Μια ιστορία

Κάποτε που λέτε ήταν μια οικογένεια, που ζούσε ειρηνικά σε μια άκρη της γειτονιάς της. Η οικογένεια αυτή ήταν ελαφρώς παράξενη. Αρχηγοί της δεν ήταν οι γονείς, αλλά όλα τα μέλη της, τρεις-τέσσερες γενιές που ζούσαν κάτω απ’ την ίδια στέγη, εξέλεγαν τον αρχηγό τους σε τακτά χρονικά διαστήματα. Άσε που είχαν χωριστεί σε φατρίες και αλληλομισούνταν και προσπαθούσαν να βγάλουν ο ένας το μάτι τ’ αλλουνού, για να εκλεγεί για αρχηγός ο αρχηγός της φατρίας τους. Συνήθως εξέλεγαν εκείνον που τους υποσχόταν τα περισσότερα, δηλαδή, περισσότερο χαρτζιλίκι για τα παιδιά, καλύτερο φαγητό, μεγαλύτερες ελευθερίες κλπ.  Κάποτε, που λέτε, αποφάσισαν να εκλέξουν τον Γιωργάκη, επειδή υποσχέθηκε καλύτερο φαγητό, λες και δεν τρώγανε καλά μέχρι τότε.

 

Ο Γιωργάκης όμως ήταν ένα άβγαλτο παιδί, χαρά γιομάτο. Ήταν ευγενέστατος, δεν μπορώ να πω, αλλά μέχρι εκεί. Κατά τα άλλα, δεν νόγαγε και πολλά. Πέταξε όμως μια κουβέντα κι όλα τα μέλη της οικογένειας τον ψήφισαν σχεδόν μονοκούκι… Μια στιγμή να φτιάξω καφέ, πικρό, της παρηγοριάς, γιατί τώρα μπαίνουμε στα δυσάρεστα… Να φτιάξω και για σας; Θα τον χρειαστείτε…

 

Έτοιμος κι ο καφές. Συνεχίζουμε: Επειδή ο Γιωργάκης δεν μπορούσε να αποφασίσει από μόνος του, –είναι γνωστό ότι, για την πνευματική λειτουργία, είναι απολύτως απαραίτητη η ύπαρξη μυαλού, πρωτοβουλίας, θέλησης κλπ! γενικός κανόνας αυτό και ισχύει για όλους,– ακολουθούσε τις συμβουλές κάτι μοχθηρών πατριωτών του, που ήθελαν να γονατίσει απ’ τα χρέη η οικογένεια, για να μπορέσουν μετά εκείνοι να της πάρουν τα ασημικά της. Ξέχασα να αναφέρω ότι ο Γιωργάκης μπήκε στην οικογένεια εκ μεταγραφής. Πριν μπει λεγότανε Geoffrey. Περίπου 6 μήνες μετά την εκλογή του στο αξίωμα του αρχηγού λοιπόν, μας έβαλε στις δαγκάνες μιας τράπεζας, που ήταν υποχείριο των πατριωτών του, που τον συμβούλευαν και που λεγότανε Διεθνής Νοικοκυρεμένη Τράπεζα και θα την αναφέρουμε στη συνέχεια, αν χρειαστεί να την αναφέρουμε πάλι, ως ΔΝΤ, για να μην έχει καμία ομοιότητα μ’ εκείνο που είμαι βέβαιος ότι σκεφτήκατε. Μπήκαν και κάτι άλλοι μέσα, από άλλα σπίτια της γειτονιάς και ήρθαν τρεις ειδικοί να μας νοικοκυρέψουν. Τότε ήταν που άρχισαν να μας βγάζουν τα δόντια ένα-ένα, χωρίς ενέσεις, αναισθητικό και λοιπές πολυτέλειες.

