Δεν υπάρχει δίκαιη ανάπτυξη με μνημόνια
Όμως υπάρχει έστω και μια μικρή δυνατότητα εφαρμόζοντας τα μνημόνια να αλλάξουν στο μέλλον τα πράγματα; Η απάντηση είναι όχι ,διότι η επιλογή των μνημονίων δεν αφορά σε μια παρένθεση που μπορεί να κλείσει αλλά αφορά σε μια στρατηγική επιλογή , η οποία τροποποιεί ριζικά και στο έσχατο αρνητικό σημείο την ζωή του κόσμου της εργασίας και επιχειρεί να αντικαταστήσει το κατακτημένο εργασιακό και κοινωνικό πρότυπο με ένα καθεστώς μεσαίωνα. Αυτό που οικοδομείται σήμερα είναι το πρόσωπο του νέου, ακόμη πιο απάνθρωπου καπιταλισμού, στα πλαίσια του ευρωπαϊκού καταμερισμού, που για να μπορέσει να αναπαραχθεί πρέπει να ακυρώσει τη δημοκρατία ,να λεηλατήσει την κοινωνία ,να φτάσει στα πιο ψηλά όρια τον βαθμό εκμετάλευσης της εργατικής τάξης, να ξηλώσει και να εμπορευματοποιήσει ακόμη και το ισχνότατο κοινωνικό κράτος που είχε δομηθεί στη χώρα μας. Το μνημόνιο δεν έχει ημερομηνία λήξης αλλά το ίδιο προδιαγράφει τα νέα σκληρά μέτρα που πρέπει να ληφθούν ως συνέπεια των προηγούμενων μέτρων. Φυσικά έχει δίκιο ο πρωθυπουργός ότι μια οικονομία δεν μπορεί να είναι συνεχώς στα κάτω της και ότι θα αποκτήσει κάποτε θετικό πρόσημο ,ωστόσο μια υποτιθέμενη ανάκαμψη δεν εξασφαλίζει μια διατηρήσιμη ανάπτυξη ούτε φυσικά μια δίκαιη ανάπτυξη.
Η λογική άλλωστε του νεοφιλελευθερισμού στην οποία έχει προσχωρήσει η σημερινή κυβέρνηση , ταυτίζει την ανάπτυξη με την ενίσχυση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων ,την ένταση της εκμετάλευσης των εργαζομένων και την διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων .Οπότε το μέλλον σε κάθε περίπτωση θα είναι αρνητικό για το λαό ,εφόσον ασκούνται αυτές οι πολιτικές.
Το μόνο παρήγορο και αληθινά ρεαλιστικό είναι η ανατροπή της κατεστημένης οικονομικής πολιτικής και η εφαρμογή μιας πραγματικά ριζοσπαστικής εναλλακτικής λύσης έξω από τα μνημόνια και την ναρκοθετημένη ζώνη του ΕΥΡΩ.
ΕΠΕΙΓΕΙ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΥ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
Η έρευνα της Kappa research στα ποιοτικά της στοιχεία –με όση επιφύλαξη έχουμε για την αξιοπιστία της τουλάχιστον στην εκτίμηση ψήφου- δείχνει ένα κοινωνικό σώμα κουρασμένο, απογοητευμένο και παραιτημένο . Την ίδια ώρα όμως εμφανίζεται η συντριπτική πλειοψηφία να απορρίπτει την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση και ταυτόχρονα σε δύσκολα ζητήματα ένα μειοψηφικό μεν αλλά μεγάλο τμήμα της κοινωνίας φαίνεται να παίρνει τολμηρή θέση όπως για την ανατροπή του πολιτικού συστήματος και την έξοδο από το ΕΥΡΩ, όπου πάνω από 30% διατυπώνει ευκρινέστατη θετική γνώμη. Δηλαδή το ένα τρίτο της ελληνικής κοινωνίας παίρνει ριζοσπαστική θέση ,αλλά δεν φαίνεται έτοιμο να αγωνιστεί για την προώθησή της, ούτε φυσικά έχει πεισθεί πως υπάρχει η δύναμη που μπορεί να εκφράσει αυτόν τον ριζοσπαστισμό,αποκαλύπτοντας έτσι ένα κενό πολιτικής εκπροσώπησης.
Η μεγάλη ζημιά που προκάλεσε η μεταλλαγμένη κυβέρνηση Τσίπρα εκτός από τις κοινωνικά ανάλγητες πολιτικές που εφαρμόζει ,είναι ότι αμαύρωσε την ιδέα της αριστεράς και πέτυχε ότι δεν κατάφεραν οι προηγούμενες κυβερνήσεις ,να αποδέχεται δηλαδή πλειοψηφικά η ελληνική κοινωνία ότι δεν υπάρχει άλλη λύση εκτός από την εφαρμογή των μνημονίων.Παρόλα αυτά ενώ το πολιτικό σύστημα ,σε ποσοστά που υπερβαίνουν το 85% ,έχει αποδεχτεί όχι απλά την πολιτική αλλά το καθεστώς των μνημονίων , στην κοινωνία το ποσοστό αποδοχής ελάχιστα υπερβαίνει το 50%.Συνεπώς υπάρχει ένα παράθυρο ευκαιρίας ώστε να προωθηθεί η εναλλακτική λύση που έχει ανάγκη η χώρα.Η ανάγκη που προκύπτει είναι αυτός ο δυνάμει ριζοσπαστισμός να εκφραστεί από την αριστερά και όχι από ακροδεξιές και εθνικιστικέςδυνάμεις .
Ένα από τα μεγάλα εμπόδια για την δρομολόγηση προοδευτικών εξελίξεων είναι ο κατακερματισμός της πραγματικά ριζοσπαστικής και αντιμνημονιακής αριστεράς που δεν συμπαρατάσσεται για να αποκτήσει ένα κρίσιμο μέγεθος,έτσι ώστε μαζί με ένα πειστικό και αληθινά εναλλακτικό πρόγραμμα να συσπειρώσει το τμήμα εκείνο της κοινωνίας που αμφισβητεί και ασφυκτιά στο μνημονιακό κουστούμι που μας έχουν φορέσει. Κρίσιμο ζήτημα επίσης είναι η έλλειψη ενός αγωνιστικού κοινωνικού κινήματος ,το οποίο να μπορεί να δημιουργεί με τη δράση του μεγάλα γεγονότα και να βγάλει τον κόσμο στους δρόμους. Όσο αυτά τα δύο δεν αλλάζουν τόσο περισσότερο δίνεται το περιθώριο να θεωρούνται οι σημερινές πολιτικές ως αναπόφευκτες και να εδραιώνεται ένας νέος μνημονιακός διπολισμός , που για χρόνια θα γονατίζει το λαό και τη χώρα.
Συμπερασματικά λοιπόν, με δεδομένο ότι ο αγώνας που έχουμε μπροστά μας δεν είναι αγώνας ταχύτητας αλλά μεγάλων αποστάσεων , χρειάζεται αποφασιστική προσπάθεια αλλαγής του πολιτικού και κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων και η διαμόρφωση ενός σχεδίου ανατροπής που να αποκτά σταδιακά ηγεμονικά χαρακτηριστικά στην ελληνική κοινωνία.Ο ρόλος της ΛΑΕ είναι σημαντικός αλλά πρέπει να γίνει καθοριστικός στην ριζική μεταβολή του πολιτικού σκηνικού.
* Ο Αλέκος Καλύβης είναι μέλος ΠΣ της Λαϊκής Ενότητας
