Για την Ημέρα της Γυναίκας, τροφή για σκέψη
Υπάρχει ένα γνωστό τραγούδι στο οποίο ο τραγουδιστής ωρύεται «΄Εχω κλάψει για γυναίκες, έχω κλάψει» και παραφράζοντάς το θα έλεγα «Έχω γράψει για γυναίκες, έχω γράψει.» Από τα πρώτα μου ποιήματα μέχρι τώρα, έχουν παρελάσει στιχουργικά η μητέρα μου, οι φίλες μου-πρώην και νυν, γειτόνισσες, αντίπαλες σύζυγοι, μαθήτριές μου μέχρι και άγνωστες γυναίκες. Αρκεί κάτι ανεπαίσθητο ή όχι για να αρχίσει η γραφή. Πολλές φορές δεν ξέρω πού με πάει και υπάρχει περίπτωση να με αφήσει μόνη στα μισά και λεωφορείο πουθενά στον ορίζοντα.
Η Γυναίκα, ως πηγή έμπνευσης έχει βρει πολλούς που την ορέγονται προερχόμενοι από όλες τις μορφές της τέχνης. Την έχουν ζωγραφίσει, φωτογραφίσει, κάνει γλυπτό, θεατρικό, κινηματογράφο, τραγούδι. Όμως η γραφή και ιδιαίτερα η ποίηση έχει αφήσει παρακαταθήκη παγκοσμίως αριστουργήματα που τα νοήματά τους παραμένουν αναλλοίωτα στο διάβα του χρόνου.
Η Γυναίκα από την πρωτόπλαστη που καταδικάστηκε σε εξορία από τον παράδεισο, μέχρι την Γυναίκα που εξόριστη για μια καλύτερη ζωή περνάει τα σύνορα, διαπερνά τα συρματοπλέγματα και ορθώνει σε πορείες τη φωνή της, ανοίγει δρόμο για νέες κατακτήσεις. Η Γυναίκα που δεν δέχτηκε τον φυλετικό διαχωρισμό κάποτε στις Ηνωμένες Πολιτείες και βρίσκει σήμερα το θάρρος να καταγγείλει αυτόν που την εκμεταλλεύτηκε στο εργασιακό της περιβάλλον, διεκδικεί ένα καλύτερο αύριο για τις επόμενες που θα γεννηθούν. Η Γυναίκα που έριξε την πρώτη ψήφο, που έγινε η πρώτη βουλευτής, που εισήχθη στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και κατέλαβε αξιοζήλευτες θέσεις στην δημόσια ζωή, είναι αυτή που βγήκε από το σκοτεινό τούνελ προς την εξωτερίκευση και την ισότιμη συμμετοχή στα κοινά.
Αν σκεφτούμε την διαδρομή που έχει κατακτηθεί εκατοστό το εκατοστό, ειδικά τον αιώνα που πέρασε, θα διαπιστώσουμε πως άξιζε το αίμα που χύθηκε, οι εξοντώσεις και αποκλεισμοί που υπέστησαν γυναίκες για να έχουν το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης και ανεξαρτησίας που δικαιωματικά ανήκε αποκλειστικά στο κυρίαρχο αρσενικό για αιώνες. Είναι φανερό πως ο δρόμος είναι μακρύς μέχρι καμία Γυναίκα στον πλανήτη να υπόκειται σε κανενός είδους απαξιώσεις λόγω του φύλου της, να μην πωλείται ως αντικείμενο του σεξ, να μην υφίσταται κλειτοριδεκτομή καθιστώντας την ανίκανη για σαρκική απόλαυση, να μην παραχωρείται ως έφηβη νύφη σε υπέργηρους, να μην λιθοβολείται, να μην παραμορφώνεται με οξύ επειδή πήγε κόντρα στα απαρχαιωμένα έθιμα οπισθοδρομικών κοινωνιών, να μπορεί να κάθεται στο βολάν, να μορφώνεται και να μην πυροβολείται για αυτό, να μην βιάζεται από συγγενή πρώτου ή δευτέρου βαθμού, να μην πετιέται βιασμένη και ημιθανής από τέρατα, να μην κρύβει από ντροπή την εγκυμοσύνη και οδηγείται έπειτα ως μητροκτόνος στις φυλακές, να παίρνει η ίδια αποφάσεις για ότι αφορά το σώμα της και τον χρόνο της.
Είναι καιρός να αξιοποιηθούν όλα τα κεκτημένα ώστε η Γυναίκα να είναι σεβαστή, αποδεκτή και καλύτερη από τους άντρες σε πολλά επίπεδα. Ως ποιήτρια έχω χρέος να γράφω, να επαινώ, να καταγγέλλω, να μην μασάω τα λόγια μου γιατί αν επιτρέψω να ελέγξουν και την ποίηση, θα πρέπει να λογοδοτήσω γιατί σιώπησα και τότε σε τι κόσμο θα παραδώσω τη σκυτάλη;
*Η Γκέλη Ντηλιά σήμερα βραβεύεται με το 1ο Βραβείο και για τα 3 ποιήματά της «Ανάκαμψη», «Όλοι, Όλες συν δύο» και «808» στον 7ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης και Φωτογραφίας που διοργάνωσε ο Δήμος Κορδελιού- Ευόσμου με θέμα «Γυναίκα…»
* H Γκέλη Ντηλιά είναι καθηγήτρια Αγγλικών, βραβευμένη ποιήτρια.