 

Αντί για την δεύτερη Mercedes στο κάθε μέλος της οικογένειας λοιπόν, το καλύτερο φαγητό και τις αβέρτα επιδοτήσεις, που είχε υποσχεθεί, η οικογένεια άρχισε να πεινάει. Να κάτι συνεχείς περικοπές στις συντάξεις, όσων τις δικαιούνταν και όσων δεν τις δικαιούνταν, περικοπές στους μισθούς, στα ιατρικά και νοσοκομειακά έξοδα, αφού ήθελαν τα μέλη αυτής της οικογένειας να χαίρουν άκρας υγείας και να μην πηγαίνουν στα νοσοκομεία για… ψύλλου πήδημα, να αυτό, να εκείνο και καζαντίσαμε. Αγανάκτησαν τα μέλη της οικογένειας, δημιουργήθηκε κι ένα κίνημα «αγανακτισμένων», που, μάλλον, κατευθυνόμενο ήταν, γιατί ξεθύμανε σύντομα, ενώ δεν υπήρχε λόγος να ξεθυμάνει και με τους μη επαρκώς αγανακτισμένους να παρακολουθούν εναγωνίως τις ειδήσεις στο χαζοκούτι, για να μάθουν τι άλλες περικοπές έχουν υποστεί, γίνονταν και κάνα-δυο απεργίες το χρόνο, με μικρή συμμετοχή, –στις εποχές των ισχνών αγελάδων, ποιος τολμάει να χάσει το μεροκάματο, για να κάνει μια τρύπα στο νερό;– που κι αυτές κατευθυνόμενες πρέπει να ήταν και η οικογένεια συνέχιζε να πεινάει.

 

Μετά οι προστάτες του Γιωργάκη θεώρησαν ότι είχε εκτελέσει το καθήκον του με… αυταπάρνηση και τον… παραίτησαν, για να βάλουν και άλλους στο γκεζί. Αφού αποφύγαμε την Ελισάβετ, –όχι της Αγγλίας, να σκεπτόσαστε πριν μπερδευτείτε,– μας ήρθε ο Λουκάς στην κεφαλή της οικογένειας, μια κατάσταση θνησιγενής. Πράγματι δεν κράτησε πολύ. Διπλές εκλογές και εκλέχτηκε αρχηγός ο Αντώνης, καλό παιδί, από άριστη οικογένεια, που είχε σπουδάσει στο Princeton. Το παραβλέπω αυτό, δεν είναι της παρούσης στιγμής. Αφού έδωσε τις διαβεβαιώσεις του στη γειτονιά, ότι θα είναι υπάκουος, άρχισε την προσπάθεια να φέρει την μια άκρη με την άλλη και να κάνει την οικογένεια αρκετά φερέγγυα, ώστε να μπορεί να δανείζεται και από άλλες τράπεζες και όχι απ’ την ΔΝΤ, που τους έπινε το αίμα, λες κι οι άλλες θα έπιναν πορτοκαλάδα. Καμιά σκέψη για ανάπτυξη, ώστε να μπορέσει η οικογένεια να σταθεί όρθια και να προχωρήσει χωρίς δανεικά. Ή, μάλλον, πίστευε ότι η ανάπτυξη έρχεται με τις καφετέριες. Δεν ξέρω φυσικά τι είδους οικονομικά διδάσκουν στο Princeton, –δεν έχω περάσει ούτε απ’ έξω,– αλλά, αν η ανάπτυξη έρχεται με τις καφετέριες και τις ταβέρνες, η οικογένεια είναι… υπεραναπτυγμένη.

 

Άρχισαν τότε να ακούγονται κάτι φωνές από άλλες φατρίες της οικογένειας, που λένε διάφορα παράξενα και ανεδαφικά, αλλά ούτε κι αυτοί συμφωνούσαν μεταξύ τους, αν και ο στόχος τους είναι ένας και μοναδικός. Όχι να κάνουν την οικογένεια να ορθοποδήσει, σε βάθος χρόνου, όπως είπαν, χωρίς να εξηγήσουν πόσο βαθύς είναι ο… χρόνος, –σας έχω συστήσει κι άλλες φορές να μην πηγαίνει ο νους σας στο κακό,– αλλά να ρίξουν τον Αντώνη. Ο Αλέξης, ο αρχηγός της ισχυρότερης φατρίας της οικογένειας έχει την γνώμη ότι το Δημόσιο παράγει ανάπτυξη και προτίθεται να επαναπροσλάβει όλους τους απολυμένους δημόσιους υπάλληλους. Καλά, χαιρετίσματα στους δικούς μας…

 

Κάπως έτσι πελαγοδρομεί η οικογένεια μέχρι σήμερα. Το αύριο δεν το ξέρω, ακόμη περιμένω την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, που δεν με… καταδέχεται.

 

Ερώτηση κρίσεως τώρα! Για πέστε μου τη γνώμη σας για μια τέτοια οικογένεια. Έχει μέλλον; Ή θα της τα πάρουν τα ασημικά της;

 

ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της

 

Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

 

Και του

 

«Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου!