Ο «λιτός βίος» του Βαρουφάκη!…
Του Φάνη Ζουρόπουλου *
Η λέξη «κλειδί» που είπε ο υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του ήταν ο «λιτός βίος». Μία έκφραση με μεγάλο πολιτικό βάρος πίσω από την οποία υπάρχουν επικίνδυνες πολιτικές πτυχές και προεκτάσεις παρ’ όλο που δεν σχολιάστηκε καθόλου.
Είναι γνωστό σε όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις και τα δεδομένα στην πολιτική σκέψη ότι, για τις αντιφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις, είτε είναι κόκκινες είτε φαιάς αποχρώσεως, η κατανάλωση είναι μέγας εχθρός. Για έναν απλό λόγο: η κατανάλωση ως προϋπόθεση και οδηγός ελευθερίας καλλιεργεί πληθυντικά εγώ που δύσκολα υποτάσσονται στην βία της πολιτικής εξουσίας. Παράλληλα, θα πρέπει να προσθέσουμε ότι η κατανάλωση είναι καθαρά ανθρώπινη λειτουργία ενός πλάσματος που έχει, γενικώς, ελαχιστοποιήσει την εξάρτησή του από την ανάγκη. Αυτή, λοιπόν, η απεξάρτηση από την ανάγκη υπήρξε, έστω και καθ’ υπερβολήν, το βασικό εργαλείο αναπτύξεως της οικονομίας της αγοράς και μία από τις κύριες αιτίες της καταρρεύσεως των κομμουνιστικών καθεστώτων, που ήσαν παντελώς ανίκανα να ικανοποιήσουν ανάγκες.
Υπενθυμίζουμε ότι στο όνομα «πλαστών αναγκών» -ή «λιτού βίου», αν θέλετε- ο Τσαουσέσκου είχε επιβάλλει στους ατυχείς Ρουμάνους να μην καταναλώνουν πάνω από 2.800 θερμίδες την ημέρα, «για το καλό τους», ενώ ο Φιντέλ Κάστρο για μία μακρά περίοδο είχε καταργήσει στην Κούβα τον καφέ, το παγωτό και την μετά τα μεσάνυχτα «διασκέδαση». Κατά της καταναλώσεως τάσσονται, επίσης, τα απανταχού θεοκρατικά καθεστώτα και τα διάφορα ολοκληρωτικού χαρακτήρος κινήματα.
Από όλους αυτούς τους εχθρούς των ανοικτών κοινωνιών, η επιδίωξη ατομικής ευημερίας νοείται ως αντικοινωνική συμπεριφορά, ως αμαρτία.
Με βάση τα όσα προηγούνται, η πρόθεση της κυβερνήσεως είναι ξεκάθαρη. Η πρόκληση της πολιτικής του «λιτού βίου» σημαίνει ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να βάλει στην γωνία την ανάπτυξη, η οποία προϋποθέτει βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις τις οποίες δεν θέλει να πραγματοποιήσει, και θα ρίξει το βάρος της σε ένα χρέος το οποίο, αν και είναι βιώσιμο υπό συνθήκες αναπτύξεως, η ίδια θέλει να «κουρέψει» για να δείξει ότι η «μνημονιακή συγκυβέρνηση» ήταν «προδοτική». Με άλλα λόγια, θα προσπαθήσει να εμπεδώσει στην λαϊκή συνείδηση ότι τα μνημόνια είναι η αιτία της σημερινής λιτότητας κι όχι η αποφυγή της χρεοκοπίας της χώρας –η τύχη της οποίας, ακόμα και σήμερα, κρέμεται από μία κλωστή.
Κατά τα λοιπά, η ενασχόληση με το θέμα του χρέους συσκοτίζει το τεράστιο πρόβλημα της ανάπτυξης, η λύση του οποίου απαιτεί φιλελεύθερες επιλογές και μείωση του κρατισμού. Αυτές οι λύσεις, όμως, είναι εκτός κυβερνητικού σχεδιασμού. Πρέπει λοιπόν το κοινό να παραπλανηθεί πριν συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα.
Κατά την πάγια λοιπόν τακτική της αριστεράς που επιβιώνει μόνον δημιουργώντας «εχθρούς» (όπως και τα φασιστο-ναζιστικά κόμματα, εξάλλου), το πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι η αντιπαραγωγική της οικονομία και η διαλυμένη παιδεία της, αλλά η τρόικα. Κατά συνέπεια, ως φαίνεται, η κυβέρνηση ούτε καν ασχολείται με τα πραγματικά προβλήματα και την ουσιαστική τους αντιμετώπιση, αλλά επιδιώκει να δημιουργήσει κλίμα συγκρούσεως με την τρόικα και τους εταίρους μας -προφανώς όχι τόσο για διαπραγματευτικούς λόγους όσο για προεκλογικούς.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας άδραξε την ευκαιρία που τού προσέφεραν οι ΑΝΕΛ και το ολέθριο εκλογικό σύστημα και ανήλθε στην εξουσία με ξεκάθαρη απόφαση να παραμείνει σε αυτήν για πολύ καιρό, ακόμα και δια της βίας, αν χρειασθεί. Για να επιτευχθεί, όμως, ο στόχος αυτός, θα πρέπει να «ξεφορτωθεί» τους εταίρους του, να οδηγήσει την χώρα σε νέα εκλογική αναμέτρηση υπό συνθήκες συγκρούσεως και εθνικιστικής υστερίας.
Το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές ήταν 36,34%, δηλαδή λίγο παραπάνω από την αποχή που έφτασε το 36,13%. Οι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους είναι 9.808.760. Σε απόλυτους αριθμούς, το κυβερνών κόμμα ψήφισαν μόλις 2.246.064 άνθρωποι, δηλαδή ποσοστό 22,89%! Αρα, μόνο ένας στους πέντε Ελληνες συνειδητά, συμμετείχε στην ανάδειξη των συγκεκριμένων ανθρώπων στην εξουσία. Ακριβώς το ίδιο είχε συμβεί και στις προηγούμενες εκλογές με τη Ν.Δ.! Και με πολύ μικρότερο ποσοστό από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αμφισβητώ τη νομιμότητα της διαδικασίας και της δικαιοδοσίας να κυβερνήσει. Στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, έτσι καθορίζονται οι αρχαιρεσίες των αντιπροσώπων σε κάθε περίπτωση. Εκείνο που με εξοργίζει είναι η καπηλεία αυτού του μειοψηφικού αντιπροσωπευτικού δείγματος από τον ΣΥΡΙΖΑ τώρα και από τη ΝΔ στις προηγούμενες εκλογές. Αλλά επειδή η μεγάλη στιγμή για τη χώρα, είναι τώρα και όχι σ’ αυτά που πέρασαν, θα αναφερθώ μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, αυτός επικαλείται παγκοσμίως πια, ότι πήρε εντολή από τον ελληνικό λαό να συγκρουστεί με το «ευρωπαικό κατεστημένο»…!!! Από πού κι ως που λοιπόν, ο Λαφαζάνης και ο Στρατούλης εμφανίζονται στις τηλεοράσεις με τόση αποφασιστικότητα για την επιβολή των θέσεων τους;
Με λίγα λόγια, ζούμε έναν απίστευτο πρωτογονισμό που διακατέχεται από μίσος και εμπάθεια. Από ναρκισσισμό και απέχθεια για συνύπαρξη. Το πάθος του Λαφαζάνη για εξουσία δεν έχει να κάνει με την μεγάλη εσωτερική ανάγκη της ευθύνης ενός πολιτικού όντος αλλά με το μίσος να κατατροπώσει όλους αυτούς που πήγαν να επιβάλουν τον σαθρό καπιταλισμό στο κράτος. Κουβαλάει μέσα του όλο το μένος του ανθρώπου που σε όλη του τη ζωή, έβλεπε τον κόσμο να εξαπλώνεται αντίθετα από τη δική του κοσμοθεωρία. Ήρθε λοιπόν καιρός να εκδικηθεί! Γι αυτό δεν πρόκειται να κάνει πίσω σε ότι συμφωνηθεί σήμερα ή τις επόμενες εβδομάδες στις Βρυξέλλες…
* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)
