Η Ενθρόνιση

Τελικά, μετά από ατέλειωτους μήνες, έχουμε μητροπολίτη! Δεν μπόρεσα να καταλάβω βεβαίως τον λόγο της αργοπορίας, αλλά δεν μπορεί να καταλαβαίνουμε τα πάντα και ας μην περιμένουμε να καταλάβουμε τις βουλές του θεού, που εκφράζονται δια των αποφάσεων της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της εκκλησίας της Ελλάδος.
 
Είδα και μια φωτογραφία του νέου μητροπολίτη μας. Ένα καλοκάγαθο γεροντάκι, με πλούσια λευκή γενειάδα και τον καλογερικό σκούφο. Περιγράφω την φωτογραφία που είδα δημοσιευμένη στην πρώτη σελίδα του προηγούμενου τεύχους του “Αναγνώστη” και αυτή ήταν η εντύπωση που απεκόμισα. Σαν να διέκρινα και μια υποψία αγαθού χαμόγελου. «Περίεργα πράγματα», σκέφτηκα. «Αντί να είναι βλοσυρός και έτοιμος να εξαπολύσει τους μύδρους του κατά των αμαρτωλών, χαμογελάει. Λες να είναι όσο καλός ήταν ο προηγούμενος, ο κυρός Ιάκωβος;» Δεν μπορώ να έχω άποψη ακόμη, αλλά θα τον γνωρίσω κάποια στιγμή και θα σας πω.
 
Επειδή λοιπόν εντυπωσιάστηκα απ’ αυτό το δειλό χαμόγελο του νέου μας μητροπολίτη, γράφω αυτό το σημείωμα. Για να ρωτήσω: Κύριοι υπεύθυνοι και ανευθυνοϋπεύθυνοι, για ποιον λόγο μετατρέψατε την ενθρόνιση του μητροπολίτη μας σε τσίρκο; Τι καμώματα είναι αυτά της διπλής ενθρόνισης; Δεν πρόκειται για έναν αγώνα Πανναυπλιακού – Παναργειακού! (Ένας αγώνας στην έδρα της μια ομάδας κι ένας στην έδρα της άλλης). Ακόμη όμως κι αν ήταν έτσι, πού είναι η έδρα της Ιεράς Μητρόπολης Αργολίδος; Στο Ναύπλιο δεν είναι ή έχω λανθασμένες πληροφορίες; Την ηλικία του κ.κ. Νεκταρίου δεν την σεβαστήκατε; Αν δεν σεβαστήκατε την ηλικία του, δεν σεβαστήκατε ούτε το σχήμα του; Τι είναι δηλαδή ο μητροπολίτης μας. Ηθοποιός, για να τον μεταφέρουμε όπου μας αρέσει ή μας συμφέρει;
 
Τα έχω πάρει με την διπλή ενθρόνιση. Ποιος πανέξυπνος να το σκέφτηκε; Αφού δεν έχω ιδέα λοιπόν ποιανού ήταν η φαεινή ιδέα, προσπαθώ να βρω τους λόγους που ώθησαν στη λήψη αυτής της απόφασης, που καταντάει μια εκκλησιαστική τελετή, περιοδεύοντα θίασο. Για να δούμε:
 
1.                  Πρώτη ιδέα που μου πέρασε απ’ το μυαλό ήταν ότι πρέπει να εξυπηρετηθούν όλες οι φιλοδοξίες του Δημάρχου Άργους, κ. Καμπόσου. Ακόμη και οι πιο τρελές και ανεδαφικές.
2.                  Μήπως όμως δεν ήταν μόνο αυτό; Μήπως η Ιερά Μητρόπολη Αργολίδος ήθελε να γεμίσει το παγκάρι με τις εισφορές των πιστών δυο φορές; Δυο φορές κουκιά με λάδι, δηλαδή. Κι αν είναι έτσι, έχω μια ιδέα. Οι Μυκήνες, η Τίρυνς και η Επίδαυρος είναι περιοχές με πλούσια αρχαιολογικά ευρήματα κι ακόμη πλουσιότερη ιστορία. Θα μπορούσαμε λοιπόν να έχουμε πενταπλή ενθρόνιση, για να τιμήσουμε την ιστορία μας και να γεμίσουμε το παγκάρι πέντε φορές. Γιατί μόνο δύο; Τόσο ολιγαρκείς είμαστε;
3.                  Υπάρχει και ο τοπικιστικός παράγοντας βεβαίως, όπως διάβασα και στον “Αναγνώστη” την περασμένη Πέμπτη. Αλλά, αν κατεβάσουμε την ενθρόνιση του Μητροπολίτη στο επίπεδο Πανναυπλιακού – Παναργειακού, τότε θα έπρεπε να γίνει στα γήπεδα κι όχι σε εκκλησίες. Έπειτα, γιατί να αγνοήσουμε τα χωριά μας; Ευσεβείς Χριστιανοί ζουν κι εκεί. Να λοιπόν μερικές ενθρονίσεις ακόμη, αν δεν ντρεπόμαστε και δεν κοκκινίζουμε καθόλου.
 
Δεν σοβαρευόμαστε λιγάκι; λέω εγώ. Τι θα πει, δηλαδή, διπλή ενθρόνιση; Πώς θα σας φαινότανε αν η ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών γινότανε και στην Λάρισα, ή αν η ενθρόνιση του Πατριάρχη γινότανε στα Χανιά, ας πούμε, που υπάγονται απ’ ευθείας στο Πατριαρχείο. Δεν ξέρω αν σας το ‘χουν ποτέ, κ.κ. ανευθυνοϋπέυθυνοι, αλλά οι ενθρονίσεις Μητροπολιτών, Αρχιεπισκόπων, Πατριαρχών, ακόμη και των Παπών, γίνονται στην έδρα τους, όχι όπου μας αρέσει. Εκτός αν έχει άλλα σχέδια ο κ. Καμπόσος, που σε τέτοια περίπτωση θα πρέπει να μας το πει, για να λάβουμε κι εμείς τα μέτρα μας. Δεν μπορώ φυσικά να σας πω από τώρα τι μέτρα θα λάβουμε, αλλά έτοιμο τον έχω τον καταστατικό χάρτη της… νέας Εκκλησίας, όπως και το σύνθημα: “Χριστιανοί όλου του Ναυπλίου, ενωθείτε”. Κι όπου το βγάλει, αν και νομίζω ότι κινδυνεύουμε να καταλήξουμε κι εμείς όπως οι Παυλικιανοί στο Βυζάντιο, αν και σήμερα υπάρχει και ο ΟΗΕ και το Συμβούλιο της Ευρώπης, που θα πρέπει να μας προστατεύσουν. Καλά, θα δούμε. Προειδοποίησα πάντως!
 
Κατόπιν, σε γενομένη συζήτηση, αφού πάντα συνηθίζω να συζητάω όσα δεν καταλαβαίνω, έμαθα ότι η δύναμη της Μητροπόλεως Αργολίδος είναι στο Άργος, από ‘κει προέρχονται οι μεγάλες δωρεές, άρα πρέπει να τους προσέχουν τους Αργείους, για να μην σταματήσουν οι δωρεές. Μα καλά, σκέφτηκα, εδώ το μισό Ναύπλιο, μπορεί και παραπάνω, ανήκει στην Εκκλησία, πόσο περισσότερα μπορεί να δίνει το Άργος; Τόσο καλοί χριστιανοί είναι εκεί πια; Και για σιγά: Εγώ εξωγήινη είμαι, που νόμιζα ότι η Εκκλησία είναι υπεράνω χρημάτων; Βεβαίως δεν ήμουν ποτέ πιστή χριστιανή, το εντελώς αντίθετο θα έλεγα, αλλά αυτήν την εντύπωση είχα σχηματίσει και το να μην είναι έτσι το πράγμα με εξέπληξε. Δεν πιστεύω να είναι αυτός ο λόγος, οπότε διαλέξτε έναν απ’ τους τρεις άλλους, της 4ης παραγράφου, εκτός αν έχετε να προτείνετε σεις κάτι άλλο, που θα το ακούσουμε με ενδιαφέρον και σας παρέχουμε όλα τα μέσα να γράψετε τις ιδέες σας, ακριβώς από κάτω.
 
Σκέπτομαι να πάω στον Άι-Γιώργη αύριο, να παρακολουθήσω την τελετή ενθρόνισης. Σάββατο βράδυ τα γράφω αυτά. Στη μίζερη ζωή μας, κακό είναι να ονειρεύομαι λίγη βυζαντινή μεγαλοπρέπεια; Θα σας ενημερώσω οπωσδήποτε.
 
Πήγα λοιπόν και δεν είδα τίποτα! Κατάφερα και μπήκα στην εκκλησία την ώρα που έμπαινε ο αρχιεπίσκοπος με τον μητροπολίτη και τους λοιπούς. Δεν κατάφερα να δω τον νέο μας μητροπολίτη, τόσος ήταν ο κόσμος εκεί μέσα. Η εκκλησία μύριζε ανθρωπίλα και κάτι το λιβάνι, κάτι τα κεριά, ζαλίστηκα. Δεν είμαι συνηθισμένη σε τέτοια κι αποφάσισα να φύγω. Μια κουβέντα ήταν. Κόσμος πολύς, όλοι οι παπάδες, οι καλόγεροι και οι καλόγριες της μητροπόλεως, κάτι σχοινιά εδώ, σχοινιά εκεί, για δέσιμο θα ‘μαστε όλοι μας εκεί μέσα, από πού να βγω; Τα κατάφερα πάντως πριν λιποθυμήσω! Γύρω απ’ τον μητροπολίτη πρόλαβα να δω όλους του αρμόδιους και αναρμόδιους. Μέχρι και τον  Περιφερειάρχη πήρε το μάτι μου. Όλοι στριμωγμένοι, ο ένας δίπλα στον άλλον, σαν παστές σαρδέλες στο κουτί, για δημοκρατικούς (ψηφοθηρικούς) λόγους. Ήταν και πολλοί άσχετοι εκεί, που άρχισαν να χειροκροτούν τον μητροπολίτη μας. Ήθελα να βάλω τις φωνές, να τους πω ότι βασιλείς, ιερωμένοι και στρατιωτικοί δεν χειροκροτούνται ποτέ. Ούτε καλλιτέχνες είναι, ούτε πολιτικοί. Οι βασιλείς και οι σωστοί στρατιωτικοί ζητωκραυγάζονται κι απ’ τους ιερωμένους ζητάμε την ευλογία τους και στην περίπτωση ενθρόνισης ή χειροτονίας, αναφωνούμε “Άξιος!” Έτσι έμαθα εγώ τουλάχιστον.
 
Με την ενθρόνιση του Δεσπότη τελείωσαν οι εορτές και τα πανηγύρια στην μικρή μας πόλη. Εύχομαι στον Μητροπολίτη μας υγείαν και μακροημέρευση και οι ενέργειές του να αποσκοπούν πάντα στο καλό όλων, χριστιανών και μη! Εύχομαι να είναι τόσο καλός κι αγαθός, όσο ο προηγούμενος! Για να μπορέσω κι εγώ, η μη πιστή και μη ανήκουσα σε καμιά εκκλησία ή θρησκεία, κάποτε να αναφωνήσω: “ΑΞΙΟΣ!”
Φιλικά
Ἀθηνᾶ