Παλιές Ιστορίες με Βλακείες

Κάποτε λοιπόν, φρέσκος εγώ στην Αγγλία τότε, χωρίς να έχω προλάβει να ενημερωθώ ακόμη, κάθισα να παρακολουθήσω αγώνες τένις απ’ το Wimbledon. Λόγω ελλιπούς ενημέρωσής μου, έπιασα το τουρνουά προς το τέλος του. «Απ’ τ’ ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα», σκέφτηκα. Μου έκανε εντύπωση ότι σε όποιο κανάλι και να γύρναγα τον δέκτη μου, οι σχολιαστές επαναλάμβαναν την φράση: «of great significance», σαν μαγνητόφωνα. Ο,τι και να ’κανε ο παίκτης μέσα στο γήπεδο ήταν κεφαλαιώδους σημασίας, ακόμη κι όταν έτρωγε την μπανάνα του κι έπινε το δυναμωτικό του στα διαλείμματα. Επειδή το τουρνουά τελείωνε, δεν πρόλαβα να αντιδράσω.

 

Πρόλαβα όμως την επόμενη χρονιά, που έπιασα το τουρνουά απ’ την αρχή. Η φράση της μόδας τότε ήταν: «he/she watches the ball like a hawk» (παρακολουθεί την μπάλα σαν γεράκι). Και να ξανά – μανά γεράκια, δώσ’ του κι άλλα γεράκια, με αφήνιασαν με τα γεράκια. 40 – 50 φορές την ώρα λέμε ώρα, δεν ήταν μια φορά και πέρασε. Κάθομαι και γράφω ένα γραμματάκι στο  BBC. Ανάμεσα στα άλλα «ευγενικά» που τους είπα ήταν και το εξής: «Αφού επιμένετε να μεταδίδετε σε στερεοφωνικό ήχο, δεν μπορείτε να βάλετε τον ήχο απ’ το γήπεδο στο ένα κανάλι και τους ηλίθιους στο άλλο, ώστε εγώ, που έχω επενδύσει σε στερεοφωνική συσκευή, να μπορώ να απομονώνω τους ηλίθιους και να κρατάω μόνο τον ήχο απ’ το γήπεδο;» Τους το έστειλα με πλήρη στοιχεία μου.

 

Κάτι φίλοι που παρακολουθούσαμε τένις μαζί, μου είπαν ότι οι υπάλληλοι εκεί μέσα έχουν πάρει ειδική εκπαίδευση για να μπερδεύουν τους παραπονούμενους.

«Θα σε τρελάνουν!» μου δήλωσε ο Ντέιβιντ και τον άκουσα βερεσέ κι έστειλα το γράμμα μου. Σε δυο ημέρες, να και η απάντηση. Μου έγραψε μια κάποια κ. Fitzpatrick από το BBC. Μπλα μπλα μπλα στην αρχή και εκεί προς το τέλος, φτάσαμε και στο ζουμί:

«Καταλαβαίνω ότι δεν σας αρέσει η ποιότητα του σχολιασμού μας, αλλά δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσοι τον έχουν επαινέσει», μου δήλωσε, έτσι ξαφνικά, λες και την είχα ρωτήσει και αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

 

Παίρνω φόρα και γράφω άλλο γράμμα, στην ίδια διεύθυνση με το πρώτο, αλλά ονομαστικά στην κ. Fitzpatick, που ήξερα το ονοματάκι της πια.

«Αγαπητή κ. Fitzpatick, είτε δεν θέλετε είτε δεν μπορείτε να καταλάβετε αυτά που σας λέω. Το θέμα μας, αν θυμάμαι καλά, δεν ήταν σε πόσους αρέσει ο σχολιασμός σας, που είναι σίγουρο ότι αρέσει σ’ όλους τους κουτούς, που βάσει διεθνών στατιστικών, αποτελούν το 97,4% του πληθυσμού. Το θέμα μας ήταν αν ο σχολιασμός σας είναι καλός ή κακός κι όταν ο σχολιαστής σας μου λέει, τουλάχιστον 40 φορές την ώρα, ότι ο επαγγελματίας παίκτης στη μέση ενός αγώνα του μεγαλύτερου τουρνουά τένις στον κόσμο, παρακολουθεί την μπάλα σαν γεράκι, ε, τι στην ευχή θέλετε να παρακολουθεί; Τα μπούτια της απέναντι δεσποσύνης;» Υπογραφή, στο φάκελο, γραμματόσημο και στο κουτί.

 

Το συζητήσαμε με την παρέα το ίδιο βράδυ, τους έδωσα και αντίγραφο του γράμματός μου και το τι γέλια κάναμε, δεν περιγράφεται. Ο απαισιόδοξος Ντέιβιντ μου είπε:

«Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Δεν παίρνουν χαμπάρι αυτοί».

