Τα μεταξωτά βρακιά

Ήταν μια συνηθισμένη έκφραση του πατέρα μου: «Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους». Γιατί το θυμήθηκα αυτό; Μα, για την στάση μας έναντι της Ρωσίας στην κρίση της Ουκρανίας Θέλαμε να είμαστε υπάκουα μέλη αυτού του εγκληματικού και ληστρικού οργανισμού που λέγεται ΝΑΤΟ και υπακούσαμε στις επιταγές των ΗΠΑτζήδων. (Αν μπορούσαμε, ας κάναμε κι αλλιώς. Δεμένους μας έχουν και δεν ντρεπόμαστε καθόλου). Να θυμηθώ και μια άλλη παροιμία τώρα: «Γαϊδουρινό το πρόσωπο, ζωή χαριτωμένη». Μια κινηματογραφική ταινία μου θυμίζουμε: «Το ποντίκι που βρυχάται», με τον αξέχαστο Peter Sellers. Ωραίες ταινίες βλέπαμε τότε, ταινίες που καταλαβαίναμε και είτε γελάγαμε είτε συγκινιόμαστε. Μετά μας πλάκωσαν κάτι Φελίνιδες, κάτι Αγγελόπουλοι και χάσαμε επαφή με τον κινηματογράφο. Αν δεν καταλαβαίνω τίποτα, τι να πάω να δω; Θα σας τα πω άλλη ώρα αυτά.

 

Θέλαμε να φοβίσουμε τον γίγαντα. Δεν είμαστε καλάάά… Πριν πούμε το «Yes, Sir» στο μεγάλο αφεντικό, δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε και λιγάκι; Τι θα γίνει, δηλαδή, αν μας κόψει το φυσικό αέριο ο Ρώσος; Όχι μόνο σε μας, αλλά σε όλη την ΒΔ Ευρώπη. Πετρέλαιο θα βρούμε, φυσικό αέριο πού θα βρούμε; Και το χρειαζόμαστε το πρόστυχο. Γιατί, αν αρχίσουμε να καίμε κάρβουνο, αλίμονό μας! Θα ξεσηκωθούν όλοι οι οικο(α)λόγοι να μας βαρέσουν και το χειρότερο είναι ότι θα έχουν και δίκιο.

 

Όταν οι Ρώσοι αποφάσισαν να κάνουν εμπάργκο στα ροδάκινα και ακτινίδιά μας, είχαν μια πόρτα ανοικτή: Την Τουρκία, Εμάς μας είπαν οι ΗΠΑτζήδες να κάνουμε εμπάργκο και δεν σκεφτήκαμε να ρωτήσουμε πού θα βρούμε τα όσα μας χρειάζονταν ούτε τι θα κάναμε τα ακτινίδια και τα ροδάκινα, αν οι Ρώσοι απαντούσαν με το δικό τους εμπάργκο. Δεν βολεύει και το σχήμα, που να τα πάρει και να τα σηκώσει, αν και ο Μπένι πρέπει να τον έχει αρκετά μεγάλο και ευρύχωρο. Δεν έχω συναντήσει ποτέ κλητήρα να αντιμιλάει στον διευθυντή.

 

Και στείλαμε κι ένα πλοίο του ΠΝ μας στην Μαύρη Θάλασσα. Να κάνει τι; Να ναυμαχήσει τον ρώσικο στόλο; Δεν είμαστε καλάάά… Ρε παιδιά, θα έλεγα εγώ, η Κριμαία πάντα ρώσικη Ναυτική βάση ήταν. Ξέρετε τι έχει εκεί μέσα; Πού πάμε ξεβράκωτοι στ’ αγγούρια, μωρέ; Δεν νομίζετε ότι είναι καιρός πια το ΥπΕθΑ να το αναλάβει κάποιος στρατιωτικός και όχι ωραιοπαθείς τύποι; Ας βάλουμε κάποιον που να έχει δει τι πράγμα είναι η μάχη, έστω και στον κινηματογράφο. Με αισθηματικές ταινιούλες, δεν γίνεται. Το πετρέλαιο μάς το έδωσαν για το ταξίδι ή το πληρώσαμε απ’ την τσέπη μας; Καλά, μην κάνετε βουτιά στ’ αρχεία, απ’ την τσέπη μας το πληρώσαμε, λόγω άδειας κεφαλής. Ήταν ένα τραγουδάκι που άκουσα στην Αγγλία, πολύ πατριωτικό, το τραγούδαγαν οι άγγλοι στρατιώτες στους πολέμους εναντίον του Ναπολέοντα. Το τραγούδι, ανάμεσα σε άλλα λέει και τα εξής: «King George commands and we obey» («ο βασιλιάς Γεώργιος διατάσσει κι εμείς υπακούμε») και ξεχύνονταν στη μάχη οι στρατιώτες του βασιλιά. Κάπως έτσι επαναλαμβάνεται η ιστορία, χωρίς βασιλιά βεβαίως, που θα τους έρθει κάπως δύσκολο των ΗΠΑτζήδων να βρούνε, αλλά οι διαταγές, διαταγές. Κι εμείς υπακούμε και ξεχυνόμαστε στη Μαύρη Θάλασσα. Να χτυπήσουμε τον γίγαντα! Μια φορά έγινε αυτό, παιδιά, άσε που μπορεί να είναι και παραμυθάκι των Εβραίων, δεν είμαι σίγουρος. Δεν λέω βεβαίως, καλό το ΠΝ μας, έχουμε καλό Ναυτικό, το ξέρουν όλοι, αλλά όχι και να χτυπήσουμε τους Ρώσους. Αν κλάσουν, θα θρουλίσουμε εμείς. Έχουν υπεροπλία, πώς να το κάνουμε τώρα; Εμείς: Τα είπαμε: «Το Ποντίκι που Βρυχάται», τρομαρίτσα μας!

 

Για να κάνουμε μια βόλτα τώρα στις Ένοπλες Δυνάμεις μας. Μήπως είναι παγιωμένη άποψη ότι ο στρατός μας είναι μόνο για αμυντικούς σκοπούς; Μήπως είναι και θεσπισμένο συνταγματικά; Για κάνετε καμιά έρευνα και μου λέτε κι εμένα. Ξέρω ότι στρατιώτες, υπαξιωματικοί και αξιωματικοί μας ορκίζονται να υπερασπίζονται την πατρίδα, όχι την Ουκρανία! Αφού είναι έτσι τα πράγματα λοιπόν, το πλοίο μας τι γύρευε στην Μαύρη Θάλασσα; Να βυθιστεί ήθελε;

 

Καλά, άστε το κι αυτό. Το τι θα γίνει, αν οι Ρώσοι μας κόψουν το ρεύμα τουριστών, το σκέφτηκε κανείς; Ή στηριχτήκαμε στο γεγονός ότι οι Ρώσοι κάνουν θρησκευτικό τουρισμό; (Εκείνος ο αλακας {με κεφαλαίο «μ» μπροστά} ο Στάλιν, ούτε μια θρησκεία δεν κατάφερε να ξεριζώσει και –ίσως– γι’ αυτό τον θαυμάζουν ακόμη οι μουρόχαυλοι του ΚΚΕ). Λύσεις υπάρχουν όμως. Δεν θα επισκέπτονται το Άγιο Όρος, θα επισκέπτονται το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Παναγία Σουμελά και μάλιστα χωρίς βίζα, που έχει καταργηθεί ανάμεσα στις δυο χώρες και που κοστίζει και σε χρόνο και σε χρήμα. Εν τάξει, δεν χρειάζεται να προσπαθήσετε, έχω πειστεί: Είναι μπουνταλάδες οι Τούρκοι και δεν υπακούν στις εντολές του king George  κι εμείς είμαστε οι καλοί, πειθαρχικοί υποτακτικοί, που κάνουμε πάντα ο,τι μας λένε, όπως μας το λένε οι επικυρίαρχοι.

 

Κάποια άλλη δυσάρεστη σκέψη πέρασε απ’ το μυαλό μου τώρα. (Γιατί μόνο δυσάρεστες σκέψεις μου έρχονται; Κουράστηκα πια!) Αφού δεν είμαστε η μόνη ροδακινοπαραγωγός και ακτινιδιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο, ποιος μας λέει εμάς ότι, όταν λήξει η ιστορία με τα εμπάργκο, (μήπως θα σας άρεσε καλύτερα να πω: εμπάργκα, όπως τα μπετά, τα στυλά;) –κάποτε θα λήξει, δεν μπορεί,– οι Ρώσοι θα επιστρέψουν στους αρχικούς προμηθευτές τους, δηλαδή σ’ εμάς; Αν βρουν καλύτερη ποιότητα απ’ την Τουρκία και χαμηλότερες τιμές, γιατί να μας ξανάρθουν; Τα είπα και προχτές: Τέσσερες χώρες πρέπει να διασχίσουν τα προϊόντα μας για να φτάσουν στην ρώσικη αγορά, ενώ η Τουρκία είναι δίπλα. Κάποιος θα πει τώρα ότι θα μας προτιμήσουν λόγω Ορθοδοξίας. Καλά, μην φάτε, θα μαγειρέψω γλάρο! Δεν έχω δει καμία εκκλησία να βρέχει λεφτά. Όλες δίσκο βγάζουν! Κι όταν συζητάμε για λεφτά, καλοί είναι κι οι… μουσουλμάνοι.

 

Μια καλή ιδέα θα ήταν να καταψύξουμε τα φρούτα μας και να τους τα στείλουμε τον χειμώνα, τότε που θα έχει λήξει η κρίση. Ε, πόσο να κρατήσει πια; Μη γελάτε! Πιστεύετε ότι οι Ρώσοι έχουν φάει ποτέ φρέσκο (όχι κομπόστα) ροδάκινο Γενάρη μήνα; Ανάρπαστα θα γίνονταν! Αλλά ποιοι να τα σκεφτούν αυτά; Οι οικονομολόγοι; Δεν είμαστε καλάάά…

 

ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.                                                         

Και

Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! Αυτό το τελευταίο σημαίνει (για όσους δεν μπορούν να καταλαβαίνουν ελληνικά,)  ότι οι χορηγοί  μπορεί και να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν επεμβαίνουν.