Το μπουζούκι είναι όργανο… άρα ο χωροφύλακας είναι μπουζούκι

Του Άκη Ντάνου

ΤΟΝ ΓΝΩΣΤΟ συνειρμό από το μάθημα της «Λογικής»που κάποτε διδασκόταν στα σχολεία μου θύμισε ένας”ποταμίσιος” σχολιαστής σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης (Aristos Doxiadis), των δηλώσεων του υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων Κώστα Γαβρόγλου στον «Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής» σχετικά με την «Πανεπιστημιακή Ειρήνη» στους χώρους των Πανεπιστημίων.

ΑΦΟΡΜΗ του σχολιασμού υπήρξε η «κατάληψη» μιας αίθουσας, από φοιτητές που πρόσκεινται στον «Ρουβίκωνα»-όπως και από όλες τις άλλες φοιτητικές παρατάξεις- και η ρητορική ερώτηση του υπουργού «πού είναι το φοιτητικό κίνημα, πού είναι οι φοιτητές να διεκδικήσουν τους χώρους τους και την ακαδημαϊκή ειρήνη;». Από αυτή την φράση συμπέρανε ο εν λόγω σχολιαστής, το όνομά του μου είναι αδιάφορο, καθώς και όσοι φίλοι προσέτρεξαν να αγκαλιάσουν αυτή την τοποθέτηση ότι «Η δημοκρατία των τραμπούκων έχει βρει τον θεωρητικό της».

ΤΟ ΤΙ ΕΝΟΧΛΕΙ όσους τον συντρέχουν με πάνω από 100 κοινοποιήσεις είναι φανερό. Η συλλογικότητα και η συμμετοχή στα κοινά. Μάλιστα για να ενισχύσουν τις απόψεις του ατομικισμού φτάνουν να υποστηρίξουν ότι φταίει το θύμα κι όχι ο θύτης, όπως λίγο ή πολύ υπαινίσσεται κάποια  (Vivian Efthimiopoulou): «Δλδ τι προτείνει να κάνουν; Αυτό που είχε κάνει ο Καλαμπόκας και κατέληξε στη δολοφονία του Τεμπονέρα;». Με άλλα λόγια, η συλλογική στάση και συζήτηση ενός προβλήματος μπορεί να οδηγήσει σε ακρότητα. Ίσα, ίσα θα λέγαμε πως η συλλογική αντιμετώπιση ενός προβλήματος θα μπορούσε να δώσει λύσεις χωρίς να χρειαστεί να φτάσει κανείς σε ακρότητες.

ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, πως ο Ιωάννης Καλαμπόκας ήταν δημοτικός σύμβουλος και τοπικός πρόεδρος της οργάνωσης ΟΝΝΕΔ Πάτρας και δεν ανέλαβε να συζητήσει, αλλά να υπερασπιστεί τις απόψεις της ΝΔ με τριάντα περίπου οπλισμένα μέλη της νεοδημοκράτικης φοιτητικής παράταξης, που έβλεπαν ως αλήτες και περιθωριακούς όσους διαφωνούσαν με τις απόψεις τους. Ας μην ξεχνάμε πως ο δολοφόνος του Τεμπονέρα, όπως αποκάλυψε ο γιος του δολοφονημένου Νίκου Τεμπονέρα, ο Καλαμπόκας σήμερα εργάζεται ως προϊστάμενος της Εθνικής τράπεζας σε παράρτημα του Βόλου.. Για όσους δεν γνωρίζουν ή επιλεκτικά αποφεύγουν να θυμούνται, ήταν φθινόπωρο του 1990, όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανακοινώνει πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία που προέβλεπε μεταξύ άλλων λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ, κατάργηση της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων, επιβολή χρονικού ορίου στις σπουδές, πιθανό περιορισμό του πανεπιστημιακού ασύλου, επιβολή ομοιόμορφης ενδυμασίας κ.α. Υπουργός Παιδείας, ήταν ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, πουμερικά χρόνια αργότερα το 2003 θα γίνει ξανά υφυπουργός Παιδείας αυτή τη φορά με το ΠΑΣΟΚ!

ΠΟΙΟΙ ΕΝΑΙ ΟΙ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ; Προσωπικά έχω τοποθετηθεί για το ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές του Φεβρουαρίου 2015, μέσα απ αυτή εδώ την στήλη υποστηρίζοντας ότι αποτελεί κίνηση παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην Ελλάδα και πως δεν ανοίγει καμία σοσιαλιστική προοπτική οπότε γίνεται κατανοητό πως δεν επιθυμώ ούτε αποσκοπώ να υπερασπιστώ τις απόψεις του κάθε Γαβρόγλου. Άλλο όμως η συμμετοχή των φοιτητών στα πανεπιστημιακά θέματα και άλλο η συμμετοχή κομματικών παρατάξεων, όπως στο προκείμενο παράδειγμα η ΟΝΝΕΔ και όχι η ΔΑΠ. Οι πραγματικοί τραμπούκοι και δολοφόνοι έχουν προέλθει από τον κομματικό χώρο της Δεξιάς σε όλες της μορφές της. Μιας Ελληνικής δεξιάς, που είναι πιο κοντά σε φασιστοειδή εξαμβλώματα παρά στους Φιλελεύθερους, Νεοφιλελεύθερους και λοιπών αποχρώσεων ευρωπαίους συντηρητικούς.

ΦΥΣΙΚΑ και ο μαθητικός-φοιτητικός χώρος έχουν ανάγκη παρατάξεων, οι οποίες με βάση την ιδεολογία τους θα αναλύουν και θα προσεγγίζουν πολιτικά τα θέματα που άπτονται κυρίως των σπουδών τους. Είναι ανόητο να συνεχίζουν κάποιοι να ισχυρίζονται ότι οι φοιτητικές κυρίως παρατάξεις να ζητούν το απολιτικό του φοιτητικού χώρου. Οι σπουδές έχουν πολιτικό περιεχόμενο. Ακόμα και ο τρόπος διδασκαλίας ή το χτίσιμο των αμφιθεάτρων υποδηλώνουν ιεραρχικές ή μη δομές, όσο κι αν πολλοί εθελοτυφλούν και αναφέρονται απλά σε χώρους διδασκαλίας.

ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ παρατάξεις καλούνται να παίξουν έναν ιδιόμορφο ρόλο, επιστημονικό και πολιτικό, αν και στην Ελλάδα ταυτίζονται με τις κομματικές νεολαίες, εκτρεπόμενες από την πρωτογενή τους  φύση. Επειδή η συνοχή τους είναι πιο ισχυρή απ ότι στις κομματικές νεολαίες, υποκαθιστούν τις δεύτερες στον ρόλο του τροφοδότη και του πολιτικού «υποστηρικτή» του κόμματος. Πρόκειται για ιδιόμορφο πάντρεμα πολιτικής οργάνωσης με συνδικαλιστική χωρίς να αναγνωρίζει βασικές διαφορές συμπεριφοράς η μια ιδιότητα στην άλλη.

ΒΛΕΠΟΥΜΕ παράλληλα τα κόμματα όχι μόνο ότι δεν προσπαθούν να καταστήσουν εμφανείς τους διαφορετικούς ρόλους μεταξύ κομματικής νεολαίας και φοιτητικής παράταξης, αλλά, εν γνώση τους, τους ταυτίζουν χρησιμοποιώντας τις φοιτητικές κατά πρώτο και τις μαθητικές εκλογές κατά δεύτερο ρόλο, ως πολικό βαρόμετρο ή σφυγμομέτρηση της πολιτικής τους εμβέλειας. Κατέχοντας θέση στην λειτουργία των Πανεπιστημίων, οι φοιτητικές παρατάξεις, όχι απλά αποκτούν ντε φάκτο χώρους συνελεύσεων, γραφεία, αλλά υποκαθιστούν την λειτουργία των υπηρεσιών των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων αναλαμβάνοντας ακόμα και τις εγγραφές των φοιτητών στα σπουδαστικά έτη, διαμοιράζουν έντυπα των καθηγητών, φροντίζουν για την κατοίκηση των φοιτητικών εστιών κ.α.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ λειτουργίας των φοιτητικών παρατάξεων, είναι πλήρως αποδεκτό με την λειτουργία των κοινοβουλευτικών ή των αποβλεπόντων στην «εκπροσωπική δημοκρατία» κομμάτων ή σχηματισμών. Το πλαίσιο αυτό, το στεγανό αυτό εξουσίασης των φοιτητών από τα κόμματα άρχισε να απειλείται από την παρουσία αντιεξουσιαστικών και κυρίως αναρχικών κινήσεων στα πανεπιστήμια. Οι δομές έλεγχου των φοιτητών αρχίζουν να τρέμουν κι αυτό δεν αρέσει ούτε στην κομματικά ελεγχόμενη σύγκλητο, ούτε στις κομματικές-φοιτητικές παρατάξεις.

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ της φοιτητικής παράταξης του «Ρουβίκωνα» δεν ενόχλησε τον πολιτικό χώρο γιατί πήρε όπως όλες οι υπόλοιπες φοιτητικές παρατάξεις μια αίθουσα συνεδριάσεων, αλλά γιατί χαλάει όλο αυτό το εξουσιαστικό παιχνίδι των φοιτητικών παρατάξεων. Ποιό είναι το αδίκημά του δηλαδή; Το ότι μοιράζει τρικάκια με τις απόψεις του; Ας μην ξεχνάμε, τις δολοφονίες που προήλθαν από τον χώρο της δεξιάς. Ας μην ξεχνάμε τους τραμπουκισμούς της αριστεράς έξω από το κοινοβούλιο το 2011 κατά των αναρχικών. Ας μην ξεχνάμε τους Ρέϊτζερς και τους Κένταυρους. Μα πάνω απ όλα ας μην ξεχνάμε το δικαίωμα του κάθε φοιτητή να εκφράζει τις απόψεις του ελεύθερα και να μην κινδυνεύει να κοπεί στα μαθήματα επειδή δεν συνάδουν με τις απόψεις της καθεκυστυίας τάξης.

Ο ΦΟΒΟΣ των συστημικών φοιτητικών παρατάξεων δεν είναι ο κίνδυνος απώλειας ψήφων προς τους αναρχικούς, αφού ως γνωστόν οι αναρχικοί δεν συμμετέχουν σε αντιπροσωπευτικές διαδικασίας, αλλά το ξύπνημα της πάλης των τάξεων μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους από τον παροπλισμό της (demobilization), όπως αναφέρεται από σύγχρονους αναλυτές. Ο κίνδυνος των ταξικών αντιπαραθέσεων θα θέσει στο περιθώριο τις συναλλαγές υπηρεσιών με ψήφους και θα καταστήσει και πάλι το φοιτητικό κίνημα διεκδικητικό και πρόθυμο να ζήσει έναν νέο Μάη αμφισβήτησης. Το θέμα επομένως δεν είναι ότι «οι μολότοφ φωτίζουν όταν καίγονται, στο Ρουβίκωνας είναι Αναρχικοί, άρα το μόνο Πανεπιστήμιο που φωτίζει είναι αυτό που καίγεται», αλλά το ότι η παρέμβαση του Ρουβίκωνα στο συστημικό πανεπιστημιακό δίκτυο μπορεί να επιφέρει την κατάρρευση και άλλων συστημικών δικτύων. Όπως στην πληροφορική ή στην ψυχανάλυση έτσι και στον εκπαιδευτικό χώρο,  με βάση την συστημική θεωρία, η βλάβη σε ένα στοιχείο του συστήματος επηρεάζει ή μπορεί να επηρεάζει όλο το σύστημα καθώς και άλλα δίκτυα (οικονομικά, οργανικά, ψυχικά) που συνδέονται με αυτό.