Η λεπτή γραμμή ανάμεσα σε δημοκρατία και φασισμό

Είχα έναν δάσκαλο κάποτε, τον Δημήτριο Αργείτη, που μας έμαθε γράμματα στο Γυμνάσιο Ναυπλίου, οι παλιότεροι θα τον θυμούνται ακόμη, είμαι σίγουρος. Το κυριότερο όμως ήταν που μας έμαθε να σκεπτόμαστε. Όσοι ήθελαν μάθαιναν, δεν έπιασε κανέναν απ’ το λαιμό ο άνθρωπος. Μας έλεγε λοιπόν ότι «απ’ το σοβαρό στο γελοίο ένα βηματάκι είναι». Ο σοφός δάσκαλός μας μάς μάθαινε πράγματα που δεν τα έλεγαν τα σχολικά βιβλία. Γιατί τον θυμήθηκα σήμερα; α) γιατί δεν τον ξέχασα ποτέ και τον ευγνωμονώ ακόμη για όσα μου έδωσε και β) θα τα δούμε παρακάτω.

 

Δεν ξέρω αν το ’χετε καταλάβει, αλλά έχουμε πάρει λάθος δρόμο. Όλοι επαίρεστε ότι είσαστε δημοκράτες και δεν θέλετε να σας πω τι είσαστε οι περισσότεροι, αν και έχω την εντύπωση ότι δεν θα καταφέρω να το κρατήσω μέχρι το τέλος. Θα δούμε…

 

Αν πω ότι μερικές φορές ντρέπομαι για την νοοτροπία των συμπολιτών μου, των συμπατριωτών μου γενικότερα, θα σηκώσετε αδιάφορα τους ώμους και δεν θα δώσετε δεκάρα. Κι όμως είναι αλήθεια. Ντρέπομαι! Για την άγνοια περισσότερο απ’ όλα και για την προσπάθεια των περισσοτέρων να προσαρμόσουν την δημοκρατία στις κομματικές τους ανάγκες ή στις προσωπικές τους αντιλήψεις. Ξέρω ότι δεν θα συμφωνήσετε με τα λεγόμενά μου, αλλά για να δούμε πώς έχουν τα πράγματα.

 

Ελάχιστοι από σας γνωρίζουν βασικούς κανόνες της δημοκρατίας. Π.χ. Η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει. Κι ένα συντριπτικό ποσοστό απ’ όσους το γνωρίζουν το παραγνωρίζουν. Αυτό, που είναι και ο ορισμός της δημοκρατίας, ο θεμέλιος λίθος της, το περνάμε στο ντούκου. Οι περισσότεροι εννοούν την δημοκρατία σαν «δημοκρατία έχουμε, ό,τι θέλουμε κάνουμε». Δεν είναι έτσι όμως. Κι εγώ θέλω να σας βαρέσω μια μπουνιά στο μάτι, που λέει ο λόγος. Να το κάνω; Πριν απαντήσετε, να λάβετε υπ’ όψιν σας ότι έχω πολύ βαρύ χέρι! Αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι ως δημοκρατία έχει άλλο όνομα: Ασυδοσία λέγεται! Χάος ή ζούγκλα. Διαλέξτε εσείς τι όνομα θα του δώσετε. Το ένα χειρότερο απ’ τ’ άλλο είναι! Φυσικά δεν θα παραγνωρίσω ποτέ τα δικαιώματα των μειοψηφιών, αλλά δεν μπορούν να επιβάλλονται στις πλειοψηφίες.

 

Θα ρωτήσετε τώρα: Τι κάθεσαι και μας λες, ρε φίλε; Άλλα είναι τα προβλήματά μας τώρα. Τα ξέρω τα προβλήματά σας, γιατί είναι και δικά μου. Πήρα όμως αφορμή από δύο πανό που είδα στα ανατολικά κάγκελα του δημοτικού σχολείου, στη συμβολή των οδών Σιδηράς Μεραρχίας και Ανδ. Συγγρού. Το έχουν αναρτήσει «δημοκράτες», που νομίζουν ότι είναι δημοκράτες.

 

Πρώτα όμως να σας πληροφορήσω τι λένε τα πανό. Το ένα λέει: «Ανεπιθύμητος ο Σαμαράς. Δεν συναινούμε στην κοροϊδία. Πρωτοβουλία Αριστερής Μετωπικής Συμπόρευσης». Θα τα σχολιάσουμε παρακάτω. Το άλλο λέει: «Όχι επίτιμος δημότης ο πρωθυπουργός της φτώχιας και του αυταρχισμού. Πολίτες ενάντια στην ανακήρυξη του Σαμαρά ως επίτιμου Δημότη Ναυπλίου» και μας καλούσαν σε μια συγκέντρωση-διαδήλωση χτες, Κυριακή 30/11/2014, στην Πλατεία Συντάγματος, στις 12:30. Ωραία! Και τώρα ο σχολιασμός:

 

«Ανεπιθύμητος ο Σαμαράς»! Ανεπιθύμητος από πού; Αν έρθει στο σπίτι σας, να μην τον βάλετε μέσα. Κλείστε του την πόρτα κατάμουτρα. Έχετε κάθε δικαίωμα! Ανεπιθύμητος απ’ την πόλη; Μα η πόλη τον προσκάλεσε! Η πόλη πήρε την απόφαση, δια των εκλεγμένων οργάνων της, (53% με την πρώτη ψηφοφορία!) να τον προσκαλέσει, για να τον τιμήσει. Εσείς, με ποιο δημοκρατικό, –τάχα μου,– δικαίωμα τον κρίνετε ανεπιθύμητο; Μπορεί να μην τον κάνετε κέφι. Αναφαίρετο δικαίωμά σας! Ψηφίστε ό,τι θέλετε στις επόμενες εκλογές, όποτε γίνουν. Δεν άκουσα να έγιναν διαδηλώσεις-διαμαρτυρίες, όταν το δημοτικό συμβούλιο συνεδρίαζε για να πάρει την εν λόγω απόφαση, ούτε πανό είδα. Χτες γιατί; (Χτες ήταν η εκτέλεση της απόφασης της πλειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου, ενώ την λήψη αυτής της απόφασης την πέρασαν οι «δημοκράτες» στο ντούκου). Για να χαλάσετε την γιορτή, που είχε αποφασίσει η πλειοψηφία; Ε, αν αυτό είναι δημοκρατία, μένω άναυδος!

 

 

Το άλλο πανό τώρα: «Όχι επίτιμος δημότης ο πρωθυπουργός της φτώχιας και του αυταρχισμού», λέει. Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους και να καταλαβαίνουμε για τι πράγμα μιλάμε: Την φτώχια δεν την έφερε ο Σαμαράς, αλλά ο GAP απ’ το Καστελόριζο, στις 23/4/2010.

 

Έχουν λάβει γνώση οι εμπνευστές της ανάρτησης των πανό πόσοι συμπολίτες μας Ναυπλιείς ψήφισαν ΝΔ στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, ήτοι και τον κ. Σαμαρά; Ας κάνουν μια βόλτα απ’ το Πρωτοδικείο, τον Δήμο Ναυπλιέων και θα το πληροφορηθούν. Τα αποτελέσματα εκεί είναι ακόμη, δεν τα έκαψαν. Και ξέρω τι θα μου αντιγυρίσουν τώρα: Το Ναύπλιο είναι δεξιά πόλη, ήτοι φασιστική, σύμφωνα με την ιδεολογία τους. Είναι δεξιά πόλη. Τι να κάνουμε τώρα; Να στερήσουμε το δικαίωμα ψήφου απ’ τους δεξιούς, για να ψηφίζουν μόνο οι αριστεροί, που, –κατά την γνώμη τους,– ψηφίζουν ορθά κάτι… ανύπαρκτο; Αυτή είναι η δημοκρατία που πιστεύουν; Συγχαρητήρια! Ποια είναι η διαφορά της «δημοκρατίας» τους και του φασισμού όμως; Για ψάξτε την λίγο. Δεν ξέρω αν θα έλεγε κι ο μακαρίτης ο δάσκαλός μου, δημοκράτης μέχρι μυελού οστέων ο ίδιος, αν ζούσε: «απ’ την δημοκρατία στον φασισμό ένα βηματάκι είναι». Μια λεπτή γραμμή, αόρατη για πολλούς, τα χωρίζει αυτά τα δύο. Εγώ το λέω και το υποστηρίζω όμως, γιατί έχουμε φτάσει, εδώ και καιρό, στην δημοκρατία των μειοψηφιών! Και αυτό θυμίζει άλλα πράγματα. Αυτό είναι φασισμός! Και αυτό δεν σημαίνει ότι αρνούμαι τα δικαιώματα στις μειοψηφίες να διαφωνούν και να διαμαρτύρονται, γιατί και αυτό φασισμός θα ήταν. Για σκεφτείτε όμως τι θα γινόταν, αν οι διαμαρτυρόμενοι είχαν πάρει την απόφαση να κάνουν πορεία προς το… εσωτερικό του Βουλευτικού, όπου έγινε η τελετή της ανακήρυξης του πρωθυπουργού σε επίτιμο δημότη. Η αστυνομία δεν θα τους άφηνε, εκείνοι θα αντιδρούσαν, θα είχαμε επεισόδια, θα είχαμε ξεφτιλιστεί διεθνώς. Όπως έγινε και μπροστά απ’ το παλιό τελωνείο. Αν είχαν κατέβει δε και από την Αθήνα και «άγριοι» ομοφωνούντες με τους διαμαρτυρόμενους, μπορεί να είχαμε πιο εκτεταμένες φασαρίες με εμπρησμούς αυτοκινήτων, καταστροφές και λεηλασίες καταστημάτων κλπ. Ε, δεν μας χρειάζονται αυτά τα πράματα, ελπίζω να συμφωνείτε. Καταλαβαίνω βεβαίως ότι πήρα την χειρότερη εκδοχή, αλλά «από ένα μικροεπεισόδιο στην καταστροφή ένα βηματάκι είναι», τα είπαμε αυτά.

 

Αν ποτέ σοβαρευτούμε έστω και λιγάκι, που –δυστυχώς!– χλωμό το βλέπω, υπάρχει πιθανότητα να πάει καλά αυτή η χώρα. Όσο βαυκαλιζόμαστε με ουτοπίες, ψεύτικα οράματα και όνειρα, τόσο χάνουμε επαφή με την πραγματικότητα και συνεχίζουμε να πηγαίνουμε κατά διαόλου. Το ’χει η μοίρα μας; Το ζαβό το ριζικό μας να κατηγορήσω ή τα ηλίθια μυαλά μας; Δεν ξέρω, αλλά όσο διαβάζω την Ιστορία, το τελευταίο τείνω να πιστέψω. Θέλετε και παραδείγματα τώρα. Να τα πούμε κι αυτά: Οι Σπαρτιάτες για ποιο λόγο δεν έδωσαν στρατό στον Λεωνίδα να σταματήσει τον Πέρση στις Θερμοπύλες; Φύλαγαν τον στρατό τους για να υπερασπιστούν την Πελοπόννησο, το σπίτι τους; Μα, αν είχαν σταματήσει τους Πέρσες στις Θερμοπύλες, δεν θα κινδύνευε η Πελοπόννησος. Τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, για ποιο λόγο τον άρχισε ο υδροκέφαλος Περικλής, έναν πόλεμο που κατέστρεψε την Ελλάδα; Ο Μεγαλέξανδρος τι δουλειά είχε στην Ινδία και την Κίνα; Για εξερεύνηση την ξεκίνησε την εκστρατεία ή για να καταλύσει την Περσική αυτοκρατορία και να εκλείψει ο κίνδυνος εξ ανατολών; Λέω μόνο για τους δικούς μας, γιατί το Βυζάντιο δεν το θεωρώ δικό μας. Ρωμαϊκό ήταν κι εμείς, χωρίς να ντρεπόμαστε, ονομαζόμαστε ακόμη Ρωμιοί. Μετά, όταν επαναστατήσαμε κατά των Τούρκων, κάποιος αλήτης Κωλέττης, μαζί μ’ έναν άλλον αλήτη, τον Μαυροκορδάτο, έστηναν εμφύλιους, για να μην φύγουν ποτέ οι Τούρκοι.

 

Σας φτάνουν αυτά ή θέλετε κι άλλα; Υπάρχουν κι άλλα, αν δεν σας έφτασαν τα παραπάνω. Θα μου πείτε τώρα ότι λάθη πάντα γίνονται. Λάθη ναι, όχι εγκλήματα όμως και τα εγκλήματα αποκρούω. Τα παραπάνω δεν ήταν λάθη. Εγκλήματα ήταν!

 

Καλό μήνα σε όλους!

 

ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της:

 

Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου!