Τα είχα όλα μια φορά, μα ήθελα παραπάνω…

Χτες (31/7/2014, αφού εμείς, οι συνεργάτες, έχουμε την ευκαιρία να τα βλέπουμε λίγο πιο μπροστά απ’ το κοινό μας,) στα γραφεία του «Αναγνώστη Πελοποννήσου», είδα ένα βίντεο της συναυλίας του Νίκου Πορτοκάλογλου. Εσείς το βλέπετε από σήμερα, Παρασκευή 1/8/2014 ΕΔΩ .

 

Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν παραβρέθηκα στην εν λόγω συναυλία. Το είδος αυτό της μουσικής, εκτός ελαχίστων, δεν με ενδιαφέρει. Εμένα δώστε μου τον θεϊκό Wolfang Amadeus Mozart και τον μεγάλο Μάνο Χατζηδάκι και πάρτε τα μου όλα! Αν ήξερα όμως ότι θα παρευρίσκετο και ο Μητροπολίτης μας κ.κ. Νεκτάριος, θα πήγαινα. Ακόμη και για τα δικά μου πρότυπα, δεν είναι τόσο μακριά η Αρχαία Επίδαυρος. Γιατί θα πήγαινα; Για να καθίσω δίπλα στον Μητροπολίτη μας και να έχω την ευκαιρία να ανταλλάξω και πάλι δυο κουβέντες μαζί του. Ο άνθρωπος είναι πραγματική όαση δροσιάς, καλoσύνης, ανθρωπιάς, μόρφωσης και σοφίας! Είμαστε τυχεροί που τον έχουμε, χωρίς να θέλω να μειώσω, μ’ αυτά που λέω, άλλους που δεν τους ξέρω, δεν τους έχω συναντήσει ποτέ και που μπορεί να είναι εξ’ ίσου άξιοι. Είχα την τύχη, την χαρά και την ευτυχία να γνωρίσω τον Μητροπολίτη μας και μου έκανε άριστη εντύπωση και σαν ιερωμένος και σαν δεσπότης και σαν άνθρωπος! Τον ευχαριστώ που με δέχτηκε τότε και ελπίζω να ξανασυναντηθούμε κάποτε, όταν θα έχει την ευκαιρία.

 

Βλέποντας το βίντεο, εντυπωσιάστηκα από μια φράση του Μητροπολίτη μας, όταν ανέβηκε στην σκηνή να καλωσορίσει τον Νίκο Πορτοκάλογλου: «Εάν είχαμε ακούσει έναν καταπληκτικό στοίχο του, πριν από μερικά χρόνια, ίσως να μην ήμασταν στη σημερινή κρίση».

 

 

«Τα είχα όλα μια φορά, μα ήθελα παραπάνω» είναι ο στοίχος που μας θύμισε ο σεβαστός Μητροπολίτης μας, που δηλώνει α) ενδιαφέρον για τα κοινά, β) καλή μνήμη και γ) επιθυμία και προσπάθεια να αποδώσει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι… κλπ»

 

Τώρα το να σας λέει τέτοια και να πλέκει το εγκώμιο ενός παππά κάποιος σαν κι εμένα, τελείως άθρησκος, (προσέξτε: άθρησκος, όχι άθεος, έχω θεό, που δεν τον γράφουν τα βιβλία και κατοικεί μέσα μας,) ίσως ακούγεται σχήμα οξύμωρο, δεν είναι όμως! Δεν εξυμνώ τον ιερωμένο, ιδιότητα η οποία δεν έχει καμιά σημασία για μένα, αφού δεν έχω καμιά θρησκεία. Τον άνθρωπο εξυμνώ, που, όπως είπα, είχα την ευτυχία να γνωρίσω από κοντά και να συζητήσω μαζί του, τον άνθρωπο Νεκτάριο Αντωνόπουλο εξυμνώ, για τα όσα έχει μέσα στην καρδιά του, τα όσα έχει βάλει μέσα στο κεφάλι του, για την χαρά που νιώθω όταν συνομιλούμε και που, ακόμη κι αν ήταν αποκομιστής απορριμμάτων ή ο,τι άλλο, θα τον σεβόμουν και θα τον εκτιμούσα ακριβώς το ίδιο, γιατί το αξίζει!

 

Ενώ λοιπόν οι άλλοι επίσημοι έφυγαν πριν τελειώσει η συναυλία, θα είχαν να φροντίσουν τα… κοινά, υποθέτω κι εδώ θα πρέπει να τονίσω κάτι: Κυρίες και κύριοι, δημοτικοί άρχοντες ή και παραπάνω, δεν φεύγουμε ποτέ απ’ τη μέση μιας συναυλίας, ή παράστασης, ή ο,τι άλλο. Είναι προσβολή για τους καλλιτέχνες, που πασχίζουν να σας ψυχαγωγήσουν! Μπορεί να μην σας αρέσει αυτό που παρακολουθείτε, αν και, στην προκειμένη περίπτωση, πιστεύω ότι ο Πορτοκάλογλου μόνο απαίσιος δεν ήταν. Όσο και να μην σας αρέσει λοιπόν, παραμένετε στις θέσεις σας, δεν τους καταξιώνετε με το χειροκρότημά σας στο τέλος, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν φεύγετε στη μέση, ή πριν τελειώσει! Μάθετε και κάτι και μην εξευτελίζετε εκείνους που σας έβαλαν στις θέσεις που κατέχετε!

 

Ενώ λοιπόν οι άλλοι επίσημοι έφυγαν πριν τελειώσει η συναυλία, ο Μητροπολίτης μας παρέμεινε μέχρι το τέλος, που σημαίνει ότι ξέρει, έχει αγωγή και ευγένεια, που είμαι σίγουρος ότι δεν του τις έδωσε η Εκκλησία ή τα μοναστήρια, αλλά τα πήρε απ’ το σπίτι του. Άλλο ένα υπέρ του Δεσπότη μας, που είναι μια λέξη που αντιπαθώ, προέρχεται απ’ το ρήμα «δεσπόζω» και από πολύ μικρός δεν χώνευα τις δεσποτείες. Έχω την εντύπωση όμως ότι ο Μητροπολίτης μας δεν έχει πρόθεση να δεσπόζει επί ουδενός, αυτό βγαίνει απ’ την αύρα του ανδρός και έτσι τον δέχομαι!

 

Θυμάμαι κάποτε, σε μια παράσταση, «Οιδίπους Τύραννος» ήταν η παράσταση που παρακολουθούσαμε στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, που ήταν τόσο απαράδεκτη, που με έβγαλε απ’ τα ρούχα μου και μου δημιούργησε μια τεράστια επιθυμία να σηκωθώ και να φύγω, χρειάστηκε να επιστρατεύσω όλην την αυτοπειθαρχία μου, για να αντέξω τις προοδευτικές αλακίες (με «μ» μπροστά) κάποιου σοβιετικού σκηνοθέτη. Δεν έφυγα, αλλά όταν ένας δημοσιογράφος με ρώτησε την γνώμη μου για την παράσταση, το μόνο που είπα ήταν ότι, αν ο σκηνοθέτης θέλει να κάνει τέτοια, να τα κάνει στη Σοβιετία, όχι στην Επίδαυρο και όχι με έργα αρχαίων Ελλήνων κλασσικών!

 

Το αποτέλεσμα ήταν ότι την περασμένη Κυριακή έχασα μια ωραία βραδιά με τον Μητροπολίτη μας και τον Νίκο Πορτοκάλογλου, επειδή δεν είχα την σωστή ενημέρωση. Ελπίζω να υπάρξουν κι άλλα τέτοια. Μου άρεσε επίσης, απ’ ο,τι είδα στο βίντεο, η νεολαία, που χόρευε στους ρυθμούς της μουσικής, μπροστά στον Μητροπολίτη μας. Δεν ξέρω πολλούς ιερωμένους που δεν θα είχαν αντιδράσει σε όλο αυτό το λίκνισμα και κούνημα των νέων μας, αλλά ο κ.κ. Νεκτάριος δεν είχε πάει εκεί να τους το χαλάσει, επιβάλλοντας κανόνες και τρόπο συμπεριφοράς, αλλά για να ακούσει μουσική, διαφορετική από ψαλμούς και τροπάρια. Τα έχει χορτάσει αυτά! Τους ψαλμούς και τα τροπάρια, εννοώ.

 

Τελειώνοντας αυτό το κείμενο, πρέπει να πω ότι δεν περιμένω τίποτα από το Δεσποτικό, την Μητρόπολη ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε το και ότι τα λόγια που διαβάσατε βγήκαν κατ’ ευθείαν απ’ την καρδιά μου. Δεν έχω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος, για να παραφράσουμε λίγο τον τεράστιο Νίκο Καζαντζάκη! Δεν είμαι μαθημένος να ζητάω! Και μια σύσταση: Προσπαθήστε να γνωρίσετε τον Μητροπολίτη μας. Και μια «καλημέρα» να ανταλλάξετε μαζί του, πιστέψτε με, κέρδος σας θα είναι, ίσως κέρδος και για τον Μητροπολίτη μας!

 

Το ξαναλέω: Είμαστε τυχεροί που έχουμε τέτοιον Μητροπολίτη!

ο θείος Τάκης ή Παναγιώτης Περράκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.                                                        

Και

Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! (Αυτό το τελευταίο σημαίνει {για όσους μπορούν να καταλαβαίνουν ελληνικά,}  ότι οι χορηγοί  μπορεί και να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν επεμβαίνουν).