Η Μνήμη δεν δίνει συγχωροχάρτια στον Φασισμό

Σχεδόν πάντοτε τις θηριωδίες εις βάρος του λαού μας κατά το Β παγκόσμιο πόλεμο τις αποδίδουμε στην Ναζιστική Γερμανία, ξεχνώντας τα εγκλήματα του Ιταλικού Φασισμού. Σαν αύριο στις 16 Φεβρουαρίου1943  μαρτύρησε ακόμα ένα ελληνικό χωριό, όπως καταγράφεται στα αρχεία της Εθνική Αντίσταση- ΔΣΕ:  

“Το Δομένικο Ελασσόνας είναι ένα από τα χωριά της πατρίδας μας, που μαρτύρησε την εποχή της γερμανικής και ιταλικής κατοχής και το οποίο, ενώ ξεχωρίζει για την μακραίωνα ιστορία του (6800 π.Χ. ως σήμερα), εν τούτοις παραμένει άγνωστο στους πολλούς Έλληνες -τους μακράν και τους εγγύς. Και θα παρέμενε έτσι, αν δεν το έβγαζε στην επιφάνεια η εθνική υπερηφάνεια και ο ηρωισμός των κατοίκων του, προβάλλοντας σθεναρή αντίσταση στην επέλαση του Άξονα (1943) και υποκείμενο σε αιματηρές θυσίες…
Ήταν Φεβρουάριος του 1943 όταν έφθασε η πληροφορία στο αρχηγείο των ανταρτών του ΕΛΑΣ -που είχαν έδρα την ΟΞΙΑ- ότι οι Ιταλοί κατακτητές, ορμώμενοι από Λάρισα και Ελασσόνα, θα έκαναν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στον Όλυμπο. Έτσι οι αντάρτες αποφάσισαν να τοποθετήσουν στον δημόσιο δρόμο (Λάρισας-Ελασσόνας) ενέδρα και να τους χτυπήσουν!

Τρία τμήματα ανταρτών συγκεντρώθηκαν στην θέση ΜΑΥΡΙΤΣΑ (μεταξύ Δομένικου και Μυλόγουστας). Στις 10 το πρωί κάνει την εμφάνισή της η ιταλική φάλαγγα 6 αυτοκινήτων, με 130 Ιταλούς στρατιώτες περίπου και δύο προπορευόμενους μοτοσικλετιστές, κινούμενη προς Ελασσόνα. Η μάχη άρχισε και με τα πρώτα πυρά ο ένας μοτοσικλετιστής σκοτώθηκε επιτόπου, ενώ ο άλλος κατόρθωσε να διαφύγει προς τον Τύρναβο όπου και ειδοποίησε για ενισχύσεις. Σε λίγο εμφανίστηκαν ιταλικά αεροπλάνα, που είχαν απογειωθεί από το αεροδρόμιο της Λάρισας και πετώντας χαμηλά βομβάρδιζαν θέσεις των ανταρτών, αναγκάζοντάς τους να υποχωρήσουν προς τα ορεινά. Οι απώλειες των Ιταλών ανήλθαν στους 9 νεκρούς -μεταξύ των οποίων ένας αξιωματικός που υπέκυψε στα τραύματά του στη Λάρισα- ενώ των ανταρτών μόνο στους 2 τραυματίες. Ορισμένοι κάτοικοι του Δομένικου έφυγαν αλλά οι περισσότεροι έμειναν.
Όπως ήταν φυσικό, το χωριό κυκλώθηκε από πολλές ιταλικές φάλαγγες, που κατέφθασαν με 40 αυτοκίνητα ειδοποιημένες από τον διασωθέντα μοτοσικλετιστή, και άρχισαν να εκτελούν αδιακρίτως οποιονδήποτε έβρισκαν μπροστά τους. Η Κωνσταντινίδου Βαρβάρα και η Μπαράκου Κατερίνα μη μπορώντας να διαφύγουν, λόγω ασθενείας, εκτελέσθηκαν μέσα στα σπίτια τους!
Ο διοικητής της Μεραρχίας ΠΙΝΟΡΕΛΟ (που στάθμευε στην Λάρισα) Αντιστράτηγος Μπενέλι, αφού λήστευσε κυριολεκτικά τις αποθήκες τροφίμων, διέταξε να βάλουν φωτιά σε όλη τη κατοικημένη περιοχή!(…)

Η εκτέλεση διήρκησε αρκετές ώρες και το αίμα πότισε το χώμα για να βλαστήσει σε λίγο καιρό το δέντρο της λευτεριάς. Από την θηριωδία αυτή γλύτωσαν έξι (6) άτομα. Ο Πέτρος Κιάτος έσπρωξε τον Ιταλό σκοπό και πηδώντας ανάμεσα στα πουρνάρια κατευθύνθηκε προς το ποτάμι χωρίς να τον βρουν οι σφαίρες που τον ακολουθούσαν. Οι υπόλοιποι 5 γλύτωσαν προσποιούμενοι τους νεκρούς και παραμένοντας σκεπασμένοι από τα νεκρά σώματα των συγχωριανών τους, ζώντας την φρίκη και την αγωνία σ’ όλη της την τραγική μορφή.

Τραγικότερη φιγούρα του χωριού υπήρξε ο παπα-Δημήτρης που επέμενε και πάσχιζε να αποδείξει την αθωότητα του ποιμνίου του, με σκοπό να το ελευθερώσει. Κάποιος Ιταλός, «γενναίος άντρας», προσπάθησε να του ξεριζώσει τα γένια και στην συνέχεια του τα έβαλε φωτιά, κρατώντας τον μάλιστα από τα χέρια για να νιώσει περισσότερο πόνο. Φωνάζοντάς τον δε «Ρήγκα Φεραίο-Ρήγκα Φεραίο» τον πέταξε κάτω αδειάζοντας το πολυβόλο του πάνω στον μισοπεθαμένο ιερέα.

Λίγο πριν τα χαράματα και μετά την ολοκλήρωση του απάνθρωπου έργου του, οι Ιταλοί κατευθυνόμενοι προς τον Τύρναβο, εκτελούσαν αδιακρίτως όποιον συναντούσαν. Έτσι μετά τους 117 εκτελεσθέντες Δομενικιώτες, προστέθηκαν άλλοι 50 περίπου. Πολλά πτώματα των θυμάτων παρέμειναν άταφα για 3-4 ημέρες!”