Πάει ο Παλιός ο Χρόνος…

Δηλαδή δεν πάει ακόμη… περιμένετε άλλες δυο – τρεις μέρες κι αν το αντέχετε, θα σας πω και πού πάει. Τον φορτωνόμαστε στην πλάτη μας και τον κουβαλάμε, μαζί με όσα άλλα χρονάκια έχουμε φορτωθεί μέχρι τώρα και τον σέρνουμε μαζί μας, ενώ τα πόδια έχουν αρχίσει να μην αντέχουν και πολύ ή, τουλάχιστον, όχι όσο άντεχαν. Εκεί πάει λοιπόν; Στην πλάτη μας!

 

Αν τα διαβάζουν αυτά και οι νέοι, πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω, θα απορούν. ‘μα τι λέει αυτός τώρα;’ θα σκέπτονται. Ένα θα τους πω και θα το διαπιστώσουν κάποτε, αν/όταν φτάσουν στην ηλικία μου: Είμαι ευχαριστημένος που γερνάω, με τα όσα προβλήματα φέρνει το γήρας, γιατί αυτό σημαίνει ότι είμαι ακόμη ζωντανός! Και ήξερα πολλούς που δεν πρόφτασαν να γεράσουν…

 

Χαρές και τραγούδια λοιπόν, για την Πρωτοχρονιά! Εν ανθρώποις ευωχία! (Η ευδοκία ήταν για τα Χριστούγεννα, αλλά πέρασαν). Τώρα λέω να τραβήξω μια θάλασσα ποτό και να γίνω φέσι, αλλά έχω πρόβλημα: Δεν πίνω παραπάνω από ένα, άντε δύο ποτά. Πώς να σουρώσει κανείς με δύο ποτά; Δεν παίζω και χαρτιά, (δεν με παίζουνε) κι άντε να δούμε πώς θα περάσω την νύχτα της Πρωτοχρονιάς. Μάλλον πληκτική θα είναι. Έλεγα να πάω στο Παρίσι, αλλά θα χαλάει ο κόσμος απ’ την πολυκοσμία. Άσε που δεν είχα και λεφτά. Πόσα βδομαδιάτικα θα πρέπει κανείς να τραβήξει απ’ την τράπεζα, για να περάσει μερικές μέρες στο Παρίσι αξιοπρεπώς; Μόλις τα συγκεντρώσει όσα χρειάζονται, θα έχει φτάσει το Πάσχα, για να μην πω καλοκαίρι. Είδες το Capital Control; Εμείς αγωνιζόμαστε να τα μαζέψουμε, άλλοι διαχειρίζονται τα λεφτά μας. Και τους ξαναψηφίσαμε, επειδή μας άρεσε το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Πρέπει να είναι πολύ ερωτική πόλη η Θεσσαλονίκη, για να μας συναρπάζει έτσι το πρόγραμμά της. Άκου θ’ αλλάξουμε την Ευρώπη, αφήστε όλα τ’ άλλα! Καλά, υπάρχει κάνας ηλιθιότατος πολιτικός στην Ευρώπη, –γιατί μόνο στην Ευρώπη; Ας είναι και στην Μαύρη Αφρική, ούτε ο Ίντι Αμίν Νταντά, ο λαοπρόβλητος ηγέτης της Ουγκάντα κάποτε, δεν έλεγε τέτοια– που να θέλει το 2% – τόσοι είμαστε και λιγοστεύουμε– ν’ αλλάξει το υπόλοιπο 98%; Θα τον είχε γράψει η ιστορία, το Ρεκόρ Γκίνες, άρα θα το ’ξερα. Λίγο είναι να σπας το βλακόμετρο; Τον Andrew Papantrew μου θύμισε το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, με το φεύγουν οι βάσεις του θανάτου, το έξω οι αμερικάνοι κλπ, που με είχαν αφήσει με την απορία: Αμερικάνος (ΗΠΑτζής) δεν ήταν και ο ίδιος; Γιατί δεν μάγκωνε την οικογένειά του και να πάνε, δεν λέω πού, γιατί θα μου τα ψάλλει ο αρχισυντάκτης, μακριά από ’δώ πάντως, να ησυχάσουμε κι εμείς;
 

Θυμάμαι ότι όταν έφευγε η βάση του Ελληνικού, που ήταν προγραμματισμένη να φύγει, γιατί δεν την χρειάζονταν άλλο οι ΗΠΑτζήδες, μαζεύτηκαν του κόσμου οι ανεγκέφαλοι χαχόλοι, εκεί στην Λεωφόρο Ποσειδώνος και φώναζαν: «Φεύγουν οι βάσεις του Θανάτου». Μα μπορεί να έχουμε τόσους χαχόλους, θα απορήσετε όσοι από σας δεν είσαστε. (Όσοι είσαστε, δεν απορείτε και είσαστε απλά ευτυχισμένοι!) Μπορεί, πώς δεν μπορεί! Σας το ’χω ξαναπεί: Διεθνείς μελέτες έχουν δείξει ότι σε κάθε λαό, μόνο το 2,6% είναι έξυπνοι. Οι άλλοι είναι από πανύβλακες και κάτω και δεν υπάρχει πάτος στο βαρέλι της βλακείας. Ο Αϊνστάιν, που ήταν από το 2,6%, το είχε πει: «Zwei Dinge sind unendlich, das Universum und die menschliche Dummheit, aber bei dem Universum bin ich mir noch nicht ganz sicher». Δύο πράγματα δεν έχουν τέλος, το Σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αλλά για το Σύμπαν δεν είμαι απολύτως σίγουρος». Αυτά!

 

Ξέρετε κάτι; Έχω επιθυμήσει κάποιους απ’ τον… θίασο. Τον πηδηχτό αγορίνο, ας πούμε, που τώρα θα κάνει πανευρωπαϊκό κόμμα, για ν’ αλλάξει την Ευρώπη κι αυτός. Το ’λεγε ο πατέρας μου ότι η βλακεία είναι… κολλητική, σαν τον τύφο, ας πούμε, ή σαν τις μαγουλάδες. Δεν τον πίστευα τότε, τώρα όμως τον πιστεύω και αναφωνώ: «Άλλος για ν’ αλλάξει την Ευρώπη;» Το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που ξεχάστηκε απ’ όλους, εκτός απ’ τους χαχόλους, –αφήστε τους χαχόλους, σ’ αυτούς ανήκει η Βασιλεία της Γης! Είναι πολλοί και δεν τους κάνουμε ζάφτι,– το βράδυ της 25^ης Ιανουαρίου 2015, ασκεί μεγάλη έλξη σε πολλούς, «πρώτη φορά αριστερά» και λοιπές αηδίες, που ο πιο έξυπνος λαός του κόσμου κατάπιε αμάσητες, σαν λουκουμάκια. Περίφημα. Κι αν σας πω τώρα ποιες άλλες έχω επιθυμήσει, μάλλον θα καλέσετε ψυχίατρο να μ’ εξετάσει. Προσέξτε μόνο να μην την πάθετε σαν μια πρώην γυναίκα μου, που με πήγε σε ψυχίατρο της επιλογής της, εγώ δεν ήξερα που πήγαινα, αλλά πήγαινα, εκείνη ήξερε τον γιατρό, που έβγαλε εμένα με τετρακόσια και κάτι ακόμη κι εκείνη κουζουλή. Και μετά μου γκρίνιαζε γιατί, λέει, δεν τα είχα πει όλα στον γιατρό. Ποια όλα, δηλαδή; Καλά, αφήστε το αυτό είναι οικογενειακό μου.
 

Έχω επιθυμήσει την Ζωή και την Τασία! Πολύ με διασκέδασαν την χρονιά που πέρασε. Πού να βρίσκονται άραγε, να πάω να τους πάρω μια συνεντευξούλα, να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι; Τώρα μου έχει μείνει ο επιστήμονας κ. Ν. Φίλης και κάτι άλλοι ανεκδιήγητοι, αλλά δεν φτάνουν για την ψυχαγωγία μας. Ατυχήσαμε!

 

Τώρα αν σας πω τι διάβασα στον Καζαμία για το 2016, θα πέσετε απ’ τα σύννεφα κι άντε να βρεις σύννεφα, με την ανομβρία που μας έχει βαρέσει. Μα είναι πράγματα αυτά; Μπαίνει Γενάρης και δεν έχει ρίξει μια βροχή; Βέβαια ο Ανάβαλος να ’ναι καλά, αλλά κοστίζει και με τις τιμές που κυκλοφορούν στα αγροτικά προϊόντα, πού να βρουν οι φουκαράδες οι αγρότες λεφτά να πληρώσουν; Άσε το άλλο, που θέλουμε να τους φορολογήσουμε τώρα. Για να δω, θα περάσει το νομοσχέδιο; Έχουμε και το ασφαλιστικό και βράσε ρύζι! Έτσι είναι κ. Τσίπρα μου. Δεν λύνονται τα προβλήματα με την ομορφιά και την λεβεντιά μας μόνο. Απαιτείται και μυαλό. Καλά τώρα, κάτι είπα κι εγώ…

 

Να περάσετε με χαρά και ευωχία τον καινούργιο χρόνο που θα σας μπει, αν μπορείτε! Μόνο να περιμένετε να βγει πρώτα ο παλιός, για να μην δημιουργηθεί συνωστισμός. Υγεία και ό,τι ποθείτε! Και μην ξεχνάτε: Όπως στρώσαμε, θα κοιμηθούμε! Απορία ενός άπορου: Εγώ που δεν έστρωσα, γιατί υποφέρω;

 

ο θείος Τάκης  Παναγιώτης Περράκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά

 

της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες. Ο καφές εκεί, ειδικά απ’ τον Κώστα Παραρά, είναι υπέροχος!

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες και γρήγορη, πολύ καλή εξυπηρέτηση. Έχουν και δυο chef de cousine καταπληκτικούς, τον Ηλία Κόκκορη και τον Γιάννη Μήτσο. Δοκιμάστε την μαγειρική τους και θα με θυμηθείτε.

 

Και

 

Της ταβέρνας «Τα Φανάρια», Σταϊκοπούλου 13, με σπιτική, ελληνική κουζίνα, άμεμπτη καθαριότητα, φαγητά της ώρας στα κάρβουνα κα οικογενειακή, φιλική ατμόσφαιρα.

 

Στα δύο πρώτα μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.