Η Σοφία του Λαού στις Παροιμίες Φαίνεται

Ανέκαθεν θαύμαζα τη λαϊκή σοφία! Εννοώ λαϊκή σοφία στις παροιμίες, όχι στην κάλπη. Υπάρχουν πάρα πολλές και ορισμένες είναι και αλληλοσυγκρουόμενες και αυτοαναιρούμενες, που είναι φυσικό, γιατί δεν είναι όλες οι καταστάσεις ίδιες.

 

Τα λέγαμε προχτές όλ’ αυτά σε μια ταβέρνα και δήλωσα ότι, με τα όσα ακούω τους τελευταίους μήνες, γελάω, δηλαδή τι γελάω; ξεκαρδίζομαι στα γέλια. Μου είπαν ότι είμαι αναίσθητος και δεν συμπονώ τον λαό που υποφέρει. Ναι, μπορεί, αλλά μήπως εγώ δεν υποφέρω; Εγώ τι είμαι, δηλαδή; Δεν είμαι λαός; Προύχοντας είμαι και δεν το ήξερα; Έπειτα, πότε με συμπόνεσε εμένα ο λαός, που όποτε γίνονται εκλογές, καταπίνουν τα ψέματα που τους σερβίρουν αμάσητα, σαν λουκουμάκια και ψηφίζουν τους πιο άχρηστους, που μη έχοντας τι άλλο να πουν, λένε τις μεγάλες κουβέντες, όπως «αλλάζουμε την Ευρώπη». (Τους «πιο άχρηστους» είπα, όχι ότι οι άλλοι είναι χρήσιμοι). Εμένα λοιπόν γιατί με παίρνουν στο λαιμό τους; Αυτό είναι άλλο θέμα όμως. Εμείς για παροιμίες λέγαμε. Ή, για να επιστρέψουμε στο θέμα μας να πούμε: «στου κασίδη το κεφάλι, μαθαίνουν μπαρμπέρηδες», όπου κασίδης είμαι εγώ και μερικοί άλλοι σαν κι εμένα, που δεν φταίμε σε τίποτα.

 

«Στους τυφλούς, ο μονόφθαλμος βασιλεύει», ακούμε συχνά. Ποιος είναι ο μονόφθαλμος όμως και ποιοι οι τυφλοί; Θέλει συζήτηση το πράγμα. Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, πρέπει να πούμε ότι οι τυφλοί είμαστε εμείς, που μας παίζουν γαϊτανάκι οι πολιτικοί μας και πάμε πάντα όπου μας σφυρίζει ο τσοπάνος και κατά όπου γαυγίζει ο γκέκας. Τόσο πανέξυπνοι είμαστε. «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι». Άλλο γνωμικό αυτό, που όλοι το ξέρουμε αλλά μυαλό δεν βάζουμε και τραβάμε για την… απώλεια με το κεφάλι ψηλά, λες και έχουμε κάνει κάνα μεγάλο κατόρθωμα, κάνοντας πάντα το ίδιο λάθος. «Όποιος καεί με τον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι», λέει άλλη παροιμία μας κι εμείς καιγόμαστε συνεχώς με τον χυλό, χωρίς να σκεφτούμε ούτε μια φορά να τον αφήσουμε να κρυώσει λίγο.

 

Το ακούσατε το άλλο; Ο ΣΥΡΙΖΑ, λέει, θέλει να συζητήσει με την «Ένωση Κεντρώων». Το άκουσα, απόρησα και… ανατρίχιασα! Μα τι στην ευχή κοινό έχουν τα δυο κόμματα; Δηλαδή, τι θέλουν να μας πουν; Ότι είμαστε τόσο ανεγκέφαλοι εμείς και δεν καταλαβαίνουμε την συνάφεια; –στην προκειμένη περίπτωση και μ’ άλλα λόγια, μόνον εγώ, γιατί εσείς μπορεί να έχετε καταλάβει κιόλας. Να σας πω τι κατάλαβα εγώ; Κατάλαβα ότι, αφού η κυβέρνηση έσπασε την μούρη της στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών και εισέπραξε ένα μεγάλο «ΟΧΙ» απ’ όλους (για να πάρει και κάνα «ναι» έγινε το συμβούλιο, απ’ όποιον να ’ναι) και αφού έρχονται, μέχρι τέλος τους χρόνου, δύσκολα νομοσχέδια προς ψήφισιν, ψάχνουν να βρουν κι άλλους συμμάχους, γιατί το ψυχανεμίζονται ότι θα τους φύγουν μερικοί και η ισχνή πλειοψηφία των 3 δεν θα επαρκέσει για να τα περάσουν, οι δε «Ανεξέλεγκτοι» δεν θα είναι αρκετοί. Θέλουν να πάρουν λοιπόν και τους Κεντρώους μέσα, που τι είχαν τι έχασαν; Μήπως θα την ξαναδούν τη Βουλή; Θα τους δώσουν κι ένα υπουργείο, το «σέντρα – φύλα – ρούχα», ας πούμε, που λέγαμε παιδιά, –πώς; δεν υπάρχει τέτοιο υπουργείο; ε, ας φτιάξουν ένα!– και αυτό μου θυμίζει μια άλλη παροιμία, την εξής; «Σ’ τις εννιά του μακαρίτη, άλλος μπαίνει μέσ’ το σπίτι». Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι νεκρός ακόμη, αλλά έτσι όπως τα έχει κάνει, με τη διγλωσσία του και τις ψευτιές του, ο καιρός του 4% δεν είναι και πολύ μακριά, άσε που έχουν συρρικνωθεί και οι τετραετίες σε επταμηνίες και, πολύ φοβάμαι, ετούτη τη φορά, σε τετραμηνία. Τα λένε οι παροιμίες αυτά. Μία λέει׃ «Όπως στρώσεις, θα κοιμηθείς» και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έστρωσε καλά. Πόσες φορές νομίζουν οι… επιστήμονες που έχουν μαζευτεί εκεί μέσα, σαν τον κ. Ν. Φίλη, ας πούμε, ότι μπορούν να μας κοροϊδέψουν; Πάει στην ευχή πια, καταλάβαμε! Όσο κουτοί κι αν είμαστε, –και είμαστε!– καταλάβαμε ότι το «σκίζουμε τα μνημόνια» μόνο για να πάρουν τις εκλογές ήταν και το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης το έκαναν… σερβιέτες, απ’ αυτές με τα φτερά και πέταξε σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη. Μόνο το «Αλλάζουμε την Ευρώπη» μας έχει μείνει ακόμη, που είναι και το αποκορύφωμα του θράσους και το χρησιμοποιούν ακόμη. Μόλις προχτές το άκουσα στην δήλωση του πρωθυπουργού, αμέσως μετά το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών. Σας βρίζει, μ’ αυτά που λέει, σας αποκαλεί ανεγκέφαλους, όταν λέει τέτοια. Κι αν είσαστε, δικαίωμά σας, αλλά μην πηγαίνετε στις κάλπες κάθε φορά που προκηρύσσονται εκλογές. Δεν σας χρωστάω τίποτα, έτσι δεν είναι; Γιατί σας βρίζει μ’ αυτά που λέει; Γιατί α) δεν τα πιστεύει ούτε ο ίδιος και β) εμείς, το 2% της Ευρώπης, θα αλλάξουμε τους Ευρωπαίους; Και θα τους κάνουμε τι; Φιλοδοξία μας είναι να κάνουμε την Ευρώπη το ίδιο μπάχαλο, που έχουμε κάνει το Ελλαδιστάν! Σας κοιτάζει μ’ εκείνο το χαζοχαρούμενο χαμόγελό του μέσα απ’ το γυαλί κι είναι σαν να σας λέει: «Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, αλλά είσαστε τόσο ζωντόβολα που τα πιστεύετε και με ψηφίζετε». Γιατί γίνονται όλ’ αυτά; Απλό: Γιατί «Των πολλών ο θάνατος, ουκ έστιν θάνατος!» άλλη παροιμία αυτή, απ’ την αρχαιότητα.

 

Απ’ ό,τι βλέπετε λοιπόν, υπάρχουν παροιμίες για όλες τις καταστάσεις κι αυτό που μου έλεγε ένας φίλος μου πριν απ’ τις εκλογές του Ιανουαρίου, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, ωραία τα έλεγε κι έπρεπε να τους ψηφίσουμε για να έρθει η αλλαγή, είχα να απαντήσω ότι αλλαγή μας υποσχέθηκε και ο Andrew Papandrew και μας έφερε σ’ αυτό το αδιόρθωτο χάλι. «Αν δεν μας κάνει», συνέχιζε ο φίλος μου, «σε 3 μήνες, άλλος». Ναι αλλά πώς; Με τόση βλακεία που κυκλοφορεί στα κεφάλια μας, πώς θα τους αλλάξουμε; Κι εδώ θυμήθηκα άλλη μια παροιμία: «Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Πού να βρεθούν αυτά τα παιδιά όμως; Εδώ γύρω δεν είναι πάντως…

 

ο θείος Τάκης  Παναγιώτης Περράκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά

 

της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες. Ο καφές εκεί, ειδικά απ’ τον Κώστα Παραρά, είναι υπέροχος!

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπίρες και γρήγορη, πολύ καλή εξυπηρέτηση. Έχουν και δυο chef de cousine καταπληκτικούς, τον Ηλία Κόκκορη και τον Γιάννη Μήτσο. Δοκιμάστε την μαγειρική τους και θα με θυμηθείτε.

 

Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.