Omega Project 3: Μία ξεχωριστή βραδιά στο στολίδι του Άργους
Αξίωμα: Όταν επί σκηνής «ξεπερνάς» και πλουτίζεις το ηχογραφημένο έργο σου, διεκδικείς αυτομάτως μια εξέχουσα θέση στα μουσικά πράγματα!
Θυμήσου. Θυμήσου τις ατελείωτες έντονες συζητήσεις με φίλους, συνοδοιπόρους και «συγκάτοικους στη τρέλα» που ονομάζουμε Μουσική. Κείνες που καταρρίπτουν την 24ωρη διάρκεια της μέρας που συμβατικά ορίσαμε μεις οι ίδιοι μετρώντας πάνω-κάτω τη διάρκειας μιας περιστροφής της Γης γύρω από το άξονα της, και μας θέλουν να καταβροχθίζουμε τις ώρες στο πι και φι συζητώντας ένθερμα πόσο πολύ προτιμάμε τη ζωντανή εκτέλεση του τάδε τραγουδιού από την «πρωτότυπη» ηχογράφηση, ενώ ακούμε για πολλοστή φορά το “Made In Japan”, το “Live and Dangerous”, το “Blazing Away”… Ξέρεις εσύ. Όταν δε μας φτάνει η μέρα λέμε!
Σε προ(σ)καλώ τώρα να θυμηθείς κάποιες ακόμη πιο -κυριολεκτικά- ζωντανές μνήμες από τα best of της ζήσης σου. Αν είσαι «άρρωστος συναυλιάκιας» και του λόγου σου, με νιώθεις πέρα ως πέρα όταν ομολογώ πως μια από τις σημαντικότερες εμπειρίες της δικής μου, παραμένει η συναυλία των λατρεμένων μου Camel στο ΡΟΔΟΝ στα τέλη του 2000 όπου μας πήραν τα ζουμιά όλους ανεξαιρέτως, πάνω και κάτω από τη σκηνή!
Προς τι τούτος ο πρόλογος αναρωτιέσαι… Σε πήγα βόλτα να θυμηθείς τέτοιες μοναδικές στιγμές ώστε να σε φέρω όσο γίνεται πιο κοντά μου πριν καταθέσω εδώ την ανταπόκρισή μου. Ώστε να έρθεις όσο γίνεται «δίπλα» μου σε αυτό που βιώσαμε όσοι τυχεροί βρεθήκαμε στο στολίδι της Αργοναυπλίας, την αίθουσα πολιτισμού «Μέγας Αλέξανδρος» το περασμένο Σαββατόβραδο (23/4). Κι αν το οπτικο-ακουστικό θέαμα της ομάδας «χαντακώθηκε» στην καταρρακωμένη Ελληνική πραγματικότητα του σήμερα, ας όψεται η καθοδηγούμενη Κρίση… Τι εννοώ;
Το καλλιτεχνικό απόβαρο τούτης της πανέμορφης συλλογικής προσπάθειας θα έχαιρε της δημοσιότητας και της λάμψης που της αρμόζει, μονάχα όταν το Άργος υπήρξε επίκεντρο του Μυκηναϊκού Πολιτισμού και η Ελλάδα γενέτειρα της Τέχνης!…
Για όσους τυχών άκουσαν το “Hope” μετά την παρουσίασή του από τη στήλη Local Heroes πριν δύο μήνες, καταγράφω καταρχάς το εξής σημαντικότατο: αυτό που βιώσαμε στο Άργος από σκηνής, ήταν ένα άλλο ζώο!!! Εντελώς όμως.
Διότι επί σκηνής, τη θέση της «κινηματογραφικής γραφής» του ηχογραφήματος πήρε μια ολοκληρωμένη μπάντα που, ναι μεν κράτησε κι εδώ το ρόλο των πλήκτρων πρωταγωνιστικό, όμως προσέδωσε συγχρόνως και τη μοναδική «γκρούβα» που το μπασοτύμπανο γεννά & μεταλαμπαδεύει! Με άλλα λόγια την ίδια στιγμή που οι Μπογάς & Τζούρας οδήγησαν τη βραδιά επικολυρικά, ο εμπνευστής & ηγέτης Μητρόπαπας έλαμψε ως ουσιαστικότατος τυμπανιστής με χρώμα, ιδέες και άποψη, ενώ αριστερά του ζωγράφισε εξίσου ουσιαστικά ο Γιάννης Κουτσουδάκης με μπασογραμμές/ποίημα. Νύχια κοφτερά βγήκαν επίσης και από τη συμμετοχή της ηλεκτρικής κιθάρας που εκλείπει παντελώς από το δίσκο και επί σκηνής χειρίστηκε σοφά και μετρημένα ο Γιώργος Νικολαίδης. Αν τέλος προσθέσουμε στη συνταγή τους τρεις ηθοποιούς που «ζωντάνεψαν» το μελαγχολικό θεματικό αυτό έργο με στωικές αφηγήσεις (Χρύσα Σαββάκη, Ρένα Λύκου & Αλέξανδρος Μουσούρος), τα διαδραστικά φώτα και τα πανέμορφα προβαλλόμενα σχέδια που προβλήθηκαν από την αρχή έως το τέλος ως background, έχουμε αυτό που λέμε Ολοκληρωμένο Θέαμα Ολκής.
Ονειρεύομαι τούτο το περιπετειώδη θίασο να ταξιδεύει ολούθε, ώστε να μεταλαμπαδεύσει την μοναδική του πρόταση όσο το δυνατόν περισσότερο. Και δεν τους ονειρεύομαι μονάχα στις μεγάλες πόλης της πολυπαθούς Ψωροκώσταινας. Τους θέλω και στα Εξωτερικά, αφού είναι εκεί που με το καλό θα βρουν το χειροκρότημα που τους πρέπει!…
Φωτoγραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν (livphotographs.com)
