Οι εκλογές ίσως είναι μία λύση…

Τελικά η κυβέρνηση δεν σταμάτησε ούτε μία στιγμή να εφαρμόζει την θεωρία των παιγνίων. Και την εφαρμόζει και προς τους εταίρους αλλά και στο εσωτερικό. Μόνο που αυτό το διπλό παιχνίδι εμπεριέχει τεράστια ρίσκα που μπορεί να οδηγήσουν τη χώρα στην καταστροφή. Καθώς κλιμακώνει τις απειλές προς τους εταίρους, εμπλουτίζοντας πλέον και με γεωπολιτικές ακροβασίες το ρεπερτόριό της.
Παίζει ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι στην κόψη του ξυραφιού, διακινδυνεύοντας παραδοσιακές συμμαχίες, καθώς και τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας. Εκβιάζει μέσω των φλερτ με τη Ρωσία και την Κίνα, θεωρώντας ότι θα υποχρεώσει εν τέλει τους δανειστές σε άτακτη αναδίπλωση και υποχώρηση προ του κινδύνου να χάσουν τον έλεγχο. Πιστεύει ότι τους θέτει προ ενός διλήμματος που θα τους οδηγήσει σε υποταγή στις ελληνικές επιδιώξεις.

Παίζοντας το παιχνίδι αυτό ικανοποιεί παράλληλα και τις πλέον ριζοσπαστικές ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύοντας ότι έτσι θα εξασφαλίσει μεγαλύτερη ανοχή, ώστε να μπορέσει να υπερβεί τις κόκκινες γραμμές και να εγκαταλείψει τις προεκλογικές δεσμεύσεις. Υπάρχει όμως και μία τρίτη στόχευση, προς την κοινωνία. Προς αυτήν επιχειρεί η κυβέρνηση να δώσει… θέαμα, από τη στιγμή που αδυνατεί να δώσει άρτο. Έτσι πέφτουν στο τραπέζι εξεταστικές επιτροπές που στοχεύουν στην υπενθύμιση της ευθύνης των προηγούμενων κυβερνήσεων, ώστε να ενισχύεται η αίσθηση της έλλειψης εναλλακτικής λύσης, ακόμα και αν η κυβέρνηση δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της κοινωνίας.

Όλες αυτές οι ισορροπίες όμως, από το παιχνίδι με τη φωτιά με Ευρωπαίους, Αμερικανούς, Ρώσους και Κινέζους, μέχρι τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας, αν δεν τους βγουν όπως νομίζουν και σχεδιάζουν, γεγονός πολύ αμφίβολο, εμπεριέχουν το κίνδυνο ακόμη και μίας εθνικής καταστροφής. Και εδώ τίθεται το μείζον ζήτημα. Έχει η κυβέρνηση τη νομιμοποίηση για να εφαρμόσει αυτή την πολιτική; Γιατί δεν ψηφίστηκε για να οδηγηθεί σε ρήξη με την Ευρώπη, δεν ψηφίστηκε για να δοκιμάσουν σε πρακτικό επίπεδο τις θεωρητικές τους γνώσεις διάφοροι καθηγητές, δεν ψηφίστηκε για να αναζητήσει νέο γεωπολιτικό ρόλο για τη χώρα, για να θέσει σε δοκιμασία την ευρωπαϊκή πορεία της, για να αναδιατάξει τις συμμαχίες της. Και φυσικά δεν ψηφίστηκε για να διευρυνθεί το χάος στην οικονομία, να ενταθεί η ασφυξία στην αγορά, για να εξαπολύσει νέα φοροεπιδρομή εναντίον όσων έχουν πληγεί τα τελευταία χρόνια.

Δεν ψηφίστηκε για να φέρει την πλήρη πτωχοποίηση, να απαξιώσει την εναπομείναντα επιχειρηματικότητα, να εξισώσει στο επίπεδο της εξαθλίωσης και όσους είχαν ακόμη διαφύγει της καταστροφής. Δεν ψηφίστηκε για τις ιδεοληψίες του 4%. Ψηφίστηκε επειδή πίστεψε ο κόσμος ότι είχε ένα σχέδιο δράσης και εναλλακτικές προτάσεις, αξιόπιστες, οι οποίες είχαν πολλές πιθανότητες να γίνουν δεκτές από τους εταίρους. Η κυβέρνηση ψηφίστηκε για να χειριστεί με αξιοπρέπεια τις συζητήσεις τις διεθνείς σχέσεις της χώρας με την Ευρώπη, για να προσπαθήσει να βελτιώσει τους όρους δανεισμού, να διεκδικήσει ανάσες για έναν δοκιμαζόμενο λαό, για να διορθώσει κοινωνικές αδικίες και για να προσπαθήσει να διεκδικήσει τις προϋποθέσεις επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας.

Επειδή λοιπόν δεν έχει τη νομιμοποίηση να ρίξει τη χώρα στα βράχια, να την βγάλει από την Ευρωζώνη, να διακινδυνεύσει ένα πιστωτικό γεγονός, να την καταστήσει μπαταχτσή, να επιστρέψει σε εθνικό νόμισμα, να την απομονώσει από τους συμμάχους της, ίσως η καλύτερη λύση θα ήταν να απευθυνθεί στον λαό. Να ζητήσει νομιμοποίηση για τα παίγνια και τα ενδεχόμενα αποτελέσματά τους. Άλλωστε πληθαίνουν οι φωνές, ακόμη και εντός του ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρούν ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
 
* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)
zourop@otenet.gr