 

Πήραν όμως! Την άλλη μέρα, όταν στηθήκαμε να παρακολουθήσουμε τένις, τ’ αυτιά μας ήταν τεντωμένα, μήπως και μας ξεφύγει κάνα γεράκι, αλλά κομμένα τα γεράκια από εκείνη την ημέρα. Οι εγγλέζοι τρελάθηκαν!

«Ρε αθεόφοβε Έλληνα, τα κατάφερες!» μου έλεγαν και δώσ’ του κι άλλα συγχαρητήρια και γέλια.

«Πάω σπίτι μου να φέρω μπίρες», είπε ο Μάρτιν. «Πρέπει να γιορτάζουμε την νίκη μας!»

«Μπίρες έχει στο ψυγείο μου. Πάρε από ’κεί λοιπόν κι εμένα να μου φέρεις τη δικιά μου και ποτήρι», έδωσα οδηγίες εγώ. Άλλη έπιναν εκείνοι (3,2% αλκοόλ)  άλλη εγώ (5,7%). Καταλάβατε;

 

Βλέπεις, οι εγγλέζοι είχαν μάθει πια να πίνουν την μπίρα τους κρύα, γιατί την πρώτη φορά που πήγα στην Αγγλία, την έπιναν σε θερμοκρασία περιβάλλοντος, ήτοι, για τον μήνα που συζητάμε (αρχές Ιουλίου,) περίπου σ’ όποια θερμοκρασία έπιναν και το… τσάι τους.

 

Άλλη μια φορά, είχαμε ένα μπάρμπεκιου στον κήπο μου. Προσκαλεσμένοι οι συνήθεις ύποπτοι: Μάρτιν, Ντέιβιντ και Πωλ με τις γυναίκες τους. Και εκεί που όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν, τους έπιασε το πατριωτικό τους τούς εγγλέζους κι άρχισαν να βρίζουν τους Γερμανούς. Το είχα ξαναδεί το έργο κι άλλες φορές στο παρελθόν. «Επαναλήψεις θα κάνουμε τώρα;» σκέφτηκα και προσπάθησα να τους ηρεμήσω, αλλά δεν ηρεμούσαν με τίποτα. Πήρα τον λόγο λοιπόν και χαρακτήρισα τον Τσόρτσιλ ‘μοχθηρό και τυχάρπαστο απατεώνα’ κι έγινε το «έλα να δεις» στον κήπο μου! Οι φωνές τους ακούγονταν μέχρι πέρα και μαζεύτηκαν κι άλλοι γείτονες, απρόσκλητοι αυτοί, για να μας χωρίσουν, αφού νόμισαν ότι τσακωνόμαστε. Και το αντιγερμανικό μένος να φουντώνει, σαν φωτιά σε ξερή χλοολιβαδική έκταση, που τη χτυπάει το μελτέμι!

 

Πίστεψα ότι μόνο η Κάρολ κι εγώ θα καταναλώναμε το βαρελάκι (10 γαλόνια = 45 περίπου λίτρα) με την γερμανική μπίρα που φύλαγα για το τέλος και δεν πίνονται 45 λίτρα μπίρα από δυο ανθρώπους μονομερίς. (Δεν κρατάει για την άλλη μέρα). Πρόβλημα! Φοβόμουνα ότι οι εγγλέζοι θα περιφρονούσαν το γερμανικό προϊόν. Μόλις όμως ακούστηκε το «φσσσσς», όταν πέρασα την κάνουλα στο βαρελάκι, σταμάτησαν οι φωνές, ξεχάστηκαν οι Γερμανοί, ο Τσόρτσιλ, ο Χίτλερ, ο πόλεμος, όλα! Μια ησυχία επικράτησε στον κήπο και ξαφνικά, μόλις διαπίστωσαν ότι η κάνουλα λειτουργούσε ικανοποιητικά και μπορούσαμε να πιούμε, μια οχλαγωγία, ένα στριμωξίδι γύρω απ’ το βαρελάκι, το «έλα να δεις». Και ήπιαν όλοι! Προσκεκλημένοι κι απρόσκλητοι. Εκείνοι οι απρόσκλητοι ήταν οι χειρότεροι όλων! Τέτοια ζήτηση είχε η γερμανική μπίρα, που εγώ που τους σερβίριζα, δεν πρόλαβα να πιω δεύτερο μισόλιτρο… και τα περάσαμ’ όμορφα, όμορφα, όμορφα… Αυτά!

 

ο θείος Τάκης  Παναγιώτης Περράκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά

 

της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και

 

Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που σας επιτρέπουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.

 

Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.