Ο τελευταίος πυλώνας της τραπεζικής ένωσης: δημιουργία ταμείου για την ασφάλεια των καταθέσεων

Την επομένη της χρηματοοικονομικής κρίσης έσφιξαν τα λουριά στις ασταθείς τράπεζες. Δημιουργήθηκε μια Τραπεζική Ένωση για την Ευρωζώνη με τρεις κεντρικούς άξονες. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα εποπτεύει τις πρακτικές των εθνικών τραπεζών, ένας μηχανισμός στήριξης των προβληματικών τραπεζών τέθηκε σε ισχύ το 2016 και το μόνο που απομένει είναι ένας φορέας για την ασφάλεια των καταθέσεων. Ήταν όμως η σωστή λύση; Θα ήταν ορθότερο να δημιουργηθεί ένας νέος φορέας ως Ευρωπαϊκός επόπτης των τραπεζών. Θα ήταν η καλύτερη λύση.

 

Έστω και η εποπτεία από την ΕΚΤ όμως είναι καλύτερη από το κατακερματισμένο εθνικό σύστημα που είχαμε πριν όπου τα κράτη μέλη συναγωνίζονταν για τη μικρότερη τραπεζική εποπτεία. Ήταν ένας από τους παράγοντες που μας οδήγησε στην οικονομική κρίση. Στη διάρκεια της κρίσης, οι διασώσεις ήταν ο κανόνας. Αυτό όμως διόγκωσε το κυβερνητικό χρέος. Τώρα ισχύει ένα σύστημα στα πρότυπα των ΗΠΑ όπου οι επενδυτές διαχειρίζονται τους κινδύνους. Εμείς φυσικά πρέπει να αποφύγουμε τις ακούσιες συνέπειες των διασώσεων με ίδια μέσα που αντί να μειώνουν τους κινδύνους, αυξάνουν την έλλειψη εμπιστοσύνης.

 

Αυτό απαιτεί πρώτον την ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης για αυτό η εγγύηση των καταθέσεων και ο ανασταλτικός μηχανισμός είναι καίριας σημασίας αλλά και η διάσωση με ίδια μέσα να γίνεται αναλογικά και δίκαια. Ωστόσο η Γερμανία εξακολουθεί να διαφωνεί με ένα σύστημα εγγύησης καταθέσεων ισχυριζόμενη πως αναδιανέμει τον κίνδυνο σε όλη την ΕΕ. Οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται.