Κυνηγάμε την ουρά μας…

Ποια ουρά; θα ρωτήσετε. Δεν έχουμε ουρά. Το ξέρω αυτό, αλλά δεν εννοούσα την δική μας την ουρά. Σκύλο να κυνηγάει την ουρά του έχετε δει; Αν όχι, κοιτάξτε την κυβέρνηση. Όλο και κυνηγάνε την ουρά τους, που όλο τους ξεφεύγει, δεν τους κάθεται, πώς το λένε τώρα; Δεν τους βγαίνει κανένας σχεδιασμός τους, αν υποτεθεί ότι μπορούν να σχεδιάσουν κάτι, οτιδήποτε, πράγμα για το οποίο ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω.

 

Θα τους παραχωρήσω το ελαφρυντικό… όχι του πρότερου έντιμου βίου, μωρέ, δεν είναι ελαφρυντικό αυτό, αφού όλοι μας μέχρι να εγκληματήσουμε, να παραβούμε τον νόμο τέλος πάντων, έντιμοι είμαστε, αλλά το ελαφρυντικό του μη ελθόντος χειμώνα. Όλοι είχαν ελπίσει ότι με τον χειμώνα, τους δυνατούς ανέμους του, θα ανακόπτονταν οι ροές των μεταναστών, αλλά μας ήρθε ξαφνικά η άνοιξη μέσα στον Φλεβάρη και οι προσφυγομετανάστες συνέχισαν να καταφθάνουν και να πνίγονται στα νερά του Αιγαίου, που ήταν κάτι απρόβλεπτο, –το ότι πνίγονταν ήταν προβλέψιμο–  και πώς να το προβλέψει η κυβέρνηση ή όποιος από μας με τόσες ροές, που με το ελληνικό μας δαιμόνιο, του πιο έξυπνου λαού του κόσμου, δεν μπορούμε να προβλέψουμε ούτε τα 5 απ’ τα 45 νούμερα του τζόκερ, όσο για το από κάτω, μη σκάτε, το βρίσκω και μόνος μου.

 

Παρά τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης λοιπόν, οι πρόσφυγες συνεχίζουν να μας έρχονται και δεν συνωθούνται πλέον μόνο στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, αλλά και στον Πειραιά και σε όλοι την χώρα, μέχρι την Ειδομένη και τα άλλα σύνορα, πλην των ελληνοτουρκικών και μένα με απασχολούν πολλά ερωτήματα, όπως π.χ. πόσους μπορούμε να αντέξουμε ακόμη ή, που είναι και το σπουδαιότερο, τι θα γίνει αν οι βόρειοι γείτονες και οι χώρες του Βίσεγκραντ δεν ανοίξουν τα σύνορά τους. Θα μείνουμε με κάμποσα εκατομμύρια μετανάστες, πρόσφυγες, πέστε τους όπως θέλετε, που δεν θα μπορούν να πάνε εκεί που θέλουν να πάνε, θα ξεμείνουν εδώ, δουλειά δεν θα ’χουν, –εδώ δεν έχουμε εμείς, εκείνοι πού θα την βρουν;– τα λεφτά τους θ’ αρχίσουν να τελειώνουν κι όταν δεν θα έχουν να φάνε και να ταΐσουν τα παιδιά τους, θα αγριέψουν, που θα είναι φυσικό! Και το ερώτημα που ανακύπτει αυτόματα σ’ αυτό το σημείο είναι εναντίον ποίου θα στρέψουν τον θυμό τους. Κατά των Αυστριακών; Και τι θα τους κάνουν; Δεν τους αφήνουν να πάνε στην Αυστρία. Εμείς θα την πληρώσουμε πάλι. Δικά μας σπίτια και καταστήματα θα κλέψουν, δικούς μας γέροντες θα ληστέψουν, δικές μας κοπέλες θα βιάσουν. Τα δραματοποιώ ε; Αυτό δεν σκεφτήκατε; Να μου το ξαναπείτε αυτό όμως σε κάνα εξάμηνο, αν δεν έχει βρεθεί λύση σύντομα.

 

Τότε θα θυμηθούν τα €3-4 που πήραμε από τα παιδιά τους για 0,5 λίτρο νερό, τα €2 που απαιτούσαμε να πληρώνουν για να τους αφήσουμε να φορτίσουν τα κινητά τους και πολλά άλλα και η συμπαράσταση των περισσοτέρων από μας προς αυτούς θα ξεχαστεί λόγω πείνας. Δεν μπορώ να προβλέψω ακριβώς τι θα γίνει τότε, είμαι σίγουρος όμως ότι δεν θα είναι κάτι ευχάριστο και μακάρι να βγω ψεύτης.

 

Θα μου πείτε τώρα: Και η Ευρώπη τι κάνει; Γιατί πρέπει να λέμε και του στραβού το δίκιο και να μην τα ρίχνουμε όλα τα ανάποδα στην κυβέρνηση. Ποια Ευρώπη; Από τότε που η Γερμανία έπαψε να μπορεί να επιβάλει τις επιθυμίες της στην υπόλοιπη Ευρώπη, η Ευρώπη είναι σε κώμα, ενώ από πέρσι το Γενάρη η Ελλάδα είναι κλινικώς νεκρή. Ευρώπη ήταν η Γερμανία, αυτή ήταν ο τροφοδότης λογαριασμός, εκείνη έδινε τις εντολές και χάραζε γραμμή. Τώρα δεν μπορεί να επιβληθεί ούτε στις συμμάχους της Αυστρία και Σουηδία. Μια ματιά στον ευρωπαϊκό χώρο θα σας πείσει. Ο νότος υποφέρει, ακυβερνησία σε Ισπανία και Πορτογαλία και ο λόγος είναι απλός: Φτώχια! Οι υπόλοιποι αναρωτούνται μέχρι πότε θα διαρκέσουν οι ημέρες των παχέων αγελάδων. Οι Άγγλοι θα κάνουν δημοψήφισμα για έξοδο ή παραμονή στην ΕΕ. Ένα μικρό χάος επικρατεί απ’ άκρου εις άκρον και όσο πάει και μεγαλώνει.

 

Εμείς συζητάμε ακόμη αν θα κάνουμε αξιολόγηση, πώς θα κάνουμε την αξιολόγηση, αν την κάνουμε, ποιοι θα κατασκευάσουν τα κέντρα υποδοχής, αν τα κατασκευάσουμε, ποιους θα φορολογήσουμε περισσότερο, –τα εισοδήματα άνω των €30.000, απ’ ότι διάβασα, που σημαίνει ότι του σπρώχνουμε κι αυτούς προς την φοροδιαφυγή,– τι θα κάνουμε με τους προσφυγομετανάστες, αν κάνουμε κάτι και μ’ αυτούς και τράβα καλούμπα. Η διαχείριση του θέματος αυτού γίνεται όπως και του χρέους και των μνημονίων: Βουστροφηδόν! Αν βγάλουμε άκρη ποτέ, να μου γράψετε εμένα. Περιστρεφόμαστε γύρω-γύρω, κυνηγώντας την ουρά μας που δεν την πιάνουμε ποτέ. Κι αν ο σκύλος καταφέρει κάποτε να πιάσει την ουρά του, μπορείτε να μου πείτε τι θα την κάνει; Καλά, θα ρωτήσω τον κ. Φλαμπουράρη ή τον κ. Φίλη, τον «επιστήμονα».

 

Μέχρι η Αλβανία κλείνει τα σύνορά της. Ποια; Η Αλβανία! (Με τα δόντια το κρατάω να μην μου ξεφύγει…) Για να προστατεύσει την πληθυσμιακή της σύσταση; Όταν οι ροές πήγαιναν ανάποδα και μας ερχότανε από ’κεί κάθε καρυδιάς καρύδι, δεν σκέφτηκαν να τα κλείσουν. Κάτι τέτοια ακούω και εκρήγνυμαι και μου λένε ότι είμαι νευρικός και ιδιότροπος, που δεν είμαι ούτε το ’να ούτε τ’ άλλο. Απλώς αλλεργικός στην αλακία (με «μ» μπροστά) είμαι. Αν τους στείλουμε πίσω όσους μας έστειλαν τότε, τι θα τους κάνουν; Δεν μου φταίνε όμως οι φουκαράδες οι Αλβανοί, ας τους αφήσουμε στην ησυχία τους.

 

Και παρ’ όλ’ αυτά, ο πρωθυπουργός βγαίνει πάντα γελαστός στις φωτογραφίες. Δεν έχω καταφέρει να το καταλάβω αυτό. Η μόνη εξήγηση που μου φαίνεται να έχει κάποια λογική είναι ότι γελάει με τα χάλια της κυβέρνησής του. Λέτε;

 

ο θείος Τάκης  Παναγιώτης Περράκης

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες και γρήγορη, πολύ καλή εξυπηρέτηση.

 

Και

 

Της ταβέρνας «Τα Φανάρια», Σταϊκοπούλου 13, με σπιτική, ελληνική κουζίνα, άμεμπτη καθαριότητα, φαγητά της ώρας στα κάρβουνα και οικογενειακή, φιλική ατμόσφαιρα και γρήγορη κι ευγενική εξυπηρέτηση.

 

Στο «Popeye bistro» προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους, εκτός των άλλων. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.