Ο κόσμος αλλάζει … αρκεί να το θέλει

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ λίγες οι φορές που όλοι αφήνοντας πίσω τους  “γνωστικούς” ευχηθήκαμε να “υπήρχε ένας τρελός να πάρει την κατάσταση στα χέρια του”. Ίσως να μην εννοούσαμε πραγματικά ένας, ίσως να εννοούσαμε περισσότεροι “τρελοί”, αλλά μικρή σημασία έχει, αφού υπό την έννοια τρελός εννοούμε τον παράτολμο, εκείνον με της ρηξικέλευθες λύσεις.
“Ας πιούμε στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων, των επαναστατών, των ταραχοποιών.
Σε αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, που δεν τιμούν τους κανόνες, που δεν σέβονται την τάξη…
Μπορεί να τους επαινέσεις, να διαφωνήσεις, να τους τσιτάρεις, να δυσπιστήσεις, να τους δοξάσεις ή να τους κακολογήσεις. Αλλά δεν μπορείς να τους αγνοήσεις. Γιατί αλλάζουν πράγματα. Βρίσκουν, φαντάζονται, βοηθάνε, ερευνούν, φτιάχνουν, εμπνέουν. Σπρώχνουν μπροστά τα πάντα. Ίσως, πρέπει να είναι τρελοί. Πώς αλλιώς θα κοιτάξουν ένα άδειο καμβά και θα δουν έργο τέχνης; Ή θα καθίσουν στη σιωπή και θ’ ακούσουν τραγούδι που δεν έχει γραφτεί; Εκεί που κάποιοι βλέπουν τρελούς, εμείς βλέπουμε μεγαλοφυΐες. Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ο,τι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν”, υποστήριζε ο Αμερικανός μυθιστοριογράφος και ποιητής, Jack Kerouac.
ΑΝΑΤΡΕΧΟΝΤΑΣ στον χώρο της οικονομίας, στον κατ εξοχήν χώρο των σημερινών πολιτικών παρεμβάσεων, βλέπουμε πως απ όλες τις λύσεις λείπει η “τρέλα”. Λείπει η κινητήρια δύναμη που θα γεννήσει νέες ιδέες και ελπίδες συνάμα για έναν άλλο κόσμο, διαφορετικό απ τον σημερινό και όχι παράγωγό του. Να μην αποτελεί μια άλλη έκφραση του σημερινού θνήσκοντος κόσμου, αλλά μια νέα έκφραση ζωής, δημιουργίας, ειρηνικής συνύπαρξης.
ΤΑ ΜΟΝΤΕΛΑ της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και τα σοσιαλιστικά κουρέλια του κρατισμού, ούτε εμπνέουν, ούτε μπορούν να κινήσουν πιά τον κόσμο. Τον οδηγούν με μικρές αναλαμπές στην κατήφεια και στην εξάρτηση από ουσίες και ανθρώπους. Αποκαΐδια μιας άλλης εποχής που δυνάστευσε τον άνθρωπο, τον αποξένωσε, τον αγρίεψε, τον έστειλε σε πολέμους για να αυξηθούν τα πλούτη των δυναστών του, κατέστρεψε την γη που τον έτρεφε.
ΑΠΕΝΑΤΙ σε όλα αυτά, το μοντέλο της αλληλεγκύης, της ισότητας και της κατάργησης της ιεραρχίας, μπορεί να οικοδομήσει μια νέα Ηθική, μακρυά από την εποχή των κατακτήσεων και της επιβολής και να οδηγήσει σε μια άναρχη αγάπη.