Πελοπόννησος: Το χειροκρότημα των γιατρών σε ασθενή που δεν διαγνώστηκε με κορωνοϊό

Τις αγωνιώδεις στιγμές που πέρασε μέχρι να βγει η διάγνωση του τεστ που είχε κάνει για κορωνοϊό, περιγράφει ένας 40χρονος ασθενής που νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Κορίνθου με πνευμονία.

Με επιστολή του στο loutrakiblog.gr αναφέρεται σε όλα όσα είχαν προηγηθεί μέχρι να του ανακοινωθεί πως το τεστ τελικά βγήκε αρνητικό. Τα χειροκροτήματα των γιατρών και η συγκίνηση.

Η επιστολή του 40χρονου:

«Είχα ίωση, ο πυρετός όμως μετά από τρεις μέρες ανέβηκε.Ηρθα στο νοσοκομείο με 40 πυρετό. Χωρίς βήχα, χωρίς άλλα συμπτώματα. Πολύ αυστηρά τα μέτρα στο Νοσοκομείο. Μίλησα στην είσοδο των εξωτερικών ιατρείων με ένα σεκιουριτά και μου είπε να περιμένω. Εξω στον προαύλειο χώρο του νοσοκομείου υπάρχουν δυο isobox για να εξετάζονται όλα τα ύποπτα κρούσματα.

Περιμένω καρτερικά τη σειρά μου, ψήνομαι στον πυρετό. Από το μυαλό μου περνούν άσχημες ιδέες. Ακούω και όλα αυτά στην τηλεόραση καθημερινά και νιώθω τρόμο. Θεέ μου να μην έχω αυτόν τον ιό.

Ερχεται η σειρά μου, αφού έχω συμπληρώσει ένα ειδικό έντυπο (αν πήγα Ιταλία, αν πήγα στους Αγίους Τόπους, αν πήγα στην Πάτρα κλπ) με εξετάζει ένας γιατρός ο οποίος φορά ολόσωμη στολή ατομικής προστασίας. Βλέπω μόνο τα μάτια του μέσα από τα διαφανή γυαλιά του.

Προσπαθεί να με ηρεμήσει, εκείνος δείχνει πιο ανήσυχος. (Φυσικό και λογικό, καθημερινά έρχεται σε επαφή με πολλούς αρρώστους)

Υποβάλλομαι σε σειρά εξετάσεων και ακτινογραφικό έλεγχο. Βαριά πνευμονία. Ο πυρετός συνεχίζει, ανεβαίνει, 40,5, νιώθω κρυάδες. Ανησυχώ και φοβάμαι.

Μου κάνουν εισαγωγή στον 4ο όροφο, μόνος μου σε ένα δωμάτιο πλήρως αποστειρωμένο. Δε μπαίνει κανείς. Μόνο ο νοσηλευτής ο Ηλίας για να μου δώσει τα φάρμακα.

Ευχαριστώ πολύ τον Ηλία. Να τον έχει καλα ο Θεός. Συμπάσχει και αυτός με τους αρρώστους. Αλλο να το περιγράφεις και άλλο να το ζεις…

Ο Ηλίας ήρθε την δεύτερη μέρα, ντυμένος και αυτός σαν αστροναύτης και μου λεει. Βγαίνοντας από δω, δεν θα μπορέσω να ξαναέρθω. Τρομάζω, γιατί τον ρωτάω. Δεν έχω άλλη στολή για να φορέσω.

Πραγματικό αγώνα δίνουν οι άνρθωποι. Το ευχαριστώ είναι λίγο.

Περιμένω με αγωνία τα αποτελέσματα για τον  κορωνοϊό. Περνούν χιλιάδες σκέψεις. Που πήγα. Ποιον χαιρέτησα. Δεν είχα ταξιδέψει, δεν είχα δωσει το χέρι μου. Με ποιους ήρθα σε επαφή. Με τους δικούς μου ανθρώπους. Αν έχω τον ιό και τους έχω κολλήσει. Τρόμος, νιώθω να ιδρώνω από φόβο.

Μιλώ με τους δικούς μου ανθρώπους στο τηλέφωνο και προσπαθώ να δείχνω δυνατός. Περιμένω με αγωνία τα αποτελέσματα. Οι ώρες που περνούν ατελείωτες, αιώνες.

Την επόμενη μερα λίγο μετά τις 7 το απόγευμα, έξω από την  πόρτα έρχεται ο Ηλίας και δυο γιατροί. Με φωνάζουν με το μικρό μου όνομα. Κομπιάζω, ιδρώνω, σκέφτομαι μόνο το αποτέλεσμα του τεστ.

Πλησιάζουν με εκείνες τις στολές, μόνο που τους βλέπεις, λες πεθαίνω. Εκείνη τη στιγμή τους βλέπεις θεούς. Μόνο αυτοί μπορούν να σε σώσουν…

“Μπράβο, είσαι καθαρός !!”

“Ναι ρε αγόρι μου είναι αρνητικό!!”

“Μπράβο ρε (με το μικρό μου όνομα)”

Χειροκροτούν, με χτυπούν με ανακούφιση στον ώμο. Και χειροκροτούν. Λυγίζω, ξεσπώ σε κλάματα.

Και κείνοι φωνάζουν ΜΠΡΑΒΟ και χειροκροτούν. Χειροκροτούσαν γιατί και οι ίδιοι φοβούνται, γιατί παλεύουν με ένα αόρατο εχθρό, γιατί αντιμετωπίζουν κάτι πρωτόγνωρο. Γιατί τα μέσα τους είναι λίγα…Γιατί είναι άνθρωποι !

Σηκώνω το τηλέφωνο, είμαι καλά και κλαίω.

Ακόμα χειροκροτούν !!

Σας ευχαριστώ όλους, είστε πραγματικοί ΗΡΩΕΣ ! Τελικά έχω αυτήν την πνευμονία. Ιογενής. Νοσηλεύομαι και λαμβάνω αντιβίωση.

Κάνω έκκληση στους μεγαλοεπιχειρηματίες του Νομού. Προμηθεύστε το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό με ατομικές στολές προστασίας».