος της ΕΕ, της Ενωμένης Ευρώπης. Άρα τους συμφέρει! Με μια συμφωνία με την ΕΕ, λύνουν το πρόβλημά τους.

 

Τι είπαμε εμείς στην πρόταση αυτή; Τίποτα! Δεν απαντήσαμε καν! Απλώς περιμένουμε να έρθουν οι ΗΠΑτζήδες, που μας δίνουν 10% κι άλλο 10% στους Τούρκους. Στους Τούρκους για ποιο λόγο; Τι πουλάνε οι Τούρκοι; Το δικό μας πετρέλαιο πουλάνε! Αλλά οι ΗΠΑτζήδες θέλουν ειρήνη στην περιοχή, για να δουλεύουν απρόσκοπτα οι επιχειρήσεις τους, γι’ αυτό μπουκώνουν και τους Τούρκους.

 

Τι θα ’πρεπε να κάνουμε; Να δώσουμε τα πετρέλαια μας και το αέριό μας στην Газпром και, παράλληλα να βρούμε ένα ξερονήσι στο Αιγαίο και να το νοικιάσουμε στους Ρώσους για 150 χρόνια, αντί τους συμβολικού τιμήματος του €1/έτος, να το κάνουν ναυτική βάση και μετά αφήστε τον ρώσικο στόλο να φυλάει τις πετρελαιοπηγές και το ΝΑΤΟ να… χτυπιέται! Ξέρετε, μπορείτε να φανταστείτε πόσο θα μας υπολόγιζαν τότε; Ποιοι; Όλος ο κόσμος και πρώτοι και καλύτεροι οι δανειστές μας, που μάθαμε να τους λέμε «αγορές». Ε, λοιπόν όχι δεν είμαστε για πούλημα, άρα δεν μπορούν να μας αγοράσουν!

 

Αυτά θα έκανα εγώ, που είμαι Έλληνας και την αγαπάω την πατρίδα μου! Οι εθνοπατέρες μας;

 

ο θείος Τάκης

 

Το άρθρο που μόλις διαβάσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.                                                         

Και

Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο για ποιοτικό φαγητό, την ωραιότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

Και

Του Εικαστικού Καφενείου CIЯCULO cooperativa, Βασιλέως Κωνσταντίνου 6, Ναύπλιο, με ωραιότατο και καλοφτιαγμένο καφέ, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας και μια βιβλιοθήκη, για να περνάμε επωφελώς τον καιρό μας.

 

Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός!

 

Η επιλογή και  ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! (Αυτό το τελευταίο σημαίνει ότι οι χορηγοί  μπορεί(;) να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν αντιδρούν